Na d'examens.

Ik was vijftien en op zoek naar mezelf. Ik barstte toen al van zelfvertrouwen (NOT). Hard op zoek naar de juiste vrienden, wist eigenlijk wie dit waren, humoristische en lieve meisjes, maar het strookte niet met mijn puber-zijn. Het mocht wat wilder. Ik weet het niet goed, ik deed maar wat. Eerlijk, ik was populair op school. Niet zoals hét groepje mooie, blonde meisjes die elk middelbaar wel heeft. Het was meer populariteit met een hoek af. Het is iets wat ik ook nooit begrepen heb, dat er complimenten naar mij gegooid werden, liefdesbriefjes in mijn schooltas (euh, standaard  'n Eastpak hé, was dat toen) verstopt werden. Ik vermoed dat mijn humor wel gesmaakt werd, maar het sijpelde ook niet genoeg door, dat is toch wat ik toen dacht, want ik was eigenlijk behoorlijk stil en verlegen.

Het was de periode van examens in december, het jaar 2001. Machtig hé :)
Uitkijkend naar de 12 klokslagen, vulde ik nog mijn 2 laatste examens van dat trimester in. Er was de traditie om na de examens op café te gaan, een specifieke centrale plaats waar (bijna) iedereen naartoe ging. Het was de eerste keer dat ik tot 20u mocht blijven, mama zou me daar komen afhalen. Dus van 12u tot 20u op café, bij nader inzien is dat toch zot lang hé, met mijn 15 jaartjes, maar zo belangrijk toen! Ik was een meisje van 't vierde middelbaar, dat was met flirten en pintjes drinken, waardoor ik na een paar uur durfde dansen. Het café stond VOL met Eastpaks trouwens. Ik ben in 't totaal van mijn middelbaar 3 keer mijn Eastpak 'kwijt' geraakt. Gestolen. Mijn schoolagenda werd ooit nog eens in een buskot in ikweetnietmeerwaar terug gevonden. Schaamtelijk hoor, ik vond dat zo erg tegenover mijn ouders, ik stelde ze dan zo teleur, want los van mijn losbandigheid (doordenkertje) op bepaalde momenten, was ik best een rustige dochter, een zeer nette en eentje die gans 't middelbaar stipt om 21u10 ging gaan slapen. Jup, P. lacht me daar nog altijd mee uit. Ja zeg, maar anders ging ik niet fris zijn voor school en zou ik fouten maken! Mijn perfectionistisch brein kreeg toen al vorm bij nader inzien.

Een paar gasten van het zesde middelbaar zakten ook af naar het na-d'-examens-feestje. OMG en die mooie jongen met (mooi meegenomen) mooie vrienden was er ook. Ik kende hem niet echt, maar we aten wel beiden boterhammen op school (mijn papa smeerde mijn boterhammen, met jonge kaas, zes middelbare schooljaren lang - ik kon daar echt niet aan doen, dat lag altijd mooi klaar toen ik 's morgens op stond, ik ben ook zo'n mama geworden, chance dat de papa hier nog wat tegengewicht biedt :)).
Af en toe werd er al eens geloenst naar elkaar, in die duffe boterhammenkelder. Daar bleef het voorlopig bij.

Terug naar na de kerstexamens 2001. Ik stond aan de toog om een drankje te bestellen en toen zag ik dat ik naast de mooie jongen stond. Hij vroeg me: 'Wil je een pintje?' (ik zei ja, en hij vertelde achteraf dat hij dat wel machtig vond haha).

Toen heb ik hem nooit meer los gelaten.

Die avond stond mama mooi klaar en ik ging in de auto zitten (met alcoholgeur, dat was duidelijk aan haar eerste opmerking).
Ze vroeg hoe het geweest was? Ik antwoordde 'goed!' en 'ik heb iemand leren kennen...'. Ze bevroeg nog wat details (welja, het was niet de eerste keer) en zo wist ze dat hij al in het zesde middelbaar zat. Ik weet nog dat mijn moetie iets had van 'oh nee' en misschien draaide ze wel met haar ogen.
Weet je wat ik antwoordde? "Maar mama, ik denk dat het echt de jongen van mijn leven is." Ze glimlachte en startte de auto.

Dat was dus op 19 december 2001.

Vandaag zijn P. en ik nog steeds bij elkaar, al 17 jaren lang 2 liefjes. <3