Gisteren zijn we met ons viertjes gaan wandelen. Ik had er een oproep voor gedaan (excuseer me voor het stalken) omdat het een project was van Te Gek!?. Dit is een organisatie die serieus aan de kar trekt om het taboe rond geestelijke gezondheid te verbreken. Met hopelijk als gevolg dat dit thema meer bespreekbaar wordt. Het is het goede doel dat mij heel nauw aan het hart ligt. Sinds ik ze ontdekte tenminste, want zo heel veel komen ze niet in de media. Of toch nog te weinig.
Ik volg hun agenda en dit jaar organiseren ze onder andere wandelingen. Bewegen is gezond, bewegen is belangrijk, bewegen kan er voor zorgen dat het hoofd iets draaglijker aanvoelt. Dat geldt voor iedereen! Daarnaast las ik al artikels waarin men aangeeft dat bewegen één van dé peilers is als je kampt met depressieve gevoelens.
Laat dat nu net een drempel van jewelste zijn. Zo zit ik hier te typen met maar één lens in, omdat de afstand naar het doosje met 'verse' daglenzen zo onnoemlijk ver lijkt. Bij deze dek ik me meteen ook in voor schrijffouten :) Nee, je kan dat benoemen als luiheid, maar dat voelt anders. Ik denk dat ik mag zeggen dat ik geen lui gat heb.
Ik hoor het Wannes Cappelle (held!) ondertussen zingen:
Kben te leeg voor ep te staan, kzoe mi eigenlijk moeten haasten
Ma vandoage gaat nie gaan
kvoel et aan minnen asem dus loat mi
Dagske zonder telefoon, dagske zonder af te bellen
En kben nie echt ongezond ma ket fut nie voe mie ziek te melden.
...
Dag zonder schoenen.
Check.
(En nu moet ik even nadenken over mijn pointe, omg.)
AHJA. De wandeling dus. Mijn impulsieve oproep leverde gelukkig wat op: familie wandelde mee, twee topvriendinnen kwamen af en lotgenootjes-die-al-een-tijdje-toegang-hadden-tot-mijn-hart. En dat hé, dames en heren, was hartverwarmend. Het kon niet schoner zijn, want de zon wandelde ook mee.
In impulsieve buien durf ik al eens een oproep lanceren zoals deze #tegekkewandeling, om dan twee dagen later standaard in paniek te schieten. Heerlijk gevoel, oeh. Vier dagen later ben ik dan weer wat euforischer en kan ik mezelf niet tegen houden met 'Instagramreklam' en berichten hier en daar, bijgevolg flirt ik met de gedachte: 'waar benne kik mee bezig!?'.
Nu goed, daar is het dan al bijna te laat voor. De dag vooraf begint uiteindelijk met een enorm rusteloos gevoel, flanellen benen, kende da. Dat bezorgt me dan weer een gigantische verantwoordelijkheid. Zo ook voor het weerbericht (moest ik kunnen, ik belde Frank of Sabine om me te verzekeren van zonnig weer; regenweer is toch een goede reden om alles af te blazen, toch?). Nu, een uurtje voor ik hier in Kortrijk zou worden opgehaald, hoorde ik wel al een paar keer het woord ZON vallen. (Mensen hebben vaak het idee om in weerman- of vrouw te transformeren, maar dan anders: ze vertellen gewoon welk weer het op dat moment is, het is niet met weersvoorspellingen haha, echt. Iets met kalfjes en koetjes zeker?)
De zon was van de partij.
Geparkeerd in Beernem, smaakte ik mijn ontbijtje (vier volkoren boterhammen met hagelslag, een koetjesreep en twee maal confituur met abrikozen), niet slecht, maar dat leek me toch niet zo'n ideaal plan om er iets mee te doen, gezien de wandelaars echt toestroomden, ze kwamen van alle kanten. (Omringd door buidelzakjes!) Net toen ik een schitterend plan B bedacht had (weglopen), passeerde er een vriend. Toeme! Ik weet nog dat ik dacht 'serieus, Van Sleuven, weglopen?!', maar gezien deze vriend in hetzelfde schuitje zit als ik, liet ik mezelf toe het gewoon te zeggen. Dus ik zei hem: 'ik heb de neiging weg te lopen'. Ik zag de angst in zijn ogen ook, waardoor ik met een vingerknip in mijn zorgzame positie huppelde. Zelfzorg? Zelfwadde?
Oef.
De snoodaards van de wandelclub stippelden een wandeling uit van 6 km. In de rustpost lazen we echter dat we reeds 3,6 km gewandeld hadden en we nog 3,6 km te gaan hadden. Is dat iets typisch voor wandelverenigingen? Gezien Tiesmans de eerste kilometer een keer of zeventien 'vertelde' dat zijn benen zo moe waren, was dat geen zo'n goed nieuws. (De moed zakte in mijn schoenen, of laat ik ook maar 'de benen' zeggen.)
Vijf minuten later sjouwde Ties een halve boomstronk mee, klom hij in een 'échte boom hé mama' die eerder een struik was, nog wat later ontdekte hij de woonplaats van duizenden bijen. Hij fluisterde dat ze aan 't slapen waren. Fie danste dan weer door de wandeling heen, dankzij haar Tik Tok-verslaving (yeah, ik ben helemaal mee into her world; dat is een app, voorheen heette het Musically).
Moeder zag dus meestal wel dat het goed was.
In de auto deed ik stiekem een powernap. Mijn psychosomatische pijntjes waren in form, de rest -euh- niet echt meer.
But we did it - together hé - met de sun in our smoel hé. (OK sorry, da's wat flauw, Eigen-Kweek-kijkers?)
Als ik het idee lanceer om zélf een tegekkewandeling te organiseren, kan er mij dan iemand tegen houden? Daar heb ik nu toch wel echt de energie nog niet voor. Laat ik eerst eens de enige lens uit mijn oog halen die er nog in zit en mijn bril op mijn neus zetten. Dat is eigenlijk veel logischer, bedenk ik nu, dan 's avonds laat een nieuwe daglens in het lege oog te duwen. Met de nadruk op daglens, wens ik iedereen een goede nacht.
Extra hartverwarmende groetjes voor de medewandelaars.
xxx
Reactie plaatsen
Reacties
Machtig Elke ! Misschien was de zon wel speciaal voor jullie aanwezig? Enne wat betreft dat zelf organiseren, der is op 20/4 een wandeling te Oudenaarde... Volgende wandelafspraak? Als de ZON van de partij is tenminste ;)
Grtjs, Kurt - Tamara
Gene zever, naast 27 andere tabbladen, staat die Koppenbergroute open! Ik dacht ook... aja drie maanden later, ideaal :)
Blijven schrijven x
♥ we did itttt!!
Merci nogmaals voor de uitnodiging!
Op stap met een prachtige groep mensen!
Groetjes
Azizi