Idool.

Gepubliceerd op 15 maart 2019 om 22:00


Als kind hadden mijn broer, zussie en ik elk een eigen slaapkamer. Toch toen we verhuisden van de stad naar het dorp. Een kamer met exact dezelfde afmetingen, later exact hetzelfde bed: een twijfelaar. Ik vind dat trouwens een tof woord; ik vind het best raar dat we dat enkel voor bedden gebruiken. Hier thuis hebben we een (redelijk) nieuw zwart tapijt (nee, dat hadden we inderdaad niet nodig, liefje P., maar het is wel mooi, hé?).
'Hoe groot?' vraag je, 'welja, een twijfelaar'. Hmm, trekt op niets hé? (ja, ik zou dat vragen aan iemand die een nieuw tapijt heeft, hoe groot het tapijt is, dat is toch interessant? -kuch-)


---  Ik bedenk net dat P. het blauwe stapelbed nog gekend heeft, die ervoor mijn interieur bepaalde in diezelfde slaapkamer; mijn grote broer en ik sliepen daar vroeger in. Het stapelbed waar mijn broer 's nachts eens is uitgedonderd en er een ganse bloedvlek (uit zijn neus) op de chape verscheen. Ge krijgt dat er niet echt uit. Zijn kamer deed bijgevolg denken aan een 'crime scene'. Die bloedvlek was wel het enige aanknopingspunt, laat dat duidelijk zijn. Die ligt nu verborgen onder de vloer, dat wel, maar ik gniffel (een beetje maar hoor) bij de gedachte als oooooit ons ouderlijk huis verkocht wordt en de nieuwe eigenaars beslissen de bovenvloer te vervangen... Ohlalalala.  ---


P. en ik hebben op onze zolderkamer een kingsize waterbed, nooo twijfelaar dus. Ik heb dat ooit voor een heel mooi bedrag kunnen overkopen, toen drie vriendinnen en ikzelf gingen samenwonen in een huisje in Gent (toen we nog flink studeerden). We kwamen meteen overeen qua kamerkeuze; alleen stond er in mijn toekomstige ruimte nog een bed. Bleek dat mijn voorganger het niet zag zitten om dat bed te verhuizen :). Eens je zo'n bed hebt, kan je niet meer terug, hopelijk gaat het dus nog wel even mee. We passen er makkelijk in met ons viertjes. Gelukkig blijkt ons huis ook sterk genoeg te zijn voor 750 liter water :).
(Trouwens, als ik de waterbedkerel ergens tegen kom, laatst was vorige zomer, gaat het meteen over het waterbed: hij mist het nog steeds, ohjirre.)

Terug naar mijn tienerbed. Door het nieuwe bed, de twijfelaar, zag mijn kamer er plots helemaal anders uit. De - al een beetje vergeelde - poster uit het tijdschriftje 'Joepie' van Leonardo DiCaprio bijvoorbeeld: ik was er klaar voor om hem van mijn muur te halen. Ik herinner mij nog bloemetjes, die heb ik er toen ook maar afgehaald. Puberale quotes: check.
In de plaats kwam er een reuzenaffiche van Rock Werchter. Het werd de affiche van de eerste editie waarbij ik het heilige gras van de Werchterse koeien mocht betreden. Ik weet nog dat ik van mijn ouders 100 EUR had mee gekregen. Ik herinner me ook nog het gezicht van mijn mama toen ze om het geld vroeg dat ik nog over had. Het was voor eten en drank bedoeld. Daar zat ik nog goed, misschien enkel in de hoeveelheid iéts hoger dan gemiddeld. Voor de rest was het budget dus niet bedoeld voor armbandjes, een extra zonnebril, kraslotjes en mijn eerste piercing. Oeps.
Zestien jaar jong! De tijd van mijn leven! Denk ik... Die affiche kreeg trouwens nog een voetnoot achteraf: drankbonnetjes die ik over had. OVER HE! Dat waren toch grote fouten in mijn leven als tiener. Ik heb de desbetreffende bonnetjes dan maar op de affiche gelijmd - zo moest ik keer op keer toezien hoe... haha, neen hoor, dat was gewoon mijn administratie die moest kloppen. 

Werchter 2002. Carl Cox, Faithless en Roger Sanchez! Een half jaar P. en Elke en ik wist na dat feestweekend wat ons zo verbond: taalhumor. Samen met een paar vrienden, hilariteit. Er gaat nog altijd een quote mee die jaarlijks aan bod komt bij verjaardagswensen.
Faithless werd mijn nieuwe idool. Maanden later veranderde ik mijn beltoon van mijn Nokia 3310 in een nummer van Faithless: 'We Come One'. (om zot van te worden, ter info)
Een affiche van Faithless is nooit in mijn bezit gekomen helaas.

Ik word niet snel 'fan' van iets of iemand, maar indien wél, dan is dat best diepgaand. Dan wil ik alle info die er over te vinden is weten en lezen en probeer ik zo weinig mogelijk te missen. Persoonsverheerlijking klinkt dan iets beter misschien.

Ik ben opgegroeid met het programma 'Buiten De Zone' bijvoorbeeld. In het eerste seizoen snapte ik niet alles, maar ik vond het zo mysterieus. Ik was verslaafd en gek op Bart De Pauw. Voilà, het is eruit. Ook zijn foto knipte ik uit (HUMO) en ik studeerde in 't middelbaar dus onder zijn toezicht. Allé ja, zijn foto hing aan de schuine muur in mijn slaapkamer, waar ik in plaats van studeren toch wel heel veel aan de telefoon hing, eerlijk is eerlijk. (Een uur telefoneren was behoorlijk standaard. Chance, wij hadden toen net een draagbare 'vaste' telefoon.) Laat dat nu net het thema zijn van die jeugdserie: alles draaide rond de Jongerenfoon.  'Buiten De Zone' was zo anders dan andere programma's, er waren veel zaken die terug kwamen in de afleveringen, running gags zijn dat dan zeker hé? Laat dat net naast taalhumor, mijn favoriete lachmomentjes zijn.

Ik heb gebleit toen hét filmpje van Bart De Pauw via Instagram passeerde. I know, ik schrok ook van mezelf. Ongeloof en kots vermengden zich. Daarnaast ook meteen een defensieve houding, SERIEUS!? TZALWEL! Zelf heb ik al gemerkt dat de grens makkelijk overschreden kan worden, zonder dat je het zelf door hebt. Achteraf kan het dan wel op je afkomen, maar ik probeer er van uit te gaan dat je altijd met twee bent. Plus: ik weet niet of BV's dat zelf door hebben, maar sinds iedereen een Instagramprofiel heeft, valt er al eens iets te zien van wat er achter de schermen gebeurt. Late feestjes, lange nabesprekingen, extreem veel uren draaien. ENFIN, ik weet het ook niet hé. Ik hoop gewoon dat ie plots vanuit het niets met een machtig programma komt. (Einde.) Nee, serieus, hoe lang duurt dat eer er geweten is of het seponeren in de vuilbak wordt of alsnog een rechtszaak? Van Leuven wilt graag duidelijkheid! De Man van Melle ook peizek :o).

 

O ja ook nog dit:

1.  af en toe opflakkerende idoolgevoelens heb ik ook voor: Warre Borgmans, Ben Segers, Hugh Grant, Wouter Deprez, Inspector Morse, Otto-Jan Ham, John Fogerty, Wannes Cappelle en mijn liefje P., deze laatste is een constante.
2.  een twijfelaar is ook een snack. ja, ik heb honger.
3.  ze doen allemaal aan drugs, druuuugs, DRUUUUUUGS! (hoge toon haha - voor de kenners)
4.  Maxi Jazz, het gezicht van Faithless, is van hetzelfde jaar als mijn papa. 
5.  Leonardo DiCaprio tekende in den Titanic een naaktportret van Kate, hé, weet je nog? (Alsof het gisteren was, mijmer mijmer.) Dat leek best natuurlijk getekend, maar in werkelijkheid was het de regisseur! Een wist-je-datje (een woord van Bart De Pauw, van in 'twee tot de zesde macht' - ik vind hem trouwens geen goeie quizpresentator).
6. Van de Titanic naar ons waterbed. Eens kijken of Jack er al in ligt.


Slaapwel xxx 


EINDCONCLUSIE: ik ben nogal 'n twijfelaar wat idolen betreft. Aaaahahaha, kluchtig hé? :) OK, ik ben moe. Einde.

Reactie plaatsen

Reacties

Sofie
5 jaar geleden

Zooooooooo herkenbaar! Zalig! joepieeeee! 💙

elkeschrijft
5 jaar geleden

Is ‘t echt, zalig! 💙

Kurt
5 jaar geleden

Haha, de max Elke. Alleen was Kim Wilde mijn postergirl. Wat was ik verliefd op haar...muziek. Al was ze wel heel knap.🥰

elkeschrijft
5 jaar geleden

Dat is toch zij met die Wilde haren, hé? <3
Goeie keuze wel!