2.0.1.9.

Gepubliceerd op 31 december 2019 om 16:07


Ik vloek niet, maar moest ik het doen, dan doe ik dat vooral bovenal op en naar het jaar tweeduizendnegentien. Ik haat je. Toen het jaar ervoor ten einde liep, hoopte ik gewoon op een beter jaar. Je hoefde niet eens veel moeite te doen, 'want erger kon niet'. Toch? Niet dat ik het jaar zelf kan 'blamen', maar ik heb een zondebok nodig, anders schiet ik op de pianist, zijnde mezelf.

Zijnde mezelf. Als het van mezelf, puur van mezelf geweest was, al dit, dan was het voor mij driehonderd dagen geleden gestopt. De pijn, de verkramping, de holheid van het leven, de rauwheid van mijn innerlijke tranen, de onvoorwaardelijke liefde die plots niet meer zo onvoorwaardelijk bleek, maar te veel energie begon te kosten. Het leven.

Het is niet zo geëindigd en ik heb mijn best gedaan om er door te geraken. Waardoor, dat kan ik niet eens uitleggen. Ik wil wel proberen opsommen wat ik allemaal geprobeerd heb in dit afgelopen jaar.

* uur per uur, dag per dag leven
* beseffen dat 'dit' het is, mét demonen
* iedere dag opnieuw ontdekken dat mijn ogen terug open gaan
* mijn liefje niet te veel aanklampen, mijn eigen weg zoeken
* mijn kindjes, mijn lieve lieve schone mooie kindjes durven graag zien, zonder het 'als negatief' te beschouwen
* mijn ouders loslaten
* aanvaarden dat iedereen wel eens iemand teleurstelt, als je dat nu wilt of niet
* opmerkingen negeren dat ik beter zou gaan werken
* keuzes maken die geen keuzes zijn
* op reis gaan, naar de zon, ook al is dat niet 'verdiend'
* durven angst te voelen, damn you, angst voor de angst
* twee kittens in huis halen en ze 'opvoeden' (half gelukt :))
* schrijven tegen de sterren op
* aanvaarden dat medicatie nu efkes (haha, efkes) moet
* onder ogen zien dat mijn gezin lijdt onder onze gezinssituatie - door mijn toedoen
* leven met de drang mezelf pijn te doen
* leren dat angsten natuurlijk zijn, alleen moet ik wel niet overdrijven natuurlijk
* omgaan met verlies, verwerken van verlies die al jaren oud is
* kinderen worden groter en ouder, laat het los, Vansleuven
* het oprichten van een vzw voor lotgenoten - 't is nog gelukt ook
* ontdekken dat ik vriendschappen kan aan gaan zonder angst
* ontdekken dat je vriendschappen kan verliezen, hoe hard je ook je best doet
* aanvaarden aanvaarden aanvaarden
* de pijn leren ondergaan, maar er anders mee om gaan
* kamperen out of the blue, we kunnen het nog steeds uitstekend met ons viertjes
* over ons viertjes: leren focussen op ons gezin, liefde proberen voelen
* durven de voordeur uit te gaan, nee, niet iedereen staart en haat
* stoppen met afvragen waarom ik op deze wereldbol ben 
* het zorgen voor kan je delen
* onze - mijn - kinderwens afronden, hashtag onsviertjes
* niet alleen vanbinnen huilen, maar ook langs de buitenkant. er is nog werk aan
* doorzetten, doordoen, gewoon doen
* graag zien, maar niet overdrijven, maar wel graag zien
* opnieuw leren eten, regelmatig
* inzien dat ik niet alleen een 'labiel vromins' ben (die term gebruik ik expres hoor ;))
* shoppen uit troost binnen de perken houden
* niet flippen bij iedere stap die Fie en/of Ties zetten :o) moeilijk...
* iedere dag opstaan, iedere dag opnieuw
* durven graag zien
* dankbaar zijn, maar eerlijk waar, dat ben ik steeds geweest!


Ik merk dat ik kan blijven doorgaan, maar sinds kort durf ik al ietwat vooruit te kijken: laat ons dat dan ook een heel klein beetje doen... 2020 wordt een jaar met baby's. Ik ben toevallig dol op baby's en ik zal ze in mijn hart sluiten alsof het de mijne zijn. In proportie hoor, gene paniek! Sowieso zal ik de MaRe dit jaar afronden, de doelstelling voor op het einde van mijn traject is nog niet helemaal helder, maar als dat vier uren extra vrijwilligerswerk is, dan ga ik dat proberen te aanvaarden. Sowieso zal ik alles geven wat ik in mij heb.

Ik wil prioriteiten kunnen stellen, nog niet één van mijn specialiteiten. Mijn topprioriteit ken ik wel al: P., mijn lief, grote jeugdliefde forever, liefje graag zien is niet moeilijk, maar hem helemaal dicht bij mij kunnen toelaten is een grens die wazig is. De liefde is groot genoeg, maar de angst is dat echter ook om ikweetniet welke reden. Die zwarte kronkels rond m'n ruggengraat, weet je wel.

Ik zal proberen om te blijven schrijven. Mijn droom is een boek schrijven en uitgeven. (hahaha, roept mijn hoofd, dat kan je niet!)


Proberen om te leren, zei mijn dochter ooit. De vijfjarige zoon heeft dit ook al een paar keer gezegd. Daar zit zo veel waarheid in!


Ik wens jullie allemaal een zacht, lichtjes sprankelend en vooral gezond 2020 toe. 
Bedankt voor de steun, het geloof in mij, de reacties, de schouderklopjes, het lezen van mijn soms warrige schrijfsels. 

Nu moet ik even gaan kijken wat ik vanavond zal aandoen, want "ik heb niets om aan te doen"!

X X X

Reactie plaatsen

Reacties

Sofie
4 jaar geleden

Zo herkenbaar ..
💙💙

Zussie
4 jaar geleden

Ontroerend om te lezen... Ik bewonder jou om jouw doorzettingsvermogen!

En bij puntje "opnieuw leren eten, met regelmaat" moest ik echt denken aan Sevilla en dan nog met die grote churros op 't einde :-D

I love you hoor en tot straks! x x x