Deze ochtend sloot ik een hoofdstukje af. Een tiental maanden lang kon ik de maandagochtend rekenen op Bianca. Ze hielp me met praktische zaken zoals het beheer van mijn medicatie, ze hielp me met emotionele vragen, ze hielp me met de kindjes. Ze hielp me.
Toen de reguliere geestelijke gezondheidszorg me in de steek liet vorig jaar, heb ik het internet afgeschuimd om hulp. De gesloten instelling liet me op ontslag gaan van het ene moment op het andere, terwijl ik nog in crisis was. Vorig jaar, februari. Ik kon niet terecht op de gewone afdeling die ik zo goed kende, want dat paste niet meer in het kader van het ziekenhuis. Ik mocht eventueel na twee weken thuis zijn wel dagtherapie volgen op voorwaarde (!) dat ik op intake ging in het Heilig Hart te Ieper. Ik weigerde mezelf nog te laten opnemen, ik wilde niet nog eens van mijn gezin afgescheurd worden. Indien het nodig was, zou ik het wel doen natuurlijk, maar... Net op tijd liet De MaRe in april weten dat ik op nummer 1 stond op hun wachtlijst en binnen een kleine maand er terecht zou kunnen. De keuze was moeilijk, maar ik sprong. Ik had tenslotte acht maanden gewacht voor een plaatsje daar. Het leek me beter te kiezen voor structuur en mijn gezin i.p.v. another ziekenhuisverhaal.
Ter overbrugging deed ik beroep op de mobiele crisisdienst, maar ik had daar geen recht op: het overbruggen van een periode, dat 'doen ze niet'. Ik raadpleegde het mobiele team uit Menen, maar daar kwam ik op een ellenlange wachtlijst. Uiteindelijk hielp Google me nog het best en na het lezen van tientallen instanties, bleef dit me het meeste bij:
"Onze verzorgenden bieden psychosociale ondersteuning tijdens emotionele of moeilijke momenten. Gezinszorg omvat ook ondersteuning bij de opvoeding van en de zorg voor je kinderen (hulp bij wassen, aankleden, eten, naar school brengen, huiswerk,…). Onze verzorgenden kunnen je ook ondersteunen met je administratie en gezinsbudget, sociale contacten, ontspannende activiteiten, mobiliteitsproblemen, revalidatie en therapietrouw. Op het vlak van preventie vangen onze verzorgenden signalen van problemen of crisissituaties op en staan ze je bij in moeilijke momenten."
Familiehulp. Ik had eindelijk een intake te pakken, er kwam iemand op bezoek die naar mijn verhaal wilde luisteren. Twee weken later kreeg ik telefoon dat ze een verzorgende hadden gevonden. Ik weet nog dat ze zei 'ik weet zeker dat deze vrouw bij jou zal passen'. En ze kreeg gelijk!
Ik wil dit neerschrijven als tip. Het ergste gevoel dat je kunt hebben is immers onbegrip. Dat hakt er in, dat kan ik jullie wel zeggen. Ik ben blij dat ik dit hoofdstukje mooi heb kunnen afronden, daarnet, tijdens ons laatste gesprek. We hadden een grote gemeenschappelijke deler: boeken. En het halen van essenties uit die boeken. Wat er voor jou helpt. Dat is belangrijk.
Het feit dat ik vele hulpverlening niet schoon heb kunnen afronden, blijft plakken. Dat weegt en doet pijn. Liefhebben is voor mij een evidentie, maar loslaten is en blijft ne hele moeilijken! Content dat het op dit vlak mooi gelukt is...
Als afsluiter liet Bianca me deze quote lezen:
Liefhebben is loslaten.
Liefhebben is de ander zichzelf laten zijn.
Liefhebben is je bezig houden met je eigen zaakjes.
(Ineke Van Lint uit 'Kracht')
Ze las dit deze ochtend op haar toilet. En ze moest aan mij denken. Ik denk dat dat een compliment is :o).
Merci Bianca, echt, want ik weet dat je dit zal lezen!
X
Reactie plaatsen
Reacties