Worst.

Dinsdagnacht zag ik ze weer, die kleine dikke vingertjes voor mijn ogen. Niet echt voor alle duidelijkheid, de vingers van mijn huisgenoten vallen heus wel mee! Ik werd 's nachts wakker van de giga migrainehamer en toen zag ik ze. Ik voelde me zodanig slecht, miserabel en alle andere synoniemen voor verschrikkelijk waardoor ik ze zag verschijnen. Ze zijn er al sinds ik kind ben. Als ik als kind ziek was en koorts had en zo echt begon te ijlen zo (ken je dat gevoel nog?), dan zag ik diezelfde kleine dikke vingers voor mij. Mijn handen als het ware, maar dan in een versie van worstjes in 't kwadraat. Ofzo :). 

't Ding is: je moet eens proberen iets vast te nemen met zo'n vingers. DAT GAAT NIET. Je kan niets doen met zo'n vingers, je kan er alleen maar naar kijken. Ik heb dat nog nooit gedeeld met iemand en nu ik dit probeer, merk ik dat het op niets trekt hahaha. Ik kan dat niet uitleggen, maar dat is dus het moment waarop je je echt enorm slecht voelt en dan dus dit bepaald beeld ziet. Daarnaast heeft het ook iets zeer nostalgisch, want het is iets dat ik ken vanuit mijn kindertijd. Het is het moment dat je niet meer weet waar je bent of wat je aan 't doen bent, omdat je zodanig in het ijlen zit. Geen goede fase dus, en toch heeft het iets geruststellends. Als ik die worstenvingertjes zie, dan weet ik: okee, dit is de put, nu kan het alleen maar beteren. Nu, helaas was dat met die migraine niet, want TOEVALLIG was mijn medicatie net op. 

Wat ik nu nog bedenk: ik kon het nog met niemand gedeeld hebben, want het is een fase die je niet onthoudt. Denk ik? Als je aan het ijlen bent - als kind toch - dan weet je dat achteraf niet meer. Dinsdagnacht heb ik bewust - dus na mijn worstenvisioen om het zo te noemen - het woord WORST uitgesproken, zodat ik zou onthouden waarover ik iets wilde schrijven :o). Verklaart ook mijn titel meteen. Ik denk dat P. het niet gehoord heeft, anders zou hij mij er wel over aangesproken hebben zeker? :)

Kinderen ijlen meer dan volwassenen, gewoon omdat die vaker koorts doen natuurlijk. Toen Ties 16 maanden was ofzo, heeft hij met zijn (weliswaar groot) hoofd tegen een salontafel gebotst, niet hard, maar dat vel ter hoogte van de wenkbrauw 'sprong' precies open. Een spoedbezoekje dus. Gezien hij nog zo klein was, heeft de plastische chirurg dat genaaid onder volledige narcose. (ow god, mijn moederhart) Toen we naar de 'recovery' mochten, toen was dat Tiesje niet die we daar aantroffen. Het was een leeuwtje in zo'n bed met alle spijlen omhoog! Echt! Wild dat ie was, het was alsof hij aangevallen werd door schorpioenen. Dat is vergelijkbaar met ijlen blijkbaar. Dan kan je dingen zien om je heen of die op je afkomen die er niet zijn... waanzinnig eigenlijk, hé.