W817.

Wat is het toppunt van snelheid?
           een slak die uit de bocht vliegt (hahaha stel je voor)
of ik kan ook antwoorden: een traject in "de psychiatrie" waarin doorverwijzingen naadloos op mekaar aansluiten, waarin je nooit het gevoel hebt dat je tijd verliest! (hahaha stel je voor, klinkt dan eerder cynisch...) - toch kan ik er mee lachen hoor. Vrienden en vriendinnetjes helpen me daar ook bij, GIF's zijn daar het perfecte voorbeeld van. 's Morgens: 'ping' - iemand stuurt me een baby die omver valt van de slaap (letterlijk). Zalig. (Nu weet je dat ook hé, vriendinne ;) - goe bezig!) Relativeren kan je leren!
Mijn dochter stuurt me dan weer liedjes van Niels Destadsbader en bewerkte foto's van ons viertjes... koddig.

Eigenlijk zit het zo. Ik weet niet hoe lang ik 'hier' nu in crisis ben opgenomen, maar het is stilaan tijd om hier af te ronden. Je voelt dat, je wilt dat, maar is het wel de tijd daarvoor? Met P. heb ik natuurlijk gesprekken over de opties, WAT NU? Dat is de grote vraag. Je hebt geen garantie dat de optie die je kiest de juiste zal zijn. Ik kan geen pasklaar antwoord geven, wanneer mijn lief vraagt of het veilig is om naar huis te gaan. Terwijl dat op dit moment het enige is wat ik wil: naar huis gaan. Ik denk er zelfs over na om gewoon te doen alsof dat het wel zal gaan, ook al weet ik dat het zo niet werkt, vaneigens niet! Helaas ben ik er wel goed in alles te verstoppen, het zou iedereen wel veel leed besparen.

We keren even een paar weken terug...

Na de testen die ik onder begeleiding van de cognitieve gedragstherapeut op deze afdeling (mijn toppsychologe is systeemtherapeute) flink uitvoerde, werd er heel wat overlegd met de twee dokters en de twee psychologen hoe mijn verdere behandeling er uit zou kunnen zien. Misschien kwam er iets nieuws naar voor? Met de bedoeling dat we samen tot een behandeling konden komen die voor alle partijen haalbaar is. Sinds lang passeerde ''het complexe geval, zijnde ikzelf" nog eens op de teamvergadering van de open afdeling de Kiel (waar ik al heel veel geleerd heb vorig jaar). Op een bepaald moment had ik dus twee dokters en twee psychologen. Ik voelde me toch efkes belangrijk!

Uiteindelijk zouden de twee psychologen dit terugkoppelen naar ons toe. De datum werd geprikt. Dat is nu eenmaal zo, ik begrijp dat, maar al snel waren er twee weken voorbij gevlogen. Het gesprek zelf: terwijl ik vooral tien potjes zat te bleiten, kon Peter goed verwoorden dat we eigenlijk niets nieuws gehoord hadden. Dat we wisten wat er op tafel lag, er zijn dan ook niet zo heel veel opties. Dat het gewoon zo moeilijk is om te weten welke richting je het beste kiest. Voor P. kwam de problematiek wel nog iéts duidelijker over, denk ik. Aanvaarding is een thema die vaker de kop op steekt, bij mezelf, maar ook bij hem. Ik ben niet meer dezelfde Elke/hetzelfde liefje en zal dat ook niet meer worden.
Gezien mijn gestoord denken ervoor zorgde dat ik op heel veel vlakken hoog scoorde in de testen, (dat kreeg ik vooraf wel al te horen van de gedragstherapeut, hoor) kwam er het advies om het psychiatrisch ziekenhuis te Ieper als optie te beschouwen. Hier kunnen ze me namelijk niet meer verder helpen. Ik wist dat wel, Peter wist dat wel, maar dat is en blijft geen leuk nieuws, maar het is natuurlijk wij twee die het moeten zien zitten om die stap te zetten. Het gaat niet over een weekske Ieper, peizek.

Het weten is één iets, het advies dan echt horen, bevestigd worden daarin, was voor mij toch een klap in mijn gezicht. Ik weiger de klap te incasseren. Alles blokkeren en nadenken. Nadenken, peizen, twijfelen. Ik denk dat P. vooral voelde van: W817, hebben ze daar nu zo lang over gedaan om uiteindelijk tot het besef te komen dat ze mij hier niet kunnen helpen!? Begrijp ik. Wetende: je kan dat natuurlijk alleen maar weten door het traject doorlopen te hebben. We wisten niet op voorhand dat mijn ziekte azo nen tamzak ging zijn.

De tweede optie?

Naar huis gaan. P. is bang. Terecht helaas. Ik ook. Dat weegt of hangt en is voelbaar tussen ons.
Ik heb het natuurlijk mezelf aangedaan, ik kan ook zeggen: iedereen aangedaan. Praktisch: als ik naar huis ga, dan moeten er een aantal zaken al geïnstalleerd zijn (zoals ze dat hier noemen). Thuiszorg bijvoorbeeld, een simpel dagelijks gesprekje kan al wonderen doen, mijn stemming kan opgevolgd worden, beheer van medicatie... (heb ik zelf uitgeplozen, ik krijg deze namiddag nog een telefoontje over een eventuele aanvraag.) Verder: een traject opstarten met een nieuwe psycholoog. Bij welke dokter blijf ik op consultatie gaan? Bewegingstherapie? Voldoende ondersteuning. Vooral: voldoende ondersteuning. Ze willen dit mee helpen installeren. Echter, toen mijn dagen dagtherapie op zijn einde liepen eind 2018, drukten ze me dit ook op het hart. Verder dan doorgeven welke thuiszorg er kon opgestart worden in onze regio, kwam het niet. Ik kreeg een naam en een telefoonnummer op een briefje. (Wat ik al wist, er bestaan tegenwoordig -euh- websites.)

Dus: twee opties. Beide niet te overzien, voorlopig. Ieper zien we moeilijk haalbaar, ikzelf ben momenteel (nog) te uitgeput om een nieuw "ziekenhuisengagement" aan te gaan, nieuwe afdeling, brrrrr. Daarnaast blijft het voor P. een zware belasting om alles te combineren. Ik ben mama van 2 kindjes, naast acht bergen schuldgevoel, is het niet te onderschatten hoe weinig ik ze zie. Van Fie was het afgelopen weekend twee weken geleden. TWEE WEKEN! Ik moest huilen toen Fie voor het eerst vijf daagskes op Spikkelbivak ging, ze deed dat dan ook als een ervaren Chirowiet. Als het over de kindjes gaat, dan ben ik nogal (nadenkend over het juiste woord...) ne mossel! Een week ... dier. (aaahaha). Oftewel: emo. Dat weet iedereen wel denk ik :). Het geldt eigenlijk voor veel kindjes, kinderen zijn zo charmant, zo eerlijk, heerlijk eenvoudig en stellen geen moeilijke vragen. De gevoelens zijn wat ze zijn en ze kunnen meestal snel gefikst worden. Zo ben ik ook de tante die graag met de kinderen speelt. Ik trek soms m'n ogen open als er eentje even iets kwijt wil aan de mama of papa, maar afgewimpeld wordt. Dit gebeurt in vele kringen. Of alle kringen. Het is de laatste jaren vaak ook het enige dat ik kan, de focus op de kindjes leggen, zoals laatst op een familiefeest... Elke en kinderen, 't is ook een thema, want ik doe natuurlijk ook maar iets, als ouder.
Naast dit groot gemis weten we niet of Ieper mij effectief beter op weg zal kunnen helpen. Een maandenlange opname, nog eens? Fjieuw...

Nu, sowieso vonden we het niet slecht om wat informatie rond die eventuele doorverwijzing te horen. Zo kwam "het complexe geval, zijnde ikzelf" nog eens op een teamoverleg, maar dan in Ieper (enni?). Een week gaat weer voorbij. Dinsdagmiddag kop twaalf uur sta ik klaar aan de verpleegpost om te vragen of er al nieuws was vanuit Ieper. Ik kreeg een telefoonnummer van een dokter met de mededeling dat ik mocht opbellen voor een intake. AJA. Ik heb zonder twijfelen meteen opgebeld (want ik gruwel van telefoongesprekken, ik kan er rare dingen uitfloepen en vergeet vaak het belangrijkste te vermelden etc.), maar kreeg enkel het secretariaat aan de lijn. Deze namiddag terugbellen. OKEE. Zo gezegd, zo gedaan. En dus heb ik nu een intake in het ziekenhuis in Ieper op zak op maandagnamiddag 4 maart. Nog dertien dagen wachten... Daarna wordt er nog een overleg gepland met mij en de hoofdverpleegkundige en psycholoog van de desbetreffende afdeling (ik dacht: ik moet vragen: welke afdeling!? maar dat gebeurde niet). Pas dan weet ik eigenlijk of ik wel in aanmerking kom voor die (toen nog ongekende) afdeling. (Thx, Googleman, ik weet nu bij welke afdeling deze dokter hoort.) Ik vroeg nog naar de wachtlijst, hoewel ik het antwoord al kon raden, maar misschien hebben ze daar een geheime kamer met oneindig veel bedden, eventueels?
Een week of twee maanden, het is onvoorspelbaar. Vergelijkbaar met het weer in België.

'Het is stilaan tijd om hier af te ronden', zei de dokter me deze ochtend. OK, klinkt logisch, het is kortverblijf (van kortverblijf naar kort gezegd: een crisis mag niet té lang duren). 'Er zijn wel wat opties, hé, om de overbrugging te doen naar de intake in Ieper?' Ik zeg 'ja, ik kan naar huis gaan zeker?' En bevraag verder: 'of aan welke opties denken jullie nog?' Dat kon ze mij niet echt zeggen. Raar, er zijn toch 'wel nog opties'!?
Toevallig sprong mijn psychologe nog binnen gisteravond, ze moest niet vragen hoe het met me was, want dat zag ze (en dat zei ze ook hehe :)). P., mijn mama en ik waren bezig over dé opties. Mijn mama (en ik begrijp haar echt) zou me liefst van al gewoon mee nemen naar de zon, maar zo simpel is het niet; ik kan dat niet zomaar, achteraf val ik waarschijnlijk in een dal, het zou ook makkelijk kunnen zijn (even alles negeren), maar ... Peter vindt het ook geen slecht idee, er even tussenuit, maar ik kan de kindjes niet missen. Ik wil Peter geen vijf dagen missen en in plan laten. Ik ben begot de laatste twee maanden 2u thuis geweest. Ik wil gewoon eens een dag thuis zijn. Echt waar, ik wil gewoon eens een dag thuis zijn, met ons viertjes. Voor mij voelde het aan dat ik mij moest verantwoorden voor ikweetnietwat. Dat is niet, maar voelde wel zo. Leunend op de wanhoop. Mijn gezicht was dus vergelijkbaar met een ontplofte rode ballon, dus moest Sophie niet vragen hoe het met me was. Zij kon de gemoederen wat sussen. Enigszins. Mijn mama kon niet meer stoppen met huilen, mijn hart is gebroken, nog steeds. P. was zo serieus dat ik me afgewezen voelde. Hij zei eerlijk dat hij geen mening had. We vergeleken het met kiezen tussen de cholera en de pest (ik kwam enkel op de cholera, P. vulde mooi aan met de pest, topkoppel, hé?).

Er een nachtje over slapen, kan wonderen doen. (nvdr: dat is dus écht géén waar, slaapamateurs, wie zijn jullie? wat doen jullie? wat drijft hen?)

Vandaag is de dag na dat nachtje. Nachtje is correct uitgedrukt, trouwens. Ik word bij de dokter geroepen (ik had gisteren al een gesprek aangevraagd, maar dat ging niet door, ze laten dat dan ook niet weten, je gaat het best eens vragen, want anders ben je nog hoopvol de rest van die dag en aan 't wachten op... welja, niets.). Zoals altijd schiet ik in paniek - wat moest ik ook alweer vragen?
Ze vroeg me te vertellen welk nieuws ik al had vanuit het psychiatrisch ziekenhuis in Ieper. Die intake dus, op 4 maart. 
'Oeh, dat is nog efkes (AJA?), terwijl we hier in de Bolder toch stilaan zullen moeten afronden, zodat jouw bed vrij komt voor crisissituaties.' ... Ik was efkes van mijn melk ja, en ik drink niet eens graag melk. Misschien had ze eerst beter gevraagd hoe het met mij was deze week?
Gisteravond opperde mijn psychologe in mijn kamer dat de Kiel ook nog altijd een optie kan zijn om te overbruggen. Ik vertelde het de dokter, mezelf een pluimpje gevend, het ging anders niet op tafel gekomen zijn.
'Jij zal de knoop moeten doorhakken, Elke.' (Het is altijd een beetje eng als iemand een vraag stelt met je voornaam erbij, vind ik, of ben ik de enige?) Ik antwoordde dat ik dat dan vanavond zou doen samen met Peter. Goed, goed, schot in de zaak! Gezien ze zei dat ze de Kiel-optie wel nog moest overleggen met het team daar, vroeg ik nog snel naar bevestiging: 'dus u neemt sowieso vandaag al contact op met de Kiel of het wel degelijk een optie is om daar twee weken te verblijven, ter overbrugging?'
Nee, dat ging ze dus nog niet doen. Eerst wachten op de doorgehakte knoop. Serieus? En alles nog langer laten aanslepen? Impulsief heb ik de daad bij het woord gevoegd en ontknoopte de hak: overbrugging in de Kiel lijkt ideaal, nog twee weken wat rust, dan intake Ieper om dan naar huis te gaan in afwachting van verdere info. Zo is er ook nog tijd om mijn thuiskomst wat voor te bereiden.
Okelidokeli!

Als ik naar de Kiel kan ter overbrugging, is het met de voorwaarde dat ik in opname ga in Ieper. Dat zei de dokter ook nog, met strenge blik.

W817... werken ze in de hulpverlening nu ook al met voorwaarden!? Ik denk toch dat je best eerst goed geïnformeerd wordt over een nieuw ziekenhuis, over het zetten van een nieuwe, grote stap? P. en ik hadden besloten dat we het zouden 'voelen' of het inderdaad een goede keuze is, of het praktisch haalbaar lijkt, e.d.
Laat me denken, heb ik thuis ergens een glazen bol liggen? (naast de lavalamp uit de nineties misschien)


Maar ja, ze vroeg vandaag niet hoe het met me gaat dezer dagen, zoals in de weken ervoor.
Suïcidaliteit? Daar werd deze ochtend met geen woord meer over gerept.


Ik voel me niet begrepen. Ik voel me in de steek gelaten. Ik voel me belachelijk.
Kan iemand me een GIF sturen? Please? :o)