Langzamerhand.

Daarnet ging ik in de zon staan, efkes zo. Een minuut. Of pakt dertig seconden, of toch zeker twintig. Zéker twintig, jaja. Toen dacht ik alweer aan iets anders dat ik nog moest doen. Maar kom, ik had toch een zonnestraal of twee mee gepikt, hé. Ik zou ook kunnen een uurke gaan wandelen op zich, dat zou me zeker deugd doen, maar dat is te veel en te lastig. Dat is okee. Ik kan mezelf daarvoor ne gansen dag verwijten dat ik het niét deed, maar meestal ben ik redelijk tegen mezelf. De laatste tijd.

Ik citeer efkes P. deze week: "Wie ben jij eigenlijk?!" Hahaha ja, ik weet het ook niet, hoor, maar dat is niet erg. Het is iets, als de angsten normalere proporties aannemen en ik de dingen kan doen die ik graag doe en waar ik eventueel nog goed in ben ook. Daarnaast leef ik ook gewoon echt wel langzamer. Rustiger. En ge zou denken dat ik dat al jaren deed, hé, maar dat is niet zo. In mijn hoofd is dat echt nog niet zo lang. Soort berusting met de nadruk op rust.

Zo kwam het dat wij enkele weken geleden samen in quarantaine zaten en na een dag of vijf de opmerking maakten tegen mekaar 'dat dat wel mee viel, hé, zo samen thuis zitten!?'. Allee ja, we hadden al heel wat (al dan niet horror-)verhalen gehoord over quarantaines en isolaties, maar kijk, dat viel hier goed mee. We wisten echter ook meteen waarom. We zijn het hier een beetje gewoon om in een niet-stabiele ofte op zijn minst afwijkende-van-de-norm gezinsconstructie te leven. De kinderen waren 2 jaar en 8 jaar toen ik voor de eerste keer (in hun wereld toch) in het ziekenhuis belandde. Het werd uiteindelijk een opname van zestien weken, die eerste keer. Zestien weken waarin ik nauwelijks tot rust kwam omdat mijn schuldgevoel naar thuis veel te groot was. Wie ben je nog als mama als je niet voor je eigen kinderen kan zorgen, hé...

Als je covid hebt, kan je ook moeilijk voor je kindjes zorgen, dat kan ik je wel zeggen :) - is een beetje te zien hoe ziek je er van bent natuurlijk, maar mijn immuunsysteem is nooit gene vetten geweest, dus ik was er al bang voor op voorhand en inderdaad: toch wel echt twee dagen niet uit bed of zetel geraakt. De kinderen zijn nu natuurlijk vijf jaar ouder en zelfstandiger, maar je voelt dat zij dat 'gewoon' zijn. Ik vind dat een triestige gedachte, maar het is ook gewoon wat het is. Het maakt dat wij al veel doorstaan hebben en samen met ons vier ook heel wat aan kunnen en ergens maakt mij dat ook warm vanbinnen. Zoals die zon daarjuist, op mijn gezicht.

Langzamerhand wordt alles rondom ons weer wat normaler... en toch ook niet. Het blijft een evenwichtsoefening hier. Voor mij, als partner, als mama, als vriendin, ... maar niet in het minst ook voor mijn huisgenoten. De angst blijft altijd overeind. Ga ik ooit weer zo ziek worden? Dat weten we niet, niemand niet. 't Is dag per dag. Het maakt dat je dankbaarder in het leven staat, denk ik. 't Is alert blijven voor de signalen, 't is gewoon ook soms door doen zonder meer.
Moeilijk gaat ook, echt waar. En dan, dan schijnt de zon weer.