Kinjer'n en carnaval.

                        
't Gaat hier over Carnaval natuurlijk en daarmee geef ik jullie graag nog een heel vrolijke noot mee: Tiesman! Hij heeft al een behoorlijke verzameling verkleedpakjes. Ik denk aan zijn monsterpak, piratenkledij, een onesie als wolf, twee verschillende politiepakken, een verpleegsterpak (van Fie, maar hij loopt er ook graag in rond, koddig haha), een brandweerman, een 'werkersman' (bouwvakker), een Iron Man-pak en last but not least: Supermaaaaan, zijn uiteindelijke keuze! Inclusief rode cape en opgevulde borst- en armspieren. Aja, ook inclusief de vuist omhoog. Hij heeft me al meermaals uit penibele situaties gered trouwens.
Gisteren oefende hij nog een beetje: hij moet snel genoeg lopen, want zijn cape moet wapperen. Aja! Dan vroeg hij zich nog af hoe dat ging gaan als hij 's morgens zijn jas moet aandoen... hoe moet dat dan met die cape? 'Zonder cape ben ik geen Superman, hé mama...' Opmerkelijk hoe hij al kan verder denken, zich wapenend tegen eventuele obstakels.

Zoals je hem op de foto ziet zitten, dat is ook Ties: hij is zo graag stoer, maar hij heeft een heel klein hartje. Als er iets op zijn pad komt dat niet voorzien was, kan hij helemaal in de war raken. Hij kan daar dan het hart van in zijn. Even snel staat hij er dan wel weer; ik voel dat hij nu nog meer dan anders mijn beschermengel wil zijn. Een knuffelbare Superman, onze Ties. Mama heeft daar totaal geen problemen mee ;o).

Je weet het misschien al of niet, of de titel heeft het verraden: ik ben van Aalsterse afkomst. Mijn mama, geboren te Erembodegem, en mijn papa, geboren te Erondegem, vonden elkaar daar. Ik werd geboren in Aalst, hoewel ze toen al verhuisd waren naar Roeselare. De verhuizing gebeurde vooral in functie van papa's werk.
Als je aan Aalst denkt, dan denk je aan? Juist ja, inderdaad. Overmorgen is er de carnavalsstoet. Op maandag is er de maandagsstoet (jup, recupereren kennen ze niet), dat is een beetje hetzelfde als de zondag maar niet zo strikt in volgorde. Nadien volgt de Ajuinworp en uiteindelijk de prijsuitreiking van de stoet. Dinsdag is traditioneel de Dag van de Voil Janetten. Alom gekend. Afsluiten doen ze met de Popverbranding. Dat gaat gepaard met veel emotie en traantjes. Hoewel het afsluiten eerder weer tegen de ochtend aanloopt. 

Als ik 'ontdekt' word als Aalstenaar, heb ik steevast het gevoel dat ik me moet verdedigen. Ik vind dat belachelijk, voilà, nu weet u dat ook. Ik word zelfs een beetje chagrijnig, u weze gewaarschuwd. Het is een straatgebeuren met veel drank ja, maar dat gaat ook zonder, als kind vond ik dat gewéldig, ook al zaten er rare types bij. Ik ben nooit afgeschrikt geweest, dat was een festijn. Wel fijn natuurlijk dat de familie ook mee liep in de stoet. Mijn ouders inclusief. Alhoewel, mijn papa heb ik dat niet zo frequent zien doen, toch iets minder zijn ding. Ik droomde er wel van om later ook aan te sluiten bij een carnavalsgroep. Vanuit West-Vlaanderen lukt dat echter niet, die band ben je snel kwijt. Jammer wel. Bovenal is het een traditioneel feest met gans uw vriendengroep, mensen die je graag ziet, alle zorgen echt - zwiepe - drie dagen in de diepvries.

De Voil Jeanetten: ge moet dat toch niet te serieus bekijken. Dat zijn mannen verkleed in vrouwen (één van mijn neven doet dat trouwens schitterend :)), je kan ze herkennen aan de kapotte paraplu, korsetten, een bontjas, een vogelkooi ook inclusief haring en vaneigens: de 
kinjerkoesj (kinderwagen).
Deze traditie komt trouwens voort uit de geschiedenis van Aalst. De arbeidersklasse was te arm om een prachtig carnavalskostuum te kopen of te maken. Net daarom deden de mannen wat oudere en versleten kledij van hun vrouw aan. In andere steden (zoals Brussel en Gent) is deze traditie samen met de carnavalviering verdwenen. Een wist-je-datje.

Ik weet niet of dat een beetje geweten is, maar ik vind zo'n dingen echt de max. Ik ben uitgelaten en kan me eigenlijk verstoppen achter het verkleden, maskers dragen is dan ook één van mijn specialiteiten. (Mijn Miranda zegt dat ook altijd....)
Het is iets waar ik mezelf in kan laten onderdompelen. In de Chiro bijvoorbeeld gingen de 'openingstoneeltjes' veel vlotter als ik me kon verkleden en er zo ook helemaal in kon opgaan. Idem met verkleedpartijen in het jeugdhuis. Alles gaat meer vanzelf, lijkt het.
Ook in pretparken in bijv. winteredities kunnen mij zo'n gevoel geven. (Ik weet dat ik dan heel veel uitspraken doe à la een overdreven idiote - ik merk dat aan P. zijn reacties, maar ik ben er mij van bewust, haha!) Aaah, of ne goeien après-ski! Dat was eveneens mijn thema op mijn feestje om mijn dertig Elkejaren te vieren. Ik kom nu niet meteen op andere voorbeelden, vergelijkbaar met de Oilstjerse toestanden (Carnavalist tot in de kist, dat komt mij plots te binnen, van waar komt dat nu :)).

In alle geval: waarschijnlijk ben ik daardoor nogal een 'toeigplekker'. Mijn mama neemt maandag Fie en Ties mee naar de carnavalsstoet. 't Zal toch pieken dat dat voor mij nu niet gaat. Er zijn daar nogal veel prikkels en ik ben op prikkeldieet.
(Credits voor P. voor het woord prikkeldieet!)

Kinderlijke uitbundigheid is misschien ook zoiets, ik ga daar graag helemaal in mee, probleemloos ook. Raar dat mijn denken dat als volwassene niet toe laat om ook zo uitgelaten en onbezorgd in het leven te staan. Wie weet komt dat wel nog, hou jullie maar al vast!

Dus we doen VOESJ METTE KOESJ.