Mijn schoot.

Ik snap het als iemand denkt dat de psychiatrie ook iemand zieker kan maken. Ik vind het bewonderenswaardig als iemand dat ook durft uit te spreken in mijn bijzijn. Dan antwoord ik dus dat ik het wel kan begrijpen. Ik probeer eerlijk uit te leggen hoe ik het zelf aan voel. / Dat thema 'dwarsdwarrelt' wel eens door mijn hoofd. / Vaak ook vraag ik me af of ik het allemaal in scène zet. Echt. Of het misschien toch wel écht tussen mijn oren zit. (Oh, ironie.) Wie weet ben ik een hele goeie actrice. Eentje zonder masker dan. Ik heb overal en altijd de angst dat ik door de mand zal vallen. "Ziet zi wel!!" (Ik zou Kate Winslet kiezen, dan kan ik eens met den Jack op zwier gaan.)

Ik heb van die periodes waarin ik me terug in het jaar 2008 waan. Een heel belangrijk jaar, want P. en ik kregen er een dochter bij, we voelden ons behoorlijk volmaakt! Ik had een heel rechtstreeks liefdevol doel: onze dochter proberen groot brengen met alles wat ik in mij had. Ik deed heel hard mijn best om een evenwicht te vinden. Het was vechten tussen de nood aan nog wat vrije tijd en de neiging het heel perfect te willen doen als kersverse mama. Je kan me een in-de-schoot-geworpen-ouder benoemen. Nog herstellende van mijn eigen monsters (maar opvolging via een externe gesprekspartner leek me niet meer nodig, hoor!), wilde ik vooral behoeden dat ons piepklein dochtertje te maken kreeg met eigen monstertjes. Sindsdien besta ik grotendeels uit schuldgevoelens. 

Was ik er wel genoeg bij met mijn gedachten? Heeft Fie wel al mijn aandacht en liefde gevoeld? Ik hoef hier geen antwoorden op, geen raad, geen tegenstellingen. Bracht Fie niet te veel tijd door bij anderen, door mijn eigen nood aan een uitlaatklep? Mijn uitlaatklep was - en tegen mijn wil IS - weg zijn, uit huis, dingen doen, van de wereld zijn, al dan niet op de juiste manier. Op zoek. Steeds achterom kijkend.

't Is een deel van mezelf geworden. Mede daardoor wordt de grote brok verdriet in mij nog steeds gevoed. Stilaan beginnen er emoties af te brokkelen, maar ik slaag er in deze aan te vullen met een soort van emotievoorraad. Ik weet niet waar die extra berging zich bevindt, ik ontdekte vooralsnog niet hoe ik deze kan wegwerken. Gulzig ben ik nochtans altijd geweest. 

Het is nu die telt. Nu is echter niet zo okee in mijn hoofd, maar ik durf het niet uit te spreken. Ik durf het wel te typen en terwijl stromen de tranen langs de binnenkant van mijn ogen, tot in mijn maag. Ze vermengen zich met de hagelslag van deze ochtend. Moest ik niet aan de voordeur van de MaRe afgezet worden door mijn prachtlief, dan was ik hier niet geraakt vandaag. De angst niet 'goed genoeg' te zijn, mijn begeleidster teleur te stellen, de gedachte 'wie ben ik en wat doe ik hier' werd zodanig groot dat ik gewoon voorbij zou gewandeld hebben.

Mijn (niet meer zo'n nieuwe) psychiater en ik, dat zit snor. Ik denk dat hij me best wel begrijpt. Hij verwoordde dat hij het kan geloven dat ik 'het leven' lastig vind. Dat had nog nooit iemand tegen me gezegd. 'Ik doe nochtans mijn best.' - Zelfs dat kan hij geloven. 

Ik geniet van mijn gezin, het thuis zijn, ook al snak ik om het uur naar slaap. Ik droom van een nacht van vierentwintig uren.
Ik geniet van mijn uitgebreide familie, er kwam daar heel fijn nieuws uit onverwachte hoek, ik geniet van de momenten samen.
Ik geniet van mijn vrienden, makkers, maten. Ik durf ze vast te pakken en voorzichtig duidelijk te maken dat ik ze belangrijk vind.
Ik geniet van de zon, ik negeer even de tuin, maar in de plaats heb ik net in vier dagen twee boeken uitgelezen. (say whuuut)

Dus ook dat zit snor. En toch... mijn basisgevoel blijft hetzelfde en dat is verschrikkelijk.

Mijn schoot ligt vol liefde. Al altijd geweest. Alleen is 't alsof ik er geen controle over kan houden. Of voor mij komt het toch zo over, ik probeer overzicht te houden over al de snorren, maar ze overwoekeren nogal snel. Ik wil niet meer, ik hoef niet meer, maar dat is mijn 'alles of niets'. 't Schijnt dat dat geen goeie gedachte is. Ik wil ook geen snor natuurlijk. :)

Een wist-je-datje: 'een snor aan hebben' is een spreekwoord voor: lichtjes dronken zijn. Ik geloof dat er zich hier een paar vrienden aangesproken zullen voelen...