Kaffietje?

Daarnet was ik de eerste aan de ontbijttafel, dat is in die zeven weken nooit eerder gebeurd :).
Ik heb vijf boterhammen gegeten met korreltjes (aka muizenstrontjes of hagelslag), dat is in die zeven weken wel vaak gebeurd :). Inclusief vijf tassen koffie; soms is de koffie een klein beetje doorzichtig, dus 't is niet dat het veel effect heeft. Een wist-je-datje, ik ben hier eens op onderzoek gegaan wat de koffie hier betreft.

Mét cafeïne of zonder cafeïne?! That's the question! Still the question trouwens...

Mijn eerste onderzoek liep uit op een ex aequo: twee verpleegkundigen van de Kiel meenden vorig jaar dat het zeker mét cafeïne is, andere twee vertelden me 'waarschijnlijk niet', de groepstherapeute en de ergotherapeute. Hm, verder onderzoek was noodzakelijk. Ik vroeg het maanden later prompt aan een medewerkster van de keuken, zij moest toegeven dat ze het eigenlijk niet wist.
Onder de patiënten denken velen dat er geen cafeïne te bespeuren is in de koffie, aangezien we er niet 'wakkerder' van worden. Dit kan natuurlijk ook aan het ziektebeeld liggen, ahja. Anderen denken dan weer er echt van op te kikkeren. Zelf denk ik: moesten de kannen koffie hier cafeïne bevatten, dan zouden er toch velen zijn die er té nerveus van zouden worden? Nerveuze types genoeg, geloof ik. Ik heb het ook vaak, rusteloosheid, 'gene weg kunnen met jezelf'.
Stof tot nadenken. Of euh koffie tot slurpen.

Werken in de sociale sector staat gelijk aan veel koffie drinken. Nu weet ik dat het andersom ook zo is!


Rond 15u zal ik thuis zijn, P. zal me afgehaald hebben en heel waarschijnlijk zullen we dan samen een koffie drinken. In ons huis, het huis dat stilaan ons droomhuis aan 't worden is.
Van een heel strakke structuur - zoef - naar huis. Met ons viertjes staan we best wel sterk. Ik ga het echter ook op mijn eentje moeten kunnen doen. Niet overdrijven, niet wegkruipen. Ik vind het heel jammer dat het niet gelukt is om een overgangsfase in te plannen. Daar is niets aan te doen, dat is ondergaan, dat is aanvaarding.

Ik zou graag weglopen, diene sjtoeme rugzak dumpen, alle komende afspraken annuleren en slapen.
Net dat gaan we dus niét doen.

Aanvaarden en doorgaan. Het aanvaarden gaat wel de goeie richting uit. Ik had gisteren nog een mooi gesprek met een vrouw over bipolariteit. Zoveel zaken die ik herken, evenveel zaken waar we op stuiten, er werden wat vraagtekens ingevuld. Ik kan er niet omheen dat ik voor de rest van mijn leven de dieptes en laagtes zal moeten inpassen, niet alleen in mijn leven, maar ook in dat van de meute rond mij.
Dat is echt gewoon saai. Zo saai. Gisteren stond ik op en ik had het gevoel dat ik de wereld aan kon. Ik babbelde en grapte, ik maakte een plan om een organisatie voor lotgenoten op te starten in het Kortrijkse. Ik had bijna een zaaltje geboekt in onze buurt om een lezing te geven over, ja, over wat? Een middagdutje, nee, had ik totaal niet nodig. Een film bekeken met een vriendelijke man gisteravond, ja, ik kon hem toch ook niet alleen laten zitten, dus ik heb samen met 'm de film uitgekeken. Een anderhalf uur later gaan slapen is ook ne keer nie slecht zeker.
Vandaag stond ik op en kon ik 't mij niet inbeelden om op te staan. Op dit moment is het eindelijk gelukt om mijn tanden te poetsen. En ik weet dat ik subiet een smoes ga uitvinden om niet mee te moeten doen aan de sport. Gewoon de dag door geraken en om 14u mag ik naar huis. Hopen dat ik daar van zal kunnen genieten. 

We zien wel.

Een conclusie die geen conclusie is.

Ik hoop snel de courage te vinden om koffietjes te drinken met iedereen die ik graag zie. Misschien wel niet allemaal tegelijk, want dat wordt wat druk :o). Ik drink mijn koffie zwart (dit terzijde). Ik vertelde gisteren dat ik een paar jaar geleden een koffietje gedronken had met George Clooney. Grote ogen. Die werden wel wat kleiner na de toevoeging dat het om zijn wassen beeld ging in Amsjterdam. MAAR TOCH! 

Ik sluit af met een wist-je-datje: de échte George Clooney lust geen koffie. GOW ZEG!