Doremi.

Als kind twijfelde ik niet aan mijn keuze van muziekinstrument, na het eerste jaar notenleer. Piano! (Mijn ouders dachten waarschijnlijk: 'had je niets groters kunnen kiezen!?') Tien jaar oud en ik vond het meteen gewéldig. (Omg, Fie is nu ook al tien jaar.) Zeker als de echte partituren begonnen te lukken. Het werd mijn uitlaatklep. Ik kwam thuis van school en ik vloog naar mijn vleugelpiano. (ja okee, gewone piano, maar 't is een schone zin, geef toe :). Ik herinner mij nog een 'optreden', waarbij we gewoon om beurt een stuk speelden in een bepaald genre. Vier vleugelpiano's naast mekaar, wat een droom. Vier keer hing ik boven het toilet van nervositeit. En laat nerveus zijn nu net niét handig zijn als je piano moet spelen. De stilte voor je begint... het idee dat je hart hoorbaar is voor iedereen, tot je begint te spelen. Eens ik mijn eerste notenbalk laten horen had, werd ik er in mee gezogen. Daarna overviel mij een kalmte en ontspanning waar ik nu alleen maar kan van dromen.
Ja, een echte uitlaatklep. Herkenbaar bij de vrienden bijvoorbeeld: gitarist in een band, koersen op zondag, een kwartier op het toilet zitten met de Humo, toneel spelen, hardlopen, je hart en ziel steken in een vereniging, enz.

Ontspanning, long time no see.

Toen ik na vijf jaar 'kapte' met mijn hobby's (muziek, pianoles, scouts, dictie, hip hop (stoer hé)), wist ik nog niet dat het me zoveel zou spijten. Vooral de lessen van mijn pianoleerkracht. Het gevoel te hebben dat je nooit door die Bach-partituur zou geraken, maar dat het altijd wel ging lukken, zo lang je genoeg oefende toch. Oefenen was mijn hobby. De leerkracht zei me dat ik zo'n talent was (dat zei ze, ik heb het nooit beaamd hoor), zij begreep niet waarom ik plots wou stoppen. Ik ook niet eigenlijk. Ik zat in de puberteit, weetjewel.

Insert het negeren van een piano. Ik heb nog geprobeerd het spelen te onderhouden, maar het is me niet gelukt. Er verstreken jaren en net zoals bij een taal vergaan de vaardigheden. De laatste jaren Google ik af en toe naar pianolessen, privé, pop, toch in groepsverband, of beter niet, of ... Ik nam al contact hier en daar, maar daar stopte het telkens.

Nu ben ik op een punt gekomen dat ik de piano echt weer wil omarmen. (Interieurgewijs weet ik al perféct waar de piano mooi zou staan.) Dat heeft veel te maken met Ruben (Ruum voe de moatn), een top muziektherapeut, waarvan je voelt dat hij hier doodgraag werkt, gezien hij een beroep uitoefent die tegelijk zijn hobby is. Hij is saxofonist en speelt in een drietal bands. Er zijn hier in het ziekenhuis wel wat beperkingen qua muziekinstrumenten (natuurlijk). Meestal begeleidt hij ons met zijn gitaar. Of met zijn stem. Weet je wat er ook mooi meegenomen is? Schone vent! Van een goe jaar! (Auwtch, hij heeft een mooie vrouw en drie kinderen!)

De eerste maanden in opname was het van 'no way dat ik daar naartoe ga, met zingen en al zeker, ken je dadde, muziektherapie'. Na een maand of vier heeft er mij iemand mee genomen, maar ik heb niet mee gedaan toen. Wat een drempel. Ik kreeg mezelf er niet toe een instrument te kiezen en daar gewoon wat op te tokkelen, slaan, geluid te maken. Laat staan zingen! Met mijn rond hoofd antwoordde ik vaneigens wel op Rubens vraag of ik al muziekervaring had. Het duurde nog eens vijftig dagen tot hij mij zo ver kreeg om eens naast hem piano te spelen (goeie parfum trouwens). Daarna ben ik een tijdje niet meer gegaan, ik weet niet goed waarom. De faalangst wellicht.

Toen ik vorige maand uiteindelijk hier terecht kwam, wist ik niet dat de muzieksessies ook door Ruben gegeven werden. Het deed wel deugd, een vertrouwd gezicht. Drie weken geleden ergens kwam Ruben te weten dat ik 'wel eens schrijf'. Hij wilde graag iets horen, misschien met begeleiding er onder? Ondertussen kent hij mij al, ik weigerde :). Tot gisteren, hij vroeg het nog eens, subtiele duwtjes in de rug gevend, of ik het zou zien zitten om de dag erop een tekst te brengen?

'Gow, Elke.'
Je raadt nooit wat ik antwoordde... 

Vandaag dus. Of ik ermee wilde beginnen of eindigen? "Beginnen! Ahja, 'k ben er dan vanaf!"
Ik ga wellicht wat zweverig overkomen nu ('t is ook zo dus dat is jullie goed recht hehe), maar hij begon met wat gitaarakkoorden en ik voelde dat het goed zou komen. 't Scheelde ook dat hij zelf toe gaf dat hij ook best wel nerveus was. En ik? Gespannen? Okselvijvers? (Alain Vandam achterna.)
Ik kon niet niet beginnen hé, dus dan begon ik maar:

op de kantjes van de boorden

op zoek naar rustigere oorden

is het misschien allemaal verzonnen?

wie wéét uit welke bronnen

ik ben ziek, dat is - een feit

tussen mijn oren, dat is - een waarheid

letterlijk, figuurlijk

er is toch zeker iéts natuurlijk?

ik probeer en beschrijf met woorden en zinnen

twijfelend, is het niet verzinnen?

mijn hoofd blijft draaien en tollen

tussen de watten en de pollen

het is al zo lang allemaal

te veel, te diep, een -te- lang verhaal

een stille eenzame inleiding

kreeg met tijd wel begeleiding

in je hoofd, zo alleen

samen met - ben ik sterker

als ik ween

eind goed, al goed, kan mooi zijn

maar als mijn ogen tranen, snijdt de pijn

samen kunnen we er beter tegenaan

ieder van ons is een pad op gegaan

de ene met veel bochten of verkeersborden

allemaal zijn we wel iémand geworden

we leven, we mogen er zijn, terecht

(geen nood, ik geloof het ook nog niet echt)

samen is belangrijk, maakt zaken lichter

en ook al ben ik genen echte dichter

dit - geeft me ook wel kracht

dit - voordragen, had ik voorheen nooit bedacht

                                    > geschreven op 08.02.2019

't Was schoon, schijnt. We waren met zeven, dus geen té grote groep. 't Voelde veilig. Wat volgde was een stilte (ik dacht wat heb ik nu gedaan), daarna heel mooie woorden, hier en daar een proficiat en uitingen van herkenbaarheid. Een tevreden Elke (of Ellen, zo noemt de oudere garde mij hier ook wel eens. Er zal zich iemand niet meer zo alleen voelen, vermoed ik).

We did it, Ruben en ik. Hij vroeg of hij het wel goed had gedaan. Gow zeg!

Back to the piano. Ik ga op 't gemak eens rondneuzen welke lessen er bij mij zouden passen. (Tips welkom!)
Ik zal het ook wel nog op de gezinsvergadering moeten brengen, bedenk ik juist. 

Tot hoors, wie weet?

Voorlopig schrijf ik gewoon verder.