MagaZINe.

Gezien ik momenteel geen tijdsbesef heb (en ook niet nodig heb), kan ik me niet meer goed herinneren wanneer ik de vraag kreeg. Ik was nog in 'gewone' opname, dat weet ik wel nog, toen mijn psychologe me vertelde over een nieuw magazine waaraan ze hard werkten. Ze beschreef het als een tof, eigentijds magazine, het zou modern worden en professioneel aangepakt, voor en door: 

Groep Zorg Heilige Familie.

Dit is de verzameling voorzieningen ouderenzorg en geestelijke gezondheidszorg gegroeid uit het initiatief Zusters H. Familie. Ze dragen de continuïteit van het erfgoed Zusters Heilige Familie hoog in het vaandel; deze Congregatie werd gesticht in 1839. (Ik neem jullie even mee de geschiedenis in - weet wel dat ik ooit 37 procent haalde op een mondeling examen geschiedenis, oeps.) Toen bestond deze uit vijf juffrouwen, die arme ouderen opnamen en verzorgden. Zij wendden zich vooral tot ongeneeslijk zieken, armen, ouderen en verstotenen uit de maatschappij.
Een onderpastoor en twee zusters namen er nog een initiatief bij: het oprichten van een bejaardentehuis. Vijf jaar later konden ze er 250 bejaarden verzorgen, met 20 zusters. Door de jaren heen kwamen er alleen maar rusthuizen bij.

Pas in 1950 werd het huidige Psychiatrisch Ziekenhuis Heilige Familie opgericht, tegelijk met een afdeling Kindergeneeskunde. Deze laatste werd in 1970 uiteindelijk omgevormd tot een kinderpsychiatrische afdeling. (Ik hoor vaak spelende kindjes, met een glimlach als gevolg!)
In 1988 werd de Bolster opgericht: Beschut Wonen. Lotgenoten die vrienden werden zitten daar op hun plaats. Een ideale tussenstap naar alleen wonen. In 2007 kwam de forensische, jeugdpsychiatrische afdeling De Patio, voor jongeren tussen 12 en 18 jaar die onder toezicht staan van de jeugdrechter. Vaak is het zo dat ze eerst hier - op de gesloten afdeling voor volwassenen n.a.v. een crisis of een gedwongen opname - belanden, wegens plaatsgebrek in de Patio. Ik heb dan de neiging om ze onder mijn vleugels te nemen, het is duidelijk dat hun situatie dan niet rijmt met de omgeving. Plaatsgebrek, wachtlijsten, ja, daar kan ik nog eens een boek over schrijven...

Of ik het zag zitten om een getuigenis te brengen?

vroeg mijn psychologe. Vaneigens, waarom niet. (Dat antwoordde ik meteen, pas later begon ik te panikeren... typisch.) Zo zat ik een paar weken later met mijn mama en een vriendelijke journalist in een lokaaltje vragen te beantwoorden, mijn verhaal te doen. Over het verloop van mijn opname, het worstelen, de afdeling waar ik toen opgenomen was, het contact met de verpleegkundigen, de gesprekken, enz. om uiteindelijk tot een artikel te komen voor in het nieuwe magazine. Ik had best een goede dag, dus kon wel helder vertellen in alle eerlijkheid. Ik vind dat het ook doorschijnt in de definitieve tekst. Er zijn opmerkingen waarover ik op dit moment toch mijn twijfels heb. Er was ook nog geen sprake van ontslag of afbouwen of..., dus die moeilijke momenten had ik nog niet meegemaakt. Het is een momentopname, maar dat is niet erg.
Nog een paar weken later kwam de fotograaf langs. Iets wat ik anders nooit zou doen, een foto van mij laten publiceren. Ze beloofden wel dat het mooi zou worden, alleegow, dat was toch al dadde :). Het was behoorlijk de hel, ik had een heel slechte dag, moest poseren voor een raam, in 34 poses (ik snap dat nooit goed, voor één foto!?). Ik zei nog dat het niet erg was dat ik er slecht uit zag, "dan zie ik er een beetje ziek uit" (mopje, lachje, doei).

Deze maand was het zo ver, Sophie kwam mij persoonlijk een exemplaar afleveren van het magazine dat getiteld werd met: zin. (zin punt) De kaft ziet er zo uit: