Rodeneuzendag. Hét item deze week, de slotshow is in zicht... (klik even op onderstaande foto).
In het ziekenhuis verkochten we 120 (!) rode neuzen, maar daarnaast zetten we ook een actie op poten. We maakten postkaarten, met een positieve leuze, met een proficiat, met een duwtje in de rug, of gewoon zomaar. Heel persoonlijk, zelf gemaakt. Tot op vandaag krijgen we nog vraagjes of er nog kaartjes te koop zijn.
Alleen dat al heeft ons een waanzinnig gevoel gegeven.
En ik ga het blijven doen, de postkaartjes. Ik denk er graag over na, 'welke soort zou ik nu maken - in welke stijl?'.
Op goeie dagen zit ik er helemaal in en kan ik even mijn hoofd stil leggen. Daar doen we het voor.
Vaak komt Fie dan eens bij me zitten, ze maakt nu ook al postkaartjes. Fie is heel creatief, welke quotes zij al uit haar mouw schudt... trotse mama... :)
Het is zo belangrijk, het taboe doorbreken. Het erkennen van de ziekte, de psychische kwetsbaarheden.
We hebben er niet voor gekozen. Het zit niet tussen onze oren (figuurlijk dan, in de hersenen missen we wel wat stofjes).
Hoe langer mijn traject, hoe gefrustreerder ik word, merkte ik de laatste weken. Precies dat ik het van de daken wil schreeuwen dat het soms niet is zoals het lijkt. Dat als je er 'goed' uitziet, het daarom niet zo is aan de binnenkant.
Dat je mag vragen aan mij hoe het met me gaat, kijkend in mijn ogen. Je hoeft me niet te negeren, als je niet goed weet wat zeggen, je kan zeggen dat je niet goed weet wat te zeggen. We zijn allemaal ook maar mensen, we zijn allemaal gelijk en toch ook anders.
Reïntegratie na lange ziekte, het wordt ook nog een proces. We zijn er nog niet, maar we blijven door gaan, ook al loopt het moeizaam, ook al ben ik daar nog niet aan toe, ik kan het proberen, ik heb een grote persoonlijke zone op dit moment, maar ik mis gewoon iedereen.
Ik blijf gaan. Ik blijf op post.
Reactie plaatsen
Reacties