Prior.

Gepubliceerd op 17 december 2019 om 11:24


Dat is toch saai dat je niet meer weet wanneer je postkaartje precies zal toekomen, nie? Een non prior postzegel belooft een levering binnen maximaal drie werkdagen. Dat kan dus morgen zijn, overmorgen of overovermorgen (zo zeg je dat als kind, hé :) allé ja, ik zeg dat nog altijd eigenlijk). Ik stuur nogal graag kaartjes, maar bij een verjaardag is dat nu wel lastig. Stuur ik het vandaag al op als iemand komende vrijdag jarig is? Als hij of zij het dan morgen krijgt, dan is dat zo SAAI. Helemaal perfect zou zijn dat het op de geboortedag toekomt: opstaan (met eventueel een ontbijt op bed achter de kiezen), de bus ledigen (als je tenminste tot de middag maft, haha!) en er zit van die échte post in de brievenbus, op jouw naam. En geen ik-zeg-maar-iets een A4 envelop van de Colruyt van ne kilogram. Of een cadeaubon om te shoppe shoppe shoppe met kleine lettertjes 'bij aankoop van minstens 125 euroots'.

Enfin, ik had gisteren zoals iedere maandagmiddag de sessie 'plannen & organiseren'. Op mijn lijf geschreven, zou je denken. Ik bedoel: op mijn lijf geschreven, zou ik denken of dacht ik zo voorheen zo. Een sessie om rustig de week te starten, dacht ik nog zeven maanden geleden. Haha, had ik het daar even mis op! Het doel van deze sessie is je doelstellingen bepalen voor de komende week. Het probleem blijkt: ik heb een beetje moeite met prioriteiten stellen. IK VIND ALLES BELANGRIJK. Dit is dus best een frustrerende sessie, keer op keer, maar we geven niet op. Ja, 'we', want ik ben hier niet alleen. Ik zou het ook ergens fout vinden om te kappen met die sessie (al is het maar omdat die meestal beneden door gaat en je dan KAFFIE mag drinken, ik leer van de kleine dingen te genieten toch? :o)). Weet je wat ook niet helpt? Ik heb vier agenda's, een zelfgemaakte, een wit schetsboek, onze gedeelde eigenlijk perfect ingevulde iPhone-agenda en dan nog mijn A5 agenda, maar die past niet (meer) in mijn sjakos, daar kan ik niet aan doen, hé, ik heb per ongeluk een nieuwe gekocht!

Zondagavonden zijn bij mij al altijd lastig geweest. Als kind leek de week die voor me uitgestrekt lag al een ganse pelgrimstocht. Ik heb mezelf altijd heel stipte tijdstippen opgelegd om te gaan slapen. Anders was ik in paniek dat ik een tekort aan slaap zou hebben, dat ik bijgevolg vermoeider zou zijn met als mogelijk gevolg dat ik - oh wee - fouten zou maken op school, in mijn hobby's, enz. Later ontdekte ik dat dit de zondagavond blues waren. Ik typ 'oh wee' en ik denk aan het weeë gevoel in mijn maag. Een eng gevoel. Het is ook iets van: morgen moét ik weer presteren, er staan. Wat waanzinnig veel druk op je schouders kan leggen, op mijn eigen schouders dan nog, gij kieken, Vansleuven.

Ik wist en besefte al vroeg dat je altijd wel een moeilijkheid hebt in het leven. Als ik als kind, rond 10 jaar zo ongeveer, een probleempje had opgelost, schrok ik er altijd van dat er wel iets nieuws kwam opdagen. Een dipje, een kink in de kabel (moet ik eens opzoeken, zou dat zoiets zijn als de tuinslang die niet meer werkt omdat ie zo 'verdraaid' ligt? dit terzijde), iets die niet meteen op te lossen is met piekeren als gevolg, of ergerrrrrr: iets vergeten! 
Nochtans ben ik echt geen zwartkijker, echt echt niet. Ik was en ben een vrolijk meisje, ik hoop dat mensen dit toch kunnen bevestigen, dat dit wel in mij zit. Je zou er gaan aan twijfelen.

De week die voor me uitgestrekt ligt zijn de laatste jaren vergelijkbaar met gapende wonden die ik één voor één moet zien te verzorgen. Liefst tot in de puntjes, perfect, in de verzorging moet dat toch ook sowieso? Indien me dit niet lukt heeft dat alle gevolgen van dien, al dan niet blijvende gevolgen. Als 'wild vlees': overmatige littekenvorming. Op mijn ziel. Ik denk dat dit het nog het beste omschrijft. Dus zijn het allemaal prioriteiten. Dus is de prijs daarvan hoger, zoals een prior zegel. Dus zo werkt mijn brein, dus zo lastig kan mijn brein het mij maken, de snoodaard.

Dat maakt het best moeilijk in deze zoektocht. Bij het woord balans en evenwicht denk ik al steevast 'mimimimimi' (zie je mijn gezicht voor je? ik hoop het maar, hahaha).
Als ge mij nu wilt excuseren, ik heb nog 76 kaartjes te schrijven. Kwestie van prioriteiten te stellen. Niet dat we dit jaar kaartjes versturen, hoor. O ja, liefje, als je dit leest, misschien moeten we nu toch echt wel eens nadenken over onze menu voor - euh - kerstavond. Of anders doen we gewoon STUTTEN met choco?

xxx

PS (om in thema te blijven, heb je 'm? POSTscriptum? fijntje, Elke!) een wist-je-dat-je: PPPS is de verkorting van het Latijnse postpostpostscriptum, naschrift van het naschrift van het naschrift: HAHAHA, dat is gelijk aan overovermorgen, toch!? Daarmee is de cirkel rond. Nu nog mijn to-do-lijstje. 

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.