After work.

Fie had vorige week woensdag het leuke idee om eens tot aan papa's kantoorjob te fietsen. We waren bij mijn ouders (ja, meervoud sinds papa op pensioen is, zo leuk!), dus moest ze een zevental kilometer richting Roeselare. Ik weet dat ik zelf altijd overliep van trots wanneer Fie eens langs kwam op het werk. Dat is toch een paar keer gebeurd. Zeker als er achteraf complimentjes vallen naar de dochter toe. Ties is er ook nog geweest, maar... 

Toen we het hier eens hadden over mama's werk, dat dat in de straat is van mama's vriendin, kwam prompt deze vraag van Ties: 'Heeft mama nog gewerkt?!' Oh my follin' god, mijn decolleté scheurt alweer in twee als ik deze woorden typ. Ik huil aan de binnenkant, want Fie zit naast mij De Babysittersclub te lezen en Ties even verderop aan 't rammen (ofzo) met lego. Ik bekom er maar niet van, ik krijg het niet uit mijn hoofd. Moest ik al iets gegeten hebben vandaag, dan lag het er zeker uit. Samen met de duizendmiljardzestigduizend zoute tranen. (Ties beweert net dat hij zoveel legoblokken heeft.)

Jah, 't ding is, 't zijn de feiten hé. Ties was nog maar twee jaar toen ik crashte op mijn werk. Toen ik niet meer wist wat ik daar deed op die bureaustoel, toen ik niet meer wist hoe ik mijn blad moest omdraaien. 

Het schuldgevoel daarrond is zo groot. Zo, zo groot. Ik wil mijn bijdrage leveren, ik wil een deel zijn van het werkteam. Teamwork is één van mijn topprioriteiten, 'teamwork makes the dream work' zeg ik hier al ne keer in 't gezin ook (met rollende ogen als gevolg, maar dat neem ik er wel bij :)). Het is... zich nuttig voelen.

Het gaat om niet te veel durven buitenkomen 'tijdens de kantooruren' tot doodsangsten uitstaan als het thema job aan bod komt bij sociale gelegenheden. Terwijl contrasterend: ik schaam mij op zich niet dat ik ziek ben (ook al: ben ik nog wel ziek (genoeg)??dat wel geef ik toe), ik kan daar immers niet aan doen, hé. En ook: ik heb hier NIET voor gekozen. Ik zou er anders ook niet zo openlijk over schrijven natuurlijk. Ook al ben ik mij bewust van de nadelen daardoor ook. I don't care. Dit werkt voorlopig voor mij, het af en toe eens deftig van mij afschrijven. En vooral: ik voel dankbaarheid, herkenbaarheid bij mensen en dat is het. Daarom hebben wij - drie lotgenoten - nu al meer dan een jaar geleden een vzw opgericht. Eer-eergisteren zou Ties zeggen, hadden we ein-de-lijk groen licht om nog eens samen te komen. En wat deed het deugd. En wat hadden we veel volk!! Dat is genoeg om vast te stellen: hier is nood aan. 

P. vroeg 's avonds nog waarover wij dan eigenlijk praten tijdens een Rustpunt. Ik vond dat wel koddig eigenlijk :o). Ik moest wel efkes peizen, want zo'n avond vliégt voorbij. De diversiteit aan mensen vind ik zelf zo intrigerend en verrijkend. Het ging over het contrast bijv. tijdens de lockdown. Van hartverscheurende eenzaamheid tot bijnazotwordende moeders en vaders, ieder zijn moeilijkheden. Over het eigenlijk best wel aangenaam vinden van de isolatie tot crazy de muren oplopen. We hadden het ook wel over eten. Ik eet zelf dan ook zo graag natuurlijk haha. Over boodschappen doen. Ik beken: ik ben sinds 13 maart niet meer in een supermarkt geweest. De bakker in mijn straat ben ik blijven bezoeken, maar verder dan dat rijkt het niet. Gelukkig ben ik daar niet alleen in. Ik voel me geen al te rare alien daarin. Net daardoor. 't Is ook het geluk te hebben dat P. en de dochter de boodschappen doen. Ik ben natuurlijk ook niet alleen, alhoewel ik kan overleven op droge stutten (of corn flakes natuurlijk) en water. Dat heb ik al bewezen.

Er waren ook slecht-nieuws-boodschappen, die behoorlijk vlot gedeeld kunnen worden. Er kan mee gelachen worden. Over handgel en hoesten, want dat zijn hete thema's natuurlijk. Zo'n beetje ouwehoeren eigenlijk hé, om het met een 'boekenwoord' te zeggen.