Balen.

> Trigger warning inzake suïcide. Daarnaast gezaag en frustraties, maar ik mag ook niet alles met een mopje weglachen, niet dat ik dat moet zeggen, jullie weten dat wel. Ik zou het liefst alle onderstaande woorden van de daken schreeuwen, maar ik heb hoogtevrees. <


De gemeente Balen heeft een uitstekende ligging om op bivak te gaan, maar dat thema is voor een andere keer.


Als je voelt dat je in je ziek zijn niet zo vlot recupereert, dan is dat balen. Ik had vroeger veel keelontstekingen en een angina hier en daar. In 2010 had ik er genoeg van en besloten de NKO-arts en ikzelf dat we mijn amandelen beter overboord zouden gooien. (Ohjirre.) Na de operatie kwam de dokter nog eens checken en hij vertelde me dat ik eigenlijk kleine amandeltjes had, maar dat het venijnige waren. Ik vond dat kluchtig. Een week thuis nog (oh ironie, het herstel voelt hetzelfde aan als een ferme angina) en ik kon weer gaan werken. Maar kijk, niets van, mijn niet-amandelen besloten er anders over en namen nog een omwegske richting ontsteking en een nabloeding. "De kans dat dat ontstaat, is echter klein." Ja Gérard, en dat is pijnlijk!
Zoals ik al zei:

dan is dat balen.

Als je voelt dat je in je ziek zijn niet zo vlot recupereert, dan is dat balen. Toen ik een zoekende tiener was, overviel mij een lichte depressie met zwarte gedachten. Ik geraakte er langzaam maar zeker uit, samen met een psychologe via het CGG, door heel veel steun vanuit het warme gezinsnest, door P. die ik leerde kennen. Hij keek letterlijk op mij neer, maar figuurlijk waren het zijn vleugels die onderdak gaven.

Als je voelt dat je in je ziek zijn niet zo vlot recupereert, dan is dat balen. Op twintigjarige leeftijd zonk ik opnieuw een diep dal in. Die keer zag ik het van ver eigenlijk wel aankomen. Als je te angstig wordt om naar de lessen te gaan, dan denk je al eens na. Als je overleeft op corn flakes en water, dan denk je al eens na. Het is tevens een kakbesef wanneer je beseft dat je niet de richting hebt gekozen waar je je job wil van maken. Niet dat ik na het middelbaar een andere optie haalbaar zag. Het is hard dat je weet dat ik alsnog die bachelor had kunnen halen, als ik niet zo angstig was, niet zo destructief naar mezelf toe, niet zo eenzaam in mijn hoofd.
Als je je letterlijk een hele dag kunt verstoppen onder het donsdeken (en je hebt vijf huisgenoten), dan weet je dat het ernstig is. De stap naar hulp was een enorme drempel. 't Is ook niet handig als je het heel goed kan verstoppen, ik leefde twee levens. Chiro en uitgaan, daar was ik wél nog goed in.
Plots brokkelde mijn façade af, ik kon het niet meer op mijn eentje. Ik viel meer en meer door de mand. Mijn lieve moetie is verpleegkundige en in het ziekenhuis vond ze een goeie psychiater voor mij. Door medicatie en een opname op de PAAZ-afdeling van Roeselare ging het langzaamaan wat beter. Zwanger zijn van Fie werd uiteindelijk voor mij de kers op de taart. Ik had weer een doel in het leven. Wegcijferen werd mijn nieuwe hobby. En badminton, dat ook. (Dadminton zeg, hartjes!)

Als je voelt dat je in je ziek zijn niet zo vlot recupereert, dan is dat balen. Op dertigjarige leeftijd blokkeerde ik op het werk. Deze keer had ik het totaal niet zien aankomen. Dubbel pijnlijk: okee, het is iets wat ik zal moeten aanvaarden, het is niet weg te duwen; aanvaarding, dat is een moeilijke job. Ik aanvaard op dit moment zelfstandig in bijberoep, maar toen waren het nog voltijdse werkdagen.
In mijn achterhoofd wist ik wel dat ik moest overschakelen naar 4/5 werk (hier dan letterlijk bedoeld), maar ik dacht telkens 'alléé, nog efkes doorduwen'.
Voltijds werken, zelfvertrouwen: nul, ons gezin van vier versus willen uitgaan en niets missen wat gepaard gaat met schuldgevoelens versus uitgelatenheid met alcohol, een partner met ongelooflijk onvoorspelbare werkuren, stress versus angst, een mooi gevuld sociaal leven met heel wat mooie, lieve vrienden waarbij ik het belangrijk vind dat ik er sta als ze me nodig hebben maar bij wie je wel geen verbinding voelt, sportief willen zijn en meer en meer kilometers willen vreten, de laatste maand waren vijf uren slaap genoeg, flexibel en nauwkeurigheid op het werk had ik gezegd op mijn sollicitatie (duuzd jaar geleden) dus ik nam dat heel serieus, maar het lukte me allemaal. Dus alles goed toch? Ik vind dat maar normaal. Ik zie het zoveel mama's doen, alle ballen hoog houden, met hoogtes en laagtes. Waarom ik dan ook niet?
Aah, misschien omdat ik psychisch kwetsbaar geboren ben, dat kan, maar als ik goed genoeg mijn best zou doen, zou ik dat allemaal wel weer kunnen! Zeker weten!

Als je voelt dat je in je ziek zijn niet zo vlot recupereert, dan is dat balen. Deze keer voelde ik meteen dat het verpletterend werd, alsmaar meer. Gans mijn leven wordt uitgeplozen, te beginnen met de stamboom, er komen gebeurtenissen op de voorgrond vanuit mijn kindertijd i.v.m. dominante vriendschappen op gelijk welke leeftijd, cognitief scoor ik heel hoog ware het niet dat mijn denken totaal verstoord is, een PAAZ-opname, psychiatrische begeleiding ondersteund door gedragstherapie, steeds maar weer je best doen, zeker voor mijn gezinnetje waarvoor ik een liefde voel die niet te omschrijven valt.
Een opname op een afdeling die op je lijf geschreven lijkt. Een therapie-aanbod met nieuwe inzichten en handvaten. Het effectief ook overbrengen naar de thuissituatie loopt keer op keer vast. (Ik kan daar letterlijk misselijk van worden, het niet-kunnen, de machteloosheid.) Ik heb veel bij geleerd en ik kan ook dingen die ik voorheen niet meer kon of zelfs nieuw voor me waren. Helaas blijft een opname beperkt in tijd, wat logisch is, het is thuis waar je uiteindelijk recht moet zien te blijven staan, dat wil ik ook gewoon.
Het weegt veel te zwaar als je twee kindjes hebt van vier en tien. Als je in hun ogen ontgoocheling ziet, verdriet, dat is eerlijk waar hartverscheurend. Ik kan er niet staan als mama voor hen. Er mag mij nog zo veel verteld worden dat ik daar niet kan aan doen, ik zit er wel mee hé. Zij zitten er wel mee hé: met een mama die al twee jaar niet voor haar kinderen kan zorgen. Met een mama die er niet in slaagt om een uurtje de focus te leggen op hetgeen er toe doet. Dan heb ik het nog niet over P., wat kan je nog méér aan als partner, vraag ik mij af. Hoe doet hij dat toch om mij blijvend graag te zien? In de zwaarste episodes kan ik niet eens een knuffel geven.
We staan sterk, gelukkig, we zijn al heel lang samen, hij is mijn jeugdliefde, ik ben zijn jeugdliefde. (>  Na d'examens.)
Toch is het niet onlogisch dat ook hij het vaak niet meer ziet zitten, dat alles niet meer haalbaar lijkt, de druk van het werk/studies (Rechten, kon hij geen bloemschikken kiezen!?), het huishouden, de vele vragen over mij via P., zijn denkwerk over mij, alle opties overwegend, enz.

Als je voelt dat je in je ziek zijn niet zo vlot recupereert, dan is dat balen.
Met als gevolg dat je een plan begint te bedenken. "Ze zijn beter af zonder jou" - "geef toch op, Elke" - "wat is jouw meerwaarde hier nog eigenlijk" - deze leuzes in mijn hoofd werden langzaamaan mijn waarheid. Ik wéét dat er veel mensen van mij houden, dat ik mag boffen met zo'n mooi gezin - ons viertjes -, maar die geblakerde zwartheid is sterker dan dat. Zelfvertrouwen is nog steeds niet op bezoek gekomen... genoeg is genoeg. De vele wachtlijsten die je steeds voorgeschoteld krijgt, ik bedoel: serieus!? Ik snak naar hulp op maat.
P. en ik maakten vorige maand een deal: we leggen alles open op tafel, geen verdoezelingen meer, de feiten, hoe absurd het soms ook is. Cru, dat ook.

Als je voelt dat je in je ziek zijn niet zo vlot recupereert, dan is dat balen. Mijn (onze!) zoektocht naar juiste hulp verloopt chaotisch, waardoor mijn lichaam alleen maar méér aftakelt. Doordoen, doorduwen, niet voor jezelf, voor anderen, totdat... het besef, de klop. Het lijden wordt gewoonweg ondraaglijk. Er komen alleen maar bergen bij, je ziet geen doorgang meer.
Suïcidaliteit is al heel lang een alinea in mijn levensverhaal. Ik heb die proberen schrappen, aanpassen of op een andere manier proberen te omschrijven. Het is me niet gelukt. Het lukt me niet. Daar wilde ik een . achter zetten, alweer: genoeg is genoeg.
Ik heb begin januari een - voor mij juist aanvoelend - moment aangegrepen om mijn plan uit te voeren. Zeer doordacht. Niet die dag, maar vele weken ervoor.
De rust die toen over me heen viel, was overweldigend. Ik zat warempel ontspannen op een stoel. Zo voelt dat dus. Het was zo zacht en duidelijk voor mij. Dit is het. Dit zal me rust brengen, dit is goed voor mij.
Doorheen het daarop volgende uur voelde ik me sterk en dankbaar. Rust. Ik voelde me wegzakken, zorgeloos, onbeschrijfelijk.

Absurd hé? Dat ik mijn dierbaren dat kan aandoen? 
Het was geen hulpkreet. Het is hetgeen ik wil. Ik ben op, nog altijd. Het was niet mijn bedoeling op een spoedafdeling te belanden. Ik had niet gedacht toch nog eens mijn ogen te moeten openen, ik had het zo berekend en uitgedacht. Daar lig je dan. Alweer gefaald. Zelfs daar ben ik niet goed in, dacht ik. Sprak ik uiteindelijk ook uit.
Dit is belachelijk. Dit is idioot. Dit is niet eerlijk, mijn gezin heeft dit niet gewild, het valt op hen. Ik wil niet degene zijn die opnieuw en opnieuw en opnieuw roet in het eten gooit. Ofwel neem je het roet uit handen, maar als dat niet lukt na de vierenzestigste keer, dan is het aan de roetgooier om een beslissing te nemen.
En zelfs daar ben ik niet goed in.

"Zelfs daar ben je niet goed in, Elke" - "Durfde je niet? - "Mislukkeling."

Miljaarde.

Waarom ik niet gelukkig ben? Ik heb toch alles wat ik moet hebben? Probeer van de zon te genieten, doe eens iets leuks.

En je ziet er zo goed uit!

Wauw, wat een tips, daar had ik echt zelf nog niet aan gedacht... (ik ben heel goed in hetgeen hier bij hoort: rollende ogen...)

xxx

Ik ga efkes mijn frustraties eruit gaan gooien met ne zak roet. 
En tegelijk ook: bijna weer een dag door gesparteld; P. komt nog op bezoek en dan zien we wel... toch? Iemand een verrekijker?
xxx