Muntjes en kruisjes.

Gisteren nam iemand naast mij het woord 'ontredderd' in de mond, ik wou nog wat linken leggen met de 'bolder' en iets met een 'reddingsboei', maar... 't Was niet het moment om er nog grappige doekjes om te winden. Ik was tot in 'de gezellige living' gewandeld (er is hier ook 'de koude living') met de ontreddering in mijn handen. Eens diep zuchten en alles op het salontafeltje leggen deed al deugd. Daar bovenop: de mensen die er al waren om aan een avondje televisie te beginnen, hadden de zetel vrij gehouden voor mij. De zetel waar ik vaak zit als ik mee televisie kijk. 't Was 'bezet!', zoals vroeger op de speelplaats. :) 

1-0 voor mij en die ontreddering.

Ik heb vannacht voor het eerst tot 7u30 geslapen, zo goed als aan één stuk door. "MOJA ZEG", antwoordde ik, toen mijn kamergenote vroeg of ik goed had geslapen. Ze begreep het niet, zij is Pools en ons dialect is nog wat oefenen, maar 't was haar wel duidelijk :).

Ik kan op dit moment de dagen van deze week niet (meer) uit elkaar halen. Er waren deze week heel wat zaken die in vraag werden gesteld, door gelijk wie. Ik praatte veel met P., zijn mening, mijn mening, het rijmen van de twee. Frustratie, vraagtekens, veiligheid, achterdocht, wachten op antwoorden, opnieuw vraagtekens... heel uitputtend als je die thema's op je bord krijgt. Nog één bordje op mijn tafel en ze donderen er allemaal af. Net als in een retro lunapark bij die ronde bakken, laten we ze "muntenschuivers" noemen. De spanning als je je laatste muntje in je handen hebt... ik kreeg ooit eens een slag in mijn rug waardoor ik tegen dat ding botste. Prompt kletterden er heel veel muntjes naar beneden! Ik schaamde mij dood, want er ging zo'n alarm af voor onnozelaars die dat expres doen (snap ik niét, dat is een spelletje hé gasten en je moet een miljoen punten hebben vooraleer je een armbandje kan 'kopen', ik zweer 't, ik ben ervaringsdeskundige :)). Stond ik daar met mijn rood tot lichtpaars hoofd: 'it wasn't me!' - Dat zei ik zelfs niet, ik had nog niet geleerd om voor mezelf op te komen (lol). (Ik heb nog nooit 'lol' gebruikt.)

Het lijkt alsof ik altijd die éne ben, net uit de boot vallend. Veel mensen hebben dat gevoel wel, denk ik. Ik had vroeger een vriendin die altijd wel iets stootte of verzwikte of ikweetnietwat tijdens de turnles. Bij mij is het anders, het is op een andere manier, zo voelt het voor mij aan, maar het is mogelijk dat ik spoken zie. P. kan me daar soms wel in helpen.

Zo dacht ik (dachten wij) een mooi plan voor ogen te hebben, aan de hand van wijzigingen, besprekingen, nog een doktersconsultatie, een mailtje daar, een opmerking vanuit het team hier. TADAAM: ik zou op ontslag gaan, uit de gesloten afdeling, vanaf er de mogelijkheid is door te schuiven naar de tweede verdieping (de afdeling Kiel, waar ik reeds een gans traject volgde). En dit in afwachting van mijn geplande intake in het psychiatrisch ziekenhuis in Ieper. Twee weken ter overbrugging (ongeveer dus), zo had ik nog twee weken rust - gezien mijn batterijen nog steeds lijken op die van dat niet-Duracell-konijn in dat reclamespotje hahaha - en kon ik me tegelijk voorbereiden in functie van het ultieme doel: naar huis gaan.

Zoals ik al zei: ik val soms nét uit de boot, maar dan anders.
Ik kon die overbrugging in de Kiel doorlopen op voorwaarde dat (weet je nog?) ik doorzette wat Ieper betreft.
Ik had dit toe gezegd. Ook al werden mijn gevoelens hier genegeerd en kan ik totaal niet garanderen qua veiligheid (dat is eng) om de volgende stappen te zetten en ... Ik ga er mij niet over opwinden, heb ik aan mezelf beloofd. Ssshhttt.
Blijkt dat ik toch niet naar de Kiel kan! Mijn mooie naam prijkt immers helemaal achteraan hun wachtlijst. Interne verschuivingen hebben nochtans voorrang op mensen die van thuis uit een aanmelding doen. Op de koop toe hoorde ik vandaag dat ik al op de wachtlijst stond (zelfs, want ik wist dat niet, of niet meer), maar met een vraagteken erbij. Om wat voor reden ook, glipte mijn naam door de mazen van het wachtnet, mijn psychologe en dokter kunnen ook niet vertellen waarom. Groot vraagteken. Toch? (Flashback naar de muntenschuiver?)

Dit is een feit, ik heb al geleerd dat je af en toe de feiten moet checken. Voor mij is dat bijvoorbeeld nodig als ik dreig te overspoelen door emoties; zodat ik mezelf nergens in kan verliezen. 'Zet een stap terug, observeer en interpreteer nu de situatie' - dat deed ik, samen met de psychologe, maar vooral samen met P. Gisteravond, via mail, via sms, opnieuw via mail en als laatste via euh mail.
(Flink hé, dat ik mijn cursus vanbuiten ken!)

Essentie van de zaak: ik ga dinsdag op ontslag, op die paar dagen komt het dan ook niet (zo ben ik dan wel, zo denk ik dan wel), dan ben ik liever eerder thuis. Mijn lief is dinsdag en woensdag thuis, dus dat is al dat.

We zijn bang, we zijn hoopvol.
Je weet niet hoe stabiel je bent, tot de dag je naar huis gaat. Ik vermoed dat velen dit kunnen beamen.
Alles praktisch regelen, doe ik graag. Op aanraden van mezelf, trek ik wel serieus aan de mouwen van de verpleegkundigen. Ik moet dat eigenlijk niet zelf doen, I know. Qua thuisbegeleiding is het zelfs noodzakelijk dat er vanuit het ziekenhuis wordt doorverwezen, anders bengel ik achteraan de wachtlijst. Crisiszorg aan huis is ook met een wachtlijst, inderdaad. Net na een mindere ervaring met wachtlijsten, blijf ik behoorlijk rustig.

Er is een dunne lijn tussen rustig blijven en gelatenheid. Er is een dunne lijn tussen gelatenheid en jezelf opgeven. Het is mijn eigen dunne lijn waar ik probleemloos kan op balanceren. Komende dinsdag neem ik de lijn richting Daizel. We hopen op een vlotte verbinding. Ik wens het iedereen rond mij ook toe. 

Ik zal stilaan mijn laptop afsluiten en met een gans oog (in plaats van een half hé) mee kijken naar de film. Naast mij zit een machtige vrouw iets geels te breien, de breistokken die tikken werken rustgevend. Ik heb een naam verzonnen voor haar en ze doet er gewoon in mee. De man links ligt zoals anders onder een fel gekleurd bloemendekentje waar iedereen verzot op is, hij is nog niet zo oud, maar al ferm afgezien door Parkinson; ik ben de enige die weet dat hij stiekem gedichten schrijft, als ik ze lees heb ik het niet over zijn schrijffouten, dat doet er niet toe. De jonge gast die graag naar huis wil, heeft precies koorts; we raden hem aan eens tot de verpleegpost te gaan, maar ziet het niet zitten. Ik ga subiet de nachtverpleegster wel halen ;). Een tengere vrouw komt binnen (minuutje geleden) en zegt dat ze angstig is in de kamer. We proberen te troosten en ik deel dat ik dat ook had en nog kan hebben; ze had dit totaal niet gezien aan mij (zo zie je maar) en ik zeg: zo zie je maar, je bent niet alleen. Ze doet een tweede poging om te slapen. Slof, slof, slof, mister X sloft binnen. Aaah, dinge, woar eije gie gezeetn!?

Ge kunt u niet voorstellen welk schoon gevoel ik nu op dit moment krijg. Iedereen heeft zijn eigen problemen, klein of groot. Elk huisje heeft zijn kruisje. Moest 't aan mij liggen, ik nam al de kruisjes mee in mijn valies; maar dat gaat niet. Ik kan enkel ons eigen kruisje proberen op te blinken thuis... 

XOXO