We bevinden ons op dit moment in een typische Oostenrijkse chalet die opgedeeld is in appartementen. Aan de éne kant zien we prachtige bergen met besneeuwde toppen. Aan de andere kant het dorp in het dal, 's avonds een schitterende zee van lichtjes. Zo'n zicht dat je niet op foto kan vast leggen. Wij bezetten met mijn familie twee appartementen, behoorlijk symmetrisch aan elkaar (hoera!). Het ene gebruiken we als living, het andere als speelruimte voor de vier kindjes. Raad eens welk appartement we uitkozen als living, wetende dat het vroeg donker is?
Inderdaad, de kant waar je in 't donker geen steek ziet. Inderdaad, niét de kant van de prachtige lichtjeszee. Dat zijn wij, enthousiast de appartementen bekijken en vergelijken, onderhandelen met zus en zo, maar niet met iedereen en dan de beslissing nemen. De beslissing die een mankement met zich mee draagt, maar wel iedere dag voor een kluchtje zorgt (zodat je het op den duur beu wordt :)).
Maar 'alleegow', het scheve kerstboompje van zeker 28 cm groot maakt veel goed. Het lichtgevend hert en de ster krijgen een 8 voor sfeer en gezelligheid.
Dan nog, het zijn de mensen die hier samen zijn die tellen!
-> Mijn papa (mijn held) die gisteren voor kerstman speelde - ik had nog snel een baard uit de verkleedkoffer gevist voor vertrek (nadat ik 3x gecheckt had of onze dakramen wel gesloten waren) - alsof het zo voorbestemd was. Ja, er zijn filmpjes van, haha!
-> Mijn mama (mijn grote voorbeeld) die daarnet puddingskes, een grote cake en warme chocomelk met slagroom klaar had staan toen we binnenvielen na de sneeuwpret. Terwijl ze eigenlijk wilde rusten, denk ik. Mijn moetie die net voor deze sneeuwreis al een ander reisje geboekt had. Naar de zon. Met mij, omdat ze ervan overtuigd is dat ik daar deugd zal van hebben. Ik vind dat machtig.
-> Mijn broer en zus. De ene al neurotischer dan de ander. De ene al wat trager dan de ander. De ene wat veganistischer dan de ander. Even liefdevol, dat wel, ik zie dat ze genieten ook. De ene kan beter skiën, maar de ander doet het ook goed, maar heeft dan te weinig zelfvertrouwen. De ene lijkt op mij, maar de ander ook wel een beetje.
-> De vriendin van mijn broer: een krachtige vrouw, stevig in de schoenen. 's Avonds kan ze zich beter ontspannen, denk ik. Samen twee zalige kinderen, jonge petoeters, vandaar de terechte avondontspanning. Twee 'Van Leuvens', ik vind dat machtig.
-> De vriend van mijn zus: een reiziger in hart en nieren, maar een familieman in 't kwadraat. Ongelooflijk.
-> Mijn lief en onze twee pagadders. Zij zijn hier ook :). Mijn lief die ons gezin serieus kan recht houden met zijn schouders, de schouders die al serieus afgezien hebben. Mijn lief die mijne papa de slappe lach kan bezorgen met humor die er zo nét over is, ik vind dat machtig om te zien. Ties slaapt bij ons, met kerstlichtjes onder het bed, omdat hij bang is in het donker en wij uiteraard het nachtlampje vergeten zijn. Fie die zooo gelukkig is dat ze weer kan skiën.
-> De laatste, dat is dan ikzelf zeker hé. Elke die de sneeuwreis verdrongen had, twee weken ervoor in paniek schoot en dan toch pas de dag van vertrek courage vond om de valiezen te maken (en eerlijk waar, ik heb niet zoveel gedaan!). Wel met een perfect-tot-in-de-details-wat-moet-er-in-de-valiezen-lijstje, dat wel, maar helaas: mijn hoofd sloeg tilt en ik vergat mijn eigen truien. Mijn kleren pakte ik als allerlaatste in. 'Als mijn liefje en mijn kindjes maar alles mee hebben!' is wat ik toen dacht.
Gisteren kon ik niet goed uit mijn bed. 'Gaat het, mama?' vroeg Ties. Ik kan dat niet aan als hij dat vraagt.
Slechte gedachten passeerden. 'Ga je niet mee gaan skiën, mama?' vroeg Fie. Ik kan dat niet aan als ik dan negatief 'moet' antwoorden. 't Is te zeggen: ik haat het ondertussen. Dus ik krijg er gratis een berg schuldgevoelens bij (helaas, zonder sneeuw)...
Afleiding zoeken. Kerstkaartjes maken. Op bed liggen. Toch maar nog wat knutselen. Beseffen dat het niet lukt. In bed dan toch. Pas als mijn mama het voorstelt. Te laat natuurlijk, de zwartheid had 'm al geïnstalleerd. Ik had het moeten weten. En dan nog wel in ons bed, op Peter zijn kant (dichtst bij de deur). In slaap sukkelen. Nachtmerriën (is vanaf nu een werkwoord). Nog even rondwandelen. Naar buiten kijken. Genieten van het uitzicht, maar alles stuikt weer ineen. Weg willen, maar panikeren omdat dat niet kan, duizend kilometers van ons huis. Slapen, komaan, slapen. Denken aan de mensen rondom mij. Ik ben zo omringd. Zo omringd dat het bijna pijn doet. Zo omringd dat dit niet toegestaan is van mezelf. Rugpijn en kaakpijn. Die kaken, echt, doen zeer. Ik focus me op de lichamelijke pijn. Zoveel draaglijker. Duidelijker zo. 'Ik heb pijn aan mijn rug'.
"Het mag niet om mij draaien." Al zeker niet om mijn ziekte. 't Was me gelukt op kerstavond na een toch wel slopende dag.
Kerstavond was gezellig en plezant. Kerstmantoestanden, cadeautjes uitwisselen, kaasfondue en gourmet ineen. Machtig.
Tot we onderuit zakten in de zetel en mama en ik naast mekaar zaten. Ik floepte het eruit, 't was gebeurd, dat ik net voor vertrek (eindelijk) telefoon had gekregen i.v.m. psychiatrische thuiszorg (mijn dokter stelde dit een maand geleden al voor, ik ging er meteen op in). De noodzaak ervan is hoog, nadat mijn dokter en gans het team dan toch twee maanden 'buiten het kader' gingen en ik toch nog dagtherapie mag volgen t.e.m. 31 januari 2019. Telefoon dus, korte intake, 't was een hele lieve dame, het deed deugd. In Kortrijk hebben ze me altijd op het hart gedrukt me niet 'in de steek' te laten. Ik denk echt dat ze dat menen, maar ik kreeg te horen dat de opstart van de psychiatrische thuiszorg ook een wachtlijst heeft. Eéntje van verschillende maanden. Ik moet er iets uit gepiept hebben, want de lieve dame aan de telefoon vroeg nog of ze me daarrond niet op de hoogte hadden gebracht? NEE DUS. We planden toch een intake, op 22 januari bij ons thuis, om af te wegen of de noden en het aanbod te rijmen zijn.
Ik had het moeten weten! Ik was zo naïef te denken dat dat mooi ging overlopen in mekaar, de extra hulpverlening. FRUSTRATIE.
Verteld. Mama bezorgd. Godver, op kerstavond, ik had dat niet moeten doen. (Dat zal ze niet beamen, hoor.)
Ze zei het weer: 'Alles komt goed.' Nu volgde er wel nog een zinnetje: 'maar ik mag dat niet zeggen zeker?'.
Nee, liever niet, maar OH, wat zie ik je graag, mama. Hier, deze week, tussen de bergen, zo omringd. Ik zie al mijn 'omringers' hier, op dit moment, dat voel ik, doodgraag. Nu. Toch, daarom, nét daarom wens ik iedereen, alle huisjes, want die hebben allemaal kruisjes, een gezellige, liefdevolle tijd toe, met hier en daar een mopje en een schouder om op te huilen. Of om je hoofd op te leggen van de slappe lach... dat is pas machtig.
Hahaha sorry, maar deze wil ik nog delen: mijn schoonbroer stelt net voor om van living te verhuizen... hij is nog eens naar 't uitzicht gaan kijken!
Reactie plaatsen
Reacties