Hij en ik.

't Is echt niet dat ik niet genoeg mijn best doe. Misschien doe ik soms te véél mijn best. Hoe moeilijk is het om in balans te zijn met jezelf, om evenwicht te vinden in je hoofd, je psychisch welzijn, in de liefde, enz.

Ik sta af en toe heel goed op. Dat is fijn! Ik denk dan wel dat ik de wereld aan kan. Dat is niet zo, ik weet het al als ik op straat een scheve blik krijg nadat ik vriendelijk goeiemorgen zei. Soms trek ik me dat niet aan en ga ik vrolijk verder met goeiemorgen-en.

Een andere keer overvalt het mij. BAM! Alsof een zwarte hagelwolk zo laag hangt dat mijn hoofd er in hangt. Dat is het moment dat je denkt 'nee, echt, nee, ik kan je niet aan'. Zwartheid vervult mijn hoofd. Ik huil, maar dan aan de binnenkant. Tranen sijpelen mijn keel in en zo vult mijn maag zich langzaamaan met de zoute druppels. Daardoor heb ik dan geen honger. De zwartheid klemt mijn kaken op elkaar en zijn zwarte gezellen hebben zich ondertussen rond mijn ruggengraat verstrengeld. Uiteindelijk hebben ze zich verspreid tot in mijn voeten, mijn benen en voeten lijken daardoor loodzwaar. Ik kan ergens zitten en afleiding proberen zoeken of ik kan gaan slapen. Beide opties zijn voor mij nog steeds moeilijk. Afleiding na afleiding kan het zijn dat ik 'het' niet weg krijg. Het slapen kan ervoor zorgen dat ik mij ofwel uitgeruster voel, maar het kan ook zijn dat de zwartheid ook blijven slapen is, gezellig tegen je aan.

Ik weet dus dat ik 'hem' overal mee naartoe moet nemen. En de ene dag geloof ik dat hij op een dag niet meer zal groeien, dat hij verder van mij zal af staan, dat ik het onder controle krijg. De andere dagen weet ik niet hoe te verwoorden.

Alles komt altijd goed, zegt mijn mama. Vreselijk vind ik dat om te horen, of als ze het in mijn oor fluistert. Maar stiekem weet ik dat ze gelijk heeft (alweer!).