Eum.

'Heb je nog vragen?'

'Hmmm... eum... nee, ik denk het niet.'

'Okee! Ziezo.' Snelle, maar stevige handdruk.

Dit was genoeg. Of dit werd in mijn schoot geworpen en die lag eigenlijk al vol. Ik wandel uit automatische piloot naar de eerste therapie, maar net voor de deur mompel ik 'nee, nee, nee' en ik draai me om en vlucht naar mijn kamer. Het is koud in de kamer en ik probeer de verwarming open te draaien, heb ik plots dat draaiknopding in mijn handen. De eerste tranen komen boven, ik wentel me in zelfmedelijden en mijn groene plaid en ga op bed liggen. Ze komen er niet uit, ze zijn alweer weggeslikt. 'Waarmee ben ik eigenlijk bezig!?'

Het was een gesprek met de dokter, ik had geen gesprek aangevraagd, omdat P. en ik komende maandag samen een afspraak hebben bij de psychiater die me al 16 maanden volgt. Ik had in mijn hoofd dat dit behoorlijk logisch was. Mijn eigen dokter.

Het is echter de bedoeling dat ik nu opgevolgd word door de dokter van deze afdeling. Dat vertelde ze dus daarnet, na in de wandelgangen gesproken te hebben met mijn dokter van de verdieping hierboven, dat het precies niet duidelijk was voor mij.

Ik wist het niet.

Er had mij dat hier nog niemand zo expliciet verteld, ik had er al over na gedacht natuurlijk, wat had je 'gedacht'.

Ik heb me verontschuldigd, sorry sorry, het was niet de bedoeling om... (ik dacht aan iets met duiven en schieten). Waarom zeg ik dan niet gewoon 'AHJA, OK, ik wist niet dat dat zo was, maar nu is het duidelijker'. Zoiets? GRMBL (= mopperen :D)

Ik had dat ook al lang eens kunnen bevraagd hebben, maar ik ben daar nu eenmaal niet goed in, in hulp vragen. Als je jezelf niet de moeite waard vindt, waarom zou ik dan vragen stellen die helpend zijn voor mezelf?

Dat ligt nu op mijn maag (klop op de deur, verpleegkundige: 'je mag soep gaan eten, Elke.' - echte waarheid, perfecte timing. Of net niet, er ligt al iets op mijn maag, dus soep kan er niet meer bij.) Door het niet-geplande gesprek met de dokter hier, had ik geen vragen. Er schoten er wel door mijn hoofd: 'hebben jullie al enigszins een beeld over mij, of over mijn situatie?', maar anders: wat moet ik vragen? Wat vragen andere patiënten eigenlijk?
Dit kwam na de vraag: 'WIJ (altijd in teamvorm, aja) hebben de indruk dat je hier wel je rust vindt', waarop ik antwoordde dat ik het niet goed wist, het is in pieken en dalen. Daarnaast zei ik dat ik wel gevoeld had na het vertrek van mijn kamergenoot, dat er wat kilo's van mijn schouders vielen, dat ik achteraf wel wist waarom: ik had voor mijn kamergenoot gezorgd, ik wou dat ze op haar gemak was, dat ik haar zeker niet stoorde, dus ik had me tien dagen 'ingehouden', onbewust, ervoor proberen zorgen dat ze al haar ruimte kon nemen, ze haar verhaal bij me kon doen.

Ik hoor haar typen. Ik zou heeeel graag eens die verslagen willen lezen. Op voorwaarde dat er toch af en toe een luchtige noot passeert. (bijvoorbeeld: Elke draagt van die zwemsletsen met kousen die er totaal niet bij passen. Verder geven de kousen wel een positieve indruk: lachende emoji's, klavertjes vier, hartjes passeerden reeds de revue.)

Frustraties.

(Mijn zoon zijn naam zit in dat woord, op zijn tweede verjaardag maakten we een drankenlijst voor het feestbezoek (superhandig trouwens!), ik had de geniale titel gevonden: suggesTIES.) (Dit volledig terzijde.)

Genoeg over mij. Mijn liefje is jarig vandaag.

Door mijn toedoen, kunnen we niet samen zijn. Op de koop toe heeft hij morgen zijn eerste examen, dus bezoek zit er ook niet in. Ik zal morgen in de creatieve therapie beginnen beeldhouwen.
Een standbeeld voor mijn held! 

(Of misschien moet ik beginnen met een tekening :))