Ik vernoem reeds in het stuk ‘wie is elkeschrijft’ dat ik psychisch kwetsbaar ben. Ik wil daar over schrijven. Al is ‘t maar om het een beetje te kunnen kaderen. Voor mezelf, voor jullie indien nodig.
Eerst en vooral: ik staar me niet blind op diagnoses. Let op: ik ga wel gelijk ne zot Google lastig vallen, maar daarna zakt dat en is het voor mij wel okee. Ik blijf me voelen zoals ik het voel, een term verandert daar niets aan en ook: er zijn zoveel gradaties en daardoor bijna niet vergelijkbaar.
Momenteel ben ik in opname. Dit is niet de eerste keer. Ik zal proberen een beeld te geven van wat ik voel, wat hoort bij mijn donkerte. Allereerst zijn er de biologische factoren, die aan beide kanten van mijn familie aanwezig zijn. Daarnaast zijn er nog zoveel zaken die maken tot wie je bent, bij mij zijn dit:
een enorm laag zelfbeeld, geen zelfvertrouwen, ik vind mezelf niet de moeite waard en daardoor kan ik in een diepe depressie vallen. Ik heb het zelf nauwelijks door, waardoor de herstelperiode erna langer is. Ik ben aan het leren hoe ik mijn grenzen kan herkennen. Mijn eigen grenzen ga ik makkelijk over zonder besef en dan kan ik in overdrive geraken. Ze hebben er al de post-it van een bipolaire stoornis type 2 aan gegeven (recent). Doordat ik totaal niet stevig in mijn schoenen sta heb ik door de jaren heen een sociale angststoornis ontwikkeld. Daar is het eigenlijk mee begonnen denk ik, de puberteit is geen fijne tijd geweest, en in het hoger onderwijs werd alles erger. Jaren later werd er bij mij een gegeneraliseerde angststoornis vastgesteld. Kort is dit: je over álles zorgen maken die kunnen uitmonden in vormen van angst. Doordat ik het gevoel heb geen controle te hebben over mezelf, mijn denken, begon ik last te krijgen van dwangneuroses. Controledwang en vooral teldwang. Altijd en overal.
Ik heb na heel moeilijke jaren een betere periode gehad. Een lange periode. Tot 2016, ik zat in een piek, ontdekte ik later. Ik deed alles, nam alles aan op mijn werk, sliep nog amper, ging te veel uit... ik kon de wereld aan. Tot ik in het najaar een ‘klopke’ kreeg. Het hielp niet met een tweetal weken voorgeschreven rust. Tot vandaag ben ik nog steeds op zoek naar de juiste balans. Ik vecht dagelijks tegen mijn demonen, mijn vermoeidheid, mijn angsten. Ik geef n.i.e.t. op. Dankzij jullie!
Stap voor stap...
Reactie plaatsen
Reacties