Er zijn zo ongeveer 44 (niet)slapende nachten gepasseerd. Tijd om nog eens iets neer te schrijven. Het zou het nummertje 1 op mijn to-do-lijstje(s) moeten zijn, maar helaas schuif ik dit altijd maar weer naar de onderkant op mijn lijstje. Iedere dag zet ik het dan weer bovenaan mijn lijstje van die dag.
En dus nu zijn we nu.
Een kleine noot van de redactie: ik verblijf niet meer in het PZ Heilige Familie te Kortrijk. Ik ga wel nog drie keer per week om er dan een dag therapie te volgen en ook wel om wat rust te vinden en jezelf te kunnen checken zonder al te veel prikkels. De overgang van opname naar huis is immers een hele grote stap, een gapende ravijn om over te springen, weet ik (helaas) uit ervaring, MAAR ik ben thuis.
Ik ben thuis. Ik ben zo blij thuis te zijn. Echt en echtig!
Binnen drie à vier weken ben ik helemaal thuis, dan loopt ook mijn dagtherapie af. En dat snap ik niet zo goed. Ik voel angst en kwaadheid, frustratie. O ja, op een bedje van verdriet. Het zit namelijk zo dat mijn traject in de Heilige Familie stop gezet wordt, omdat dat nu eenmaal zo is. 'Dat is het systeem.' 'Het systeem zegt: zes maanden opname, zes maanden dagtherapie.' En dan zeg ik: mijn traject is toch totaal niet zo gelopen? Het is onderbroken geweest, we zijn op reis geweest, toen weer in opname na twee dagen dagtherapie geprobeerd te hebben. In juni dan weer naar huis om na drie weken in crisisopname weer opgenomen te zijn. En uiteindelijk zet ik sinds half oktober weer mijn eerste wankele stappen naar huis. Het is pas sinds afgelopen zomer dat er beweging in mijn hoofd is. De harde robuuste brok emoties is eindelijk wat los aan het komen. Hierdoor word ik vaak overspoeld door emoties, wat heel moeilijk is als je enkel gewoon bent om alles op te kroppen. (Handig toch? Dan lijk je niet ziek...) Dat evenwicht is dus zoek. Mijn emoties versus mijn gezond verstand. Dus dat ik een klein beetje in paniek schiet is toch wel een beetje gerechtvaardigd?
In dit beginstadium zal ik eind deze maand 'gewoon thuis' verder werken aan en met mezelf en mijn demonen. Ik ben daar bang voor, zo bang dat ik er kwaad van word. Hoe gaat dat toch?! Maar vooral: maar echt, Elke, hoe heb je er nu ZO lang kunnen over doen om maar 'zo ver' in je traject te kunnen geraken. Op 13 september 2016 viel ik uit op het werk. Die datum staat vanbinnen op mijn voorhoofd gebrandmerkt. Als een innerlijk klokje die me steeds aanmaant, de klok tikt.
Als ik verder surf op deze gedachten dan kom ik aan de verkeerde kant uit. Het is de bedoeling dat ik dan afleidingen ga op zoeken, of om hulp ga vragen. Het laatste is helaas tegenstrijdig met wat ik voel, ik vind dat op dat moment dan helemaal 'niet nodig'.
Dan prijkt mijn mythe als titel bovenaan mijn eerder genoemde to-do-lijstje. Ik ben niet de moeite waard.
> Dit is mijn waarheid. Met mijn ratio weet ik dat het niet waar is, het is een mythe die zich in mijn hoofd en lijf genesteld heeft. Het is ondertussen al wat vast geroest, het is heel erg moeilijk bereikbaar, het zit er dan ook al sinds ik een kleine tiener was. Ik ben daar gewoon van overtuigd, dat ik geen meerwaarde ben voor deze ... samenleving? >
Ik probeer me straks (ontspannen!) in de zetel te nestelen, als mijn mythe dat kan, dan kan ik dat ook! Ha!
Reactie plaatsen
Reacties