Ik kreeg ooit eens een mailtje met als onderwerp 'STAVAZA'. Ik dacht: amai, wuk is dadde zeg! Googleman hielp me uit de nood: dat is gewoon 'stand van zaken'. Ik was best teleurgesteld, niets flitsends, al zeker geen uitnodiging voor een origineel feestje.
Wel ben ik flitsend opgestaan. Uit een angstdroom wakker geschoten ('t was zelfs met schieten, dat treft) en meteen naar beneden 'gehuppeld'!
Sindsdien probeer ik alles op een rijtje te zetten, maar er schieten constant gewéldige ideeën door mijn hoofd, waarvan ik dan een uur later besef dat het niet echt haalbaar is. Ik wil cadeaus kopen voor iedereen die het verdient, ik heb het kunnen houden bij eentje in de middagpauze. Daarnaast ben ik iets tegen gekomen i.v.m. een project rond kansarmoede en voor ik het wist was de mail verstuurd met mezelf in de aanbieding. Mijn agenda wordt voller en voller, terwijl ik weet dat ik het niet allemaal zal kunnen waarmaken, maar ik wil dat niet toegeven. (Ik moet het toch ne kéér weer 'kunnen'!?) Bianca en ik, dat klikte wel gisteren, maar het begint me te dagen dat ik misschien iets té enthousiast was, go with the flow en al, jaja, we gaan dan eens samen naar de schoolpoort en samen iets koken, of ze eens de ochtendrush mocht mee volgen? Tuurlijk, maandag staat ze dus om 8u paraat. Ik ga zeer zeker mezelf kunnen zijn (understatement). Ze vertelde over zichzelf, wat ik als positief ervaarde, het maakt het allemaal wat menselijker, iedereen doet maar wat, dat weet ik. Ik vertelde ook over mezelf, om te kijken of we iets kunnen opbouwen op dezelfde golflengte. Ze kan met tijd eventueel een uur extra komen later op de week, o ja, daar stemde ik helemaal mee in. Dus ik denk dat ik dat best ook nog eens op een rijtje zet tegen volgende maandag.
Helaas, ik heb geen tijd, ik zou willen een lotgenotengroep opstarten in Kortrijk, te beginnen met een locatie zoeken. Eerlijk is eerlijk: er is geen zak te beleven in West-Vlaanderen wat praatgroepen betreft. Terwijl ik denk dat de West-Vlamingen toch... haha nee hoor, mopje. Er is wel duidelijk nood aan en toevallig bulk ik van de energie, logisch! Voor de tweede week op rij gaan P. en ik naar een lezing. Dat is een klein beetje uit angst dat mijn hersenen gaan afnemen in intelligentie. Niet dat er nog zo veel overschiet ;o). Zo duik ik ook voortdurend het internet in op zoek naar breintesten, geheugenspelletjes of steentjes die ik dan kan bijdragen. Of cadeautjes.
Ik spreek veel mensen aan vandaag (ik ben in het ziekenhuis): heeey, hoe is 't, gaat het een beetje thuis, oooh maar jij ziet er goed uit, heee, zo'n toffe trui, en jij bent zo goed bezig!, hey, zet je, hoe is 't? - pas op, stuk voor stuk gemeend en recht uit het hart, maar dat is veel te vermoeiend. Soms kan ik ook niet stoppen met kluchtjes maken. Mopje hier, mopje daar, soms awkward, als ik het er uit floep tijdens een groepsgesprek. Ik ben al eens op de vingers getikt hiervoor door een verpleegkundige, die blik vergeet ik niet snel. Ik vergeef het mezelf waarschijnlijk nooit. Helaas kan ik er niet zo veel aan doen... Het lukt wél soms om de drukte en opwinding binnen mijn hoofd te houden, maar dat is niet zo gezond, want dat is niet vol te houden. Op de bus naar huis ontplof ik soms een beetje. Het gebeurt dat ik een klapke doe met de buschauffeur dan. Ik, hé? Een klapke over koetjes en kalfjes, man man. Loslopend wild, schiet er dan door mijn hoofd.
Koetjes en kalfjes, kan ik nu wel. "Elk nadeel heb ze voordeel", zou Johan Cruijff zeggen. (Echt geen idee vanwaar dit komt, ik ken hem amper. Iets met foebol?)
Ik zit in een hypomanie. Dat had ik ook gewoon kunnen typen, maar mijn vingers blijven maar bewegen. (Ook typisch: meer blogs posten dan gemiddeld. Dat is tegen de blogregels trouwens. Niet dat ik Google hoe je het best blogt hoor.)
Van bewegende vingers naar voeten naar wandelen. Weet je nog dat ik mee wandelde met de Te Gekke Wandeling in Beernem, samen met familie en vriendenvoorhetleven? Een medewerker van Te Gek!? mailde me deze ochtend dat ze vandaag wat blogs van mij gingen on-line zwieren op hun website en via sociale media. (Op voorhand goedgekeurd hoor, maar al even geleden.)
Te Gek!? toch!? De nervositeit daarrond helpt natuurlijk ook niet echt als je de dag al quasi manisch gestart bent.
Toch met enige trots: https://www.tegek.be/blog/walk-the-line.html
Als je naar het overzicht gaat van de blogs, zie je dat er af en toe mensen zijn die hun verhaal willen delen. Dat is schitterend, dat is helend te ontdekken dat je niet alleen bent.
Zoals je ziet bovenaan rechts op de hoofdpagina: er is een webshop.
Door (bijvoorbeeld) een totebag aan te schaffen van slechts 4 EUR, steun je al het project!
Ik maak anders maar meteen échte reclame (het model met vettige kop krijg je er gratis en voor niets bij):
Ik gebruikte de zelfontspanner. De eerste keer bleef ik maar wachten, tot ik door had dat ik nog niet op de knop geduwd had.
De tweede keer gebruikte ik ook de zelfontspanner, maar in plaats van tien seconden aan te klikken, werd het per ongeluk 3 seconden. Dat is heel weinig, vandaar de doordringende ogen. Ik wilde dit toch even melden.
Qua STAVAZA ben ik er bijna, denk ik. Op één iets na nog, iets heel hartverwarmends blijft een beetje plakken aan de binnenkant van mijn schedel...
Ik ging ikweetnietmeerdehoeveelste maart naar de voorstelling van Otto-Jan Ham: 'Even goeie vrienden'. Dat ging door in De Spil in Roeselare. Ik ging er met mijn 'goeiste' vriend P. naartoe en mijn bestie (die het peetje is van Ties en dat was zijn nieuwjaarscadeau).
MORECHT, ik heb mij negentien krieken gelachen, het was Otto-Jan zoals we hem kennen. Hij is een beetje mijn idool, omdat hij reeds lang open is over zijn angsten en depressieve episodes. In interviews gebeurt het dat hij het over deze thema's heeft. Daar ben ik altijd zo blij om, zo dankbaar. Daarnaast vind ik 'm sowieso hilarisch en in 't begin vond ik hem gewoon cool door zijn hemden. (Ik beken: ik heb nog Google geraadpleegd voor het merk van den Otto zijn hemden. En ja, ik heb er dan van dat merk gekocht voor P. :)).
Aja, terug naar de voorstelling. P. aan de ene kant, S. aan de andere kant, ik zat precies beschermd, 't was ook efkes nodig toen ik besefte dat we op de derde rij belandden! Nu goed, het mooie zicht was mooi meegenomen. Topvoorstelling, zei ik dat al?
Bovenal: terloops vernoemde hij zijn psychische kwetsbaarheden. Het ging over iets dat hij niet meer doet, omdat dat zijn angsten kan doen toenemen. Ik ben trouwens van hetzelfde gedacht. (Ik heb het gevoel dat ik zijn privacy niet mag schenden, dus ik ben nogal vaag hé, en ook: als je tickets hebt, dan mag ik niets verklappen, hé!)
Ik stelde na de show voor aan mijn linker- en rechterbuur om nog iets te drinken in 't Teaterkaffee van De Spil. Ik had namelijk opgevangen dat hij af en toe wel wat selfies liet trekken in de bar achteraf. DUS WIE WEET.
MO YES HEE VINT. Selfie check.
Als ik een BV tegen kom die ik leuk vind, dan durf ik vaak een selfie vragen. Raar, hé. Dat past toch niet bij mij? :) Ik heb wel wat duwtjes van P. nodig, hoor. Ik vraag eerst uitgebreid of dat niet belachelijk zou zijn, of ik niet zou storen, maar dan doe ik het toch. Ik zou er eens een album van moeten maken, van mijn verzameling. Hé, wat een leuk idee, ik ga dat doen! (Denk ik, want ik ben nog aan het album bezig van onze roadtrip vorig jaar.)
We waren een beetje stuntelig, zoals wij zijn, den Otto en ik (koddig hé). Ik vertrouwde hem toe dat ik dat ongelooflijk knap vind dat hij van in 't begin zo open is geweest over de moeilijkheden waarmee hij al een tijd worstelt. Ook in de voorstelling, terloops zo, maar hij heeft het toch maar gedaan. Daar bedankte ik hem voor. Aja, en ik voegde ook nog snel toe, 'topshow trouwens'! (met mijn duimpjes omhoog, oh my god) (Fie zou het moeten weten, dan zegt ze tegenwoordig: 'Jesus Christus!' (djiezis kristus - wedden dat je dit probeert uit te spreken?))
Zoals jullie misschien al gezien hadden via mijn Facebookpagina of Instagramprofiel... onderstaande stond afgelopen weekend in de krant. Ik kreeg het toegestuurd door drie lieve mensen die meteen aan mij dachten.
Inderdaad, een interview met Otto-Jan Ham over zijn voorstelling 'Even goeie vrienden'.
Zij maar zeker dat hij het verschil kan maken! Ik ben het alleszins zeker, alleen voor mezelf al. Dat gaf echt een warm gevoel dit te lezen.
Weet je wat mijn moetie erover zei? "Zo tof! Je ziet, het betekent ook veel voor hem!"
Zo had ik het nog niet bekeken.
Ik dacht vooral: wooow, hij weet dat nog!!
Na het checken van mijn agenda: er kan maar een week tussen gezeten hebben, hahaha.
MAAR TOCH.
Toch!?
Reactie plaatsen
Reacties
Lieve Elke...hier ben ik weer... Alle kleine beetjes helpen... Zowel voor arm of rijk.... Oud of jong... Groot of klein... Wie we ook zijn... Iedereen heeft af en toe iemand nodig... En het liefst... Iemand die dan de tijd kan opbrengen om oprecht te luisteren... En... Zelfs dat is niet altijd haalbaar... Maar met vallen en opstaan steeds blijven proberen.... Knuffel voor je kids... Genegen Ka. 😘
Ik wil wel graag zo'n totebag bestellen, maar verzendingskosten is bijna even duur als totebag zelf :O.
Mensen die ook geïnteresseerd zijn om te kopen, let me know, misschien kunnen we samen bestellen en zo 1x verzendingskosten delen :)
Ik wil zelf wel nog zo’n zwarte soeptas, we hebben er maar eentje nu :)
en mss nog wat postkaartjes. X