Vandaag is het zondag. 
Ik ben sinds vrijdagavond alleen thuis. Waarom ik alleen thuis was dit weekend?

Ieder jaar gaan wij op Copainsweekend. Dat is telkens een topweekend met een stelletje ongeregeld en dan heb ik de kinderen nog niet vernoemd :). Wie Aspibivak van de Chiro kent: wij zijn allemaal ex-koks en -keukenprinsessen.
Toevallig valt dit in 2019 op dezelfde dagen als het Kwiksweekend: het weekend met de Chiro van Fie. Ze mocht kiezen waarheen, maar voor we de vraag konden afmaken riep ze: 'Met de Kwiks!' (Achteraf stak ze af en toe wel eens door waarom die weekends op hetzelfde weekend gepland zijn!?)

Wij drieën gingen dus op Copainsweekend. Weekends liggen altijd een eind op voorhand vast. Telkens weer denk ik dan: 'tegen dan... ik zal zeker mee kunnen gaan!' Plots is het dan nog maar twee weken voor 'tegen dan...' en begint het mij te dagen. Ga ik beter wel of beter niet mee? Gezien het heftige begin van 2019 tot nu, mijn prikkeldieet, kogels die door de kerk moeten geraken, de craving naar totale stilte, rust, enz. besloot ik niet mee te gaan. Eventueel kon ik eens op bezoek gaan. Zo, dat was al één kogel. Donderdag besproken we wel uitgebreid of ik het weekend alleen zou kunnen doorbrengen? Ik had daar al veel over nagedacht. Geen idee eigenlijk, maar ik wilde het proberen. Iets bewijzen of te sterk willen zijn of lui - ik weet het niet, maar ik wilde home alone zijn dit weekend. P. was bezorgd, mijn mama uitte dat ook, broer en zus stuurden veel berichtjes. Begrijpelijk. Ik stuurde een bericht naar m'n BFF, gewoon, ik wilde dat zij het wist, dat stelde mij gerust. Zij stelt me altijd gerust, voeg ik beter toe!

Vrijdagavond viel mee. De jongens vertrokken het eerst, dat was zo koddig om te zien :). Op boyzzzweekend.
Fie kon ik zelf uitzwaaien. Eerder uitwaaien, eigenlijk. Enthousiast en nerveus en een tikkeltje erover aan 't gaan, zag ik Fietje wegrijden richting weekendplaats. (Ver hoor trouwens deze keer. Naar Roeselare!) Nostalgisch was het ook wel een beetje. Eens thuis was het stilletjes, maar niet té. Ik kreeg foto's van Ties die zijn boxershortjes in de kast legde, vanuit zijn krokodillentrolley. Daarna een foto van een toog, het weekendverblijf voor de copains heeft een toog, een café eigenlijk, geniaal. Ik zag dat het goed zou komen! Dan ben ik best gerust :).

Gisteren heb ik veel gedaan, tussen nuttig en te veel huishouden en wat ontspanning en maffen. Zoals daar zijn: getuigschriftjes in de CM-bus posten (woehoew, dat zijn gelijk gratis centen! toch?! en ook best een opgave voor mij), ik heb zeker drie uren gepuzzeld (tegen Ties gestoeft namelijk dat mijn puzzel wel ging af zijn tegen dat hij terug was van weekend, woeps), ik ben een brood gaan kopen (ik heb slechts twee keer corn flakes gegeten, liefje), heel veel dingen op tweedehands geplaatst, twee wasjes gedraaid, mijn plantjes verzorgd en verpot en gestekt, de EHBO-koffer uitgekuist, wat piano gespeeld, een aflevering van Misdaaddokters bekeken, de stoelen afgekuist, de ziekenhuisadministratie onder handen genomen, een brief geschreven voor Amnesty International (ik behoor tot de spoedschrijvers, deze keer naar Paraguay), kaarsjes aangestoken voor #saargevaert en een koppel vrienden die het kunnen gebruiken, daardoor keek ik ook nog eens op de Facebookpagina van mijn tante die in 2016 veel te vroeg van ons heen ging, ik ben eindelijk begonnen aan het fotoboek van onze roadtrip vorige zomer, ik keek zeven keer in de brievenbus (ja, ik moet dat nog eens afleren), ik postte een kaartje voor een jarige vriendin (in de straat :)), al eens nagedacht over de komende week waarin P. veel en rare uren zal moeten werken, alle rekeningen betaald, de vuilbak van Ties (van Cars, du-uh) uitgekuist en ontdekt dat hij daar ook boeken in steekt, ik ben ook Fie haar kamer binnen gewandeld om dan weer rechtsomkeer te maken (wegens niet te overzien, rommel en prutsdingen en vooral kousen en kleren die gewoon nog in de vorm liggen van 'je-kleren-uit-trekken-systeem'). Daar moet ik eens een foto van maken, haha!

Vandaag was het iets rustiger. Denk ik. Ik moet bekennen dat ik op dit moment niet meer weet wat ik gedaan heb vandaag. Vreselijk, dat geheugen van mij. Een combinatie van ziek zijn en bijwerkingen van de medicatie.
Oooo ja, nog iets belangrijks: mijn papa is langs gekomen vandaag met zijn zelfgemaakte spaghettisaus en zelfgebakken melkbrood én rode snoepjes. Rode snoepjes! (nvdr: moest je niet mee zijn in het rode-snoepjes-verhaal: in het ziekenhuis kwam mijn papa iedere donderdagavond met rode snoepjes, geen donderdag sloeg hij over, het zijn mijn lievelingssnoepjes en hij weet dat, ik vind dat zo'n enorm schoon gebaar, zo lief!) Hij is ook alleen thuis, moetie is op de lappen, ik bedoel latten.

Voor de rest begin ik wat nerveus te worden en dan loop ik rond als een kieken zonder kop. Onze witte kip is trouwens net ontsnapt, haar kop staat er wel nog op zie ik.
Het zit zo: morgen komt er voor het eerst een mevrouw langs om 8u30 tot 10u15. Zij kan me helpen (dat hoop ik toch sterk) om de week iets overzichtelijker te maken, wat 'doenbaar'. Hopelijk kan ze mij een shot in m'n achterste geven. Dat vind ik het belangrijkste natuurlijk, maar haar werkuren zijn daarmee niet gevuld :). Wat kan ze nog doen: eten maken, bedden verversen, medicatiebeheer, boodschappen doen, de rest ben ik alweer vergeten. Help, ik denk constant: maar dat kan ik toch zelf!? Toch heb ik hulp nodig. Soms lukt het me niet uit de deur te gaan, ook al is dat echt nodig. Ik kan mezelf uithongeren, omdat het me niet lukt om iets te kiezen om te eten, laat staan te smeren of koken. Ik vergeet het ook af en toe, mijn hoofd zit veel te vol. Of ik ben te angstig. Een paniekaanval voor iets stoms, zo uitgeput dat ik uren niet uit bed geraak. Ik hoop dat ik de voordeur zal durven opendoen, ik vind dat iets beangstigend. Als ik weet wie het zal zijn, helpt dat wel. Ze heet Bianca, maar ik heb ze nog nooit gezien. De contactpersoon drukte me op het hart dat ze heel goed 'bij me past' voor deze psychosociale ondersteuning. Ik vind haar naam wel niet zo mooi, maar daar kan zij niet aan doen natuurlijk. Ik zal anders het mailadres vragen van haar ouders.
Aha, nog iets wat ze me kan bieden: mij aanleren te ontspannen. OH, misschien kan ze goed masseren?! 

Je kan gaan raden dat ik me vanalles aan 't voorstellen ben. 

Oh, de nieuwe week die uitgestrekt klaar ligt, het kan me zo ontmoedigen, maar ik probeer dit rustig weekend wat vast te houden. Ik heb het doorstaan met mezelf als gezelschap, geen evidentie, echt waar.
Ik sta ook nog altijd op vier wachtlijsten hé, wie weet wat er uit de bus komt, altijd spannend!

Dit laatste is een beetje sarcastisch, sorry.
Gelukkig vond ik onderstaand wetenschappelijk onderzoek dat aantoont dat sarcasme toch wel goed voor je is!

https://www.hln.be/nina/psycho/wist-je-dat-sarcasme-goed-voor-je-is~a587a6d7/

   ;o)