Alarm. Alarm.

Ik durf al eens te flippen.
Alsof alles door mijn vingers lijkt te glippen.
Of ik een stukske van mijn angstsluier wil tippen?

en ik vertel
over de alarmbel
die ik nooit lijk te vinden

over de taal van emoties
die ik na vele studies en sessies
nog steeds niet in een boek kan binden


over mijn initiële angst
(eerlijkheid duurt het langst?)
nooit van het leven te kunnen houden

over mijn nachtmerries in de nacht
mijn monsters op wacht
in het leven dat wij opbouwden


over het niet kunnen 'zijn'
zelfs met verwachtingen, zo klein
het moeten aanvaarden

over de kronkelende pijn tot haat
voor die monsters, rondom mijn ruggengraat
ze spuwen, ze beuken, ze blijven likkebaarden


over het blijven doorgaan en -zetten

op zoek naar de korte metten