Goed doel.

Hoe zal ik het zeggen... De laatste twee weken zijn enorm zwaar voor mij.

In het begin heb ik het niet door. Van waar komt dit toch!? Wat heb ik misdaan, ik heb mijn ritme in 't oog gehouden, voldoende slaap genomen, afgewisseld met creatief zijn (daar word ik rustig van), liefde gegeven, maar ook een beetje ontvangen. 
Stilaan leer ik erna een beetje te ontdekken wat de triggers zouden kunnen geweest zijn. Ik noem er anders een paar op?

- ik kreeg een telefoontje van mijn dienstchef, helemaal niet om druk op mijn schouders te leggen, maar ik word dan weer met de neus op de feiten gedrukt - mijn gigantisch schuldgevoel bijvoorbeeld omdat ik al zo lang niet meer aan 't werk ben...

- drukke avonden met de kinderen, na een lange dag therapie. ik ga steeds naar huis met een rechtstreekse (echt!) bus naar onze Dadizeelse 'Platse', waar ik steevast een gigantische klop van de hamer krijg. dat is ook niet echt een prikkelarme omgeving te noemen, plus: ik kan nooit achteraan zitten bij de stoere mannen ;)

- een mededeling van de dokter, zonder overleg met mij, terwijl ik toch het beste weet hoe ik me voel en wat ik zie zitten. daarnaast weten ze ook dat ik geen uitdagingen uit de weg ga, het is soms beter een angstige stap vooruit te zetten, een kleintje dan, om erna te beseffen dat het toch maar weer gelukt is. ik heb het gevoel dat de beslissingen vaak boven mijn hoofd gebeuren.

- een (in mijn ogen) toch belangrijke mededeling in een WhatsApp-groepje waarna er niemand reageert! allee jong! laag zelfbeeld, zwiepe, naar het vriespunt.

Ik loop gefrustreerd rond. Te lang ziek (en ik weet wel dat ik al heel veel stappen gezet heb, 't was nog maar dat te kort!), té veel vechten. En werkt die medicatie eigenlijk wel?!

Genoeg geklaagd! Mijn pointe moet er nog aan komen :)

Als ik dus een zwarte week heb, heb ik keihard de neiging om de focus totaal niet bij mezelf te leggen, maar bij de ander. Extreem soms, maar dat geeft mij nu eenmaal een goed gevoel.

De laatste week heb ik dit "verwezenlijkt":

- een kaartje gestuurd naar een eenzame man

- mij opgegeven als spoedactivist voor Amnesty International

- oppeppers rondgestuurd aan alle mensen die het kunnen gebruiken, op eender welk vlak

- tickets gekocht voor een voorstelling, waarvan een deel van de prijs hopelijk naar die organisatie gaat

- blogs zoeken i.v.m. lotgenoten en daar een hart onder de riem proberen steken

- Te Gek!?, sowieso mijn nummer één goed doel, gesponsord met een centje

- mijn agenda staat per week vol met to do's, voornamelijk zaken die ik wil doen voor ‘n ander, eender wat. en ik moét het klaarspelen (zelfzorg? say whuuut!?)

- gezien ons 'zolderke' een behoorlijk boeltje geworden was, staat er nu veel op 2dehands.be te koop. er staat meestal een prijs bij, maar als de koper of koopster iets persoonlijks vertelt, dan geef ik het bijna voor niets weg. als ik een plezier kan doen...

Nu lijken die dingen ietwat banaal misschien, maar ik steek daar m’n hart en ziel in... en veel energie. Die ik niet heb.

Dit wordt trouwens allemaal in een handomdraai gerelativeerd hoor. Straks wandelen we mee in de derde herdenkingstocht van Saar: ons jongste buurmeisje in Gits die op 18 december 2015 van de weg gemaaid werd door een zatlap zonder de juiste papieren en vluchtmisdrijf pleegde. We beginnen aan het punt waar het gebeurde, waar haar witgeschilderde (wat er nog van over blijft) fiets tegen een boom staat als 'herinnering'. Nog altijd ligt het vol knuffels en lampjes en lantaarns en bloemen, oh zo veel bloemen. (Altijd bloemstukjes door de mama en mijn mama, 2 heldinnen.)

Gans de meisjeschiro zal weer aanwezig zijn, haar klasgenoten, de familie, onze wijk, ... om 18u wordt er dan een minuut stilte gehouden voor Saar (mijn papa houdt de auto's tegen, de chauffeurs snappen al snel wat er gaande is) - die stilte is onbeschrijfelijk. Daarna wandelen we in stilte naar haar rustplaats, de laatste meters kunnen we een mooi lichtjespad volgen, haar lievelingsmuziek zal door een box klinken, er zal weer een grote kerstboom staan voor Saar.

Ja, haar gezin is zo bang dat Saar vergeten zal worden. Vergeten doen wij het alvast niet, nooit.

Dus ik kom al drie dagen niet meer buiten, heb me al een week niet grondig gewassen, maar ik zal er staan.

"Voor Saartje hé, mama?" hoor ik Ties zeggen. 

Heel veel liefs voor iedereen die het kan gebruiken XXX