Als het kriebelt, moet je...

We zijn vrijdag vandaag. Ik werkte steeds full-time omdat het gevoel van werken op vrijdag zo enorm plezant kon zijn. Collega's veranderen in opgewonden kinderen, idem voor mezelf, we vormen als het ware een teambuildingsgroepke (nvdr: ik zou graag nog eens gaan paintballen), wat een heel warm gevoel kan geven. En dan het uur die nadert wanneer je denkt ongeveer klaar te zijn met de laatste dossiers, de laatste betalingen van leefgelden en overschrijvingen van de week, de laatste correcties volgens de wet '65, de laatste ... (efkes een inkijkje in mijn nog steeds huidige job eigenlijk, ziezo, da's ook eens gebeurd :))

THANK GOD IT'S FRIDAY - ik meende dat echt, full-time werken om dat gevoel te hebben op vrijdag waarin je in de auto kruipt (euh springt) en naar huis rijdt. Naar mijn twee kadetten, een grote en een kleine. Naar mijn lief, ah nee eigenlijk niet, nogal heel onregelmatige non-flexibele werkuren, maar hij komt ooit wel thuis hé, op vrijdag. Altijd: hopelijk op een leuk uur.

We zijn vrijdag vandaag. Dezer dagen doet dat er niet toe. De dagen doen er niet meer toe. Het kan evengoed dinsdag zijn; voor mij de "saaiste" werkdag qua gevoel, dat is gelijk niets!

geen maandag-het-is-okee-om-nog-wat-suf-te-zijn-van-het-weekend

geen breaky-weeky-woensdag (ik had dat niet, maar ik noemde het toch zo!

geen donderdag-woehoew-vanavond-iets-leuks-doen-soms-zo-als-het-past

geen thank god it 's friday. 

Ik ben wakker geworden met jeukende vingers. Ik ben opgestaan, snel ontbeten, en zit in pyjama gelijk ne 'zot' (ahaha) te typen.

Jeukende vingers, rusteloze benen en een schrijfdrang. Ik geloof dat ik er wat moet uittypen.

De feiten. Ik ben sinds zondag op een gesloten afdeling. Dat kan ik dus afvinken van mijn to-do-lijstje. Nee, dat is niet grappig. Ik kan dit echter niet doorstaan zonder zwarte humor. Denk ik. Ik smijt overal mopjes tussen, omdat ik het anders niet aan kan. Sommigen lachen wel, dan is dat toch een goede daad.

Ik ben de dagen hier kwijt, alles is hetzelfde, ik leef van voormiddag naar namiddag, naar avond, naar de nacht, en dan is het weer ochtend en doen we dat opnieuw. Veel meer verdraag ik niet. Confronterend? Oh ja.

De visie hier is:

In een gestructureerd en rustgevend kader de crisissituaties opvangen. Vanuit een gedragstherapeutische benadering wordt ingespeeld op de noden door het aanbieden van een crisisopname, een korte behandeling of een gerichte doorverwijzing.

Laat ik het zo stellen: alles van buitenaf kwam keihard binnen en bij mij kan het zeer snel gaan, een dag kan normaal lijken en in een kwartier kan 'mijn boeltje' omslaan naar, tja, naar wat? Iets dat niet te beschrijven valt. Iets dat ook niet in woorden gevat moet worden. Enkel bij mijn psychologe en psychiater zeg ik de letterlijke woorden op welk punt ik nu sta (en vooral lig nu).

Bij P., mijn mama en papa, mijn zusje, grote broere en bff x2 die er echt nood aan hadden om mij te zién begint het ook een beetje te lukken. Ik ben blij dat ik het heb kunnen delen. Het gebeurde huilend, hartverscheurend, frustrerend, doorspekt met mopjes hé, aja. Ik kreeg bloemen van mijn zusje, gelukkig een klein boeketje. Dat zit dus in een petfles gepropt, want ja, vazen zijn hier niet zomaar vazen. De dag erna kwam er een grote doos toe van een ganse vriendengroep: een prachtig boeket, maar het zijn allemaal bloemen als reuzen. De verpleegkundige van dienst was gelukkig handig en knutselde een plastieken vaas voor mij. Dankbaarheid voor dit allemaal.

(ik ga even naar de ochtendgymnastiek. ik denk dan altijd aan Octaaf ofte meneer de raaf :))

Bekentenis: ik ben stijf van die oefeningen. Mijn lijf ziet af van het ziek-zijn. Best logisch, alle energie gaat op dit moment bijna uitsluitend naar de stemmen in mijn hoofd.

Wat ik niet op het wereldwijde web deel is de manier waarop ik hier beland ben.

Als je tot hier gelezen hebt, als je in een soortgelijke situatie bent of was, als je bang bent dat je op dit punt kunt geraken, als je aan mijn zijlijn staat: het is uit pure wanhoop, het is dat lijden niet meer aan kunnen. De rest doeterniettoe.

Je kent het wel: soms moet je eerst weer dieper zitten, om dan weer verder te gaan met het herstelproces. Blablablabla, maar het zinnetje zit toch in mijn linkerhersenhelft. Laat dat nu net het deel zijn dat bij mij onderontwikkeld  is...

BAJOAK, ik heb dat in Google moeten intypen hoor :o).

Jammer nochtans, ik ging al een paar keer naar vormingen en lezingen, maar ik kan het niet onthouden.

Ik heb zo van die dingen die ik niét kan onthouden, maar niét hé. De zijspiegels aan de auto bijvoorbeeld, hoe je aan dat knopke moe(s)t draaien om de spiegel naar buiten of naar binnen te keren. Of hoe het zit met de aarde die rond de zon draait of de zon rond de aarde. For real. Ik ben precies ook weer vergeten uit welke film ik voor het eerst kennis maakte met Aretha Franklin (hartjes voor haar), met haar schoon nummer: 'I say a little prayer for youououou'. 

A. Four weddings and a funeral

B. Notting Hill

C. ik twijfel een beetje, maar ik denk A of B

Ik kies voor C, en jullie? (ik ga het antwoord (nog) niet opzoeken!)

En als jullie zeggen of denken 'maar alléé, Elke, is dat echt!?' - begrijpelijk hoor! Dan is mijn antwoord: zeer zeker echt! Peanuts om toe te geven tegenover bijvoorbeeld dat je bang bent van gesloten deuren. (Oeps.) MMMMmmmm peanuts!