elkeschrijft is een vrouw van 37 jaar met een fantastisch lief P. (mijn grote jeugdliefde) en samen met hem werd ik mama en hij papa van Fie en Ties.
Zij is 15 jaar en hij 9 vingers.

Ik heb een psychische kwetsbaarheid (niét mijn hoofdberoep). Daardoor wordt bovenstaande ingewikkelder dan het is, worden mijn rollen in het leven zwaar onder vuur gelegd en is het meisje in mij zwart geblakerd.

Ik probeer daar open over te zijn, nee, eigenlijk probeer ik dat niet. Wat ik schrijf, eender welk thema kan passeren, komt recht uit mijn hart. In alle eerlijkheid, eerlijkheid is zo belangrijk; de dingen lijken me dan eenvoudiger, duidelijker. Ik heb het graag duidelijk en afgebakend, maar dat is nogal moeilijk als het over onze emoties en ons denken gaat. Toeme! :o)

 

psychische worstelingen en het stigma

Het is heel moeilijk uit te leggen wat er juist 'mis' is met je. Probeer het maar eens te vatten, al die demonen. Wat zeker is, is dat het een zware ziekte is, maar dat telt voor eender welke levensveranderende ziekte. Het is vechten, het is proberen, het is weer achteruit gaan en een stapje vooruit. Het is een proces. Ik geloof dat allemaal, alleen voel ik het op dit moment (nog) niet aan. Overspoeld door emoties die jarenlang vast gekneld zaten en nu pas beginnen af te brokkelen, kan ik dagen hebben waarop ik niet eens de courage heb om mijn tanden te poetsen.

Ik wil heel graag mijn steentje bijdragen (of stenen, ik ben een perfectionist!) om het taboe rond geestelijke gezondheid ietwat te doorbreken. Mijn serieuze rugzak vol ervaringen draag ik iedere dag: ik denk dan, waarom zou ik deze niet delen met anderen? In goede en kwade dagen. Zo krijgen jullie, eender wie, zeker ook omstaanders, een klein kijkje in de abstracte wereld van 'tja-hoe-benoemen-we-dat-het-beste?'.

 

Misschien geeft deze blog iémand wel het gevoel van een warme omarming. Ik mag het hopen.

 

 

“op zoek naar het juiste evenwicht, binnen mezelf, in mijn denken én voelen, maar ook als liefdespartner van P., als mama van Fie en Ties, als vriendin, als tante, als moemetje, als meetje, als werknemer, als (klein)dochter, als iémand”

Daarnaast ben ik ook maar gewoon Elke.

Het is vaak moeilijk om dat nog te zien, dat geef ik grif toe. Ik ben echter niet mijn ziekte, ik ben niet mijn foute gedachten, ik ben al zeker niet 'the black dog' die nu de overhand houdt. 

 

 

Ik schrijf omdat ik graag schrijf. Ik schrijf om te ventileren. Ik schrijf om de chaos in mijn hoofd wat meer structuur te geven, te omschrijven, het te benoemen. Ik schrijf omdat ik iets leuks ben tegen gekomen. Ik schrijf over mijn dromen. Ik schrijf over zorgen voor elkaar.

Ik schrijf voor jullie, voor die éne persoon die er wat aan heeft of gewoon graag leest.

 

         vraagjes en opmerkingen of tips: elke@elkeschrijft.be

         (ik heb niet liever...)

 

xxx