Twee hartjes.

Vandaag stond ik op met een leeg gevoel. Beter een leeg gevoel dan een gevoel die serieus piekt of serieus daalt.
Als we met ons viertjes aan de ontbijttafel zitten, voel ik me meestal het beste van gans de dag. Wat een rijkdom rond mij. En boterhammen met veel choco, dat ook. Ik kan er trouwens oprecht het hart van in zijn, als er eentje die ontbijttafel verlaat, ook al is dat 'ohgot' om naar het kleine kamertje te gaan. Dat breekt iets in mij, precies, misschien omdat het al moeilijk is om écht te voelen. Kleine dingen kunnen me helemaal onderuit halen.

Vandaag hebben twee mensen, elk apart, mij hun hartsvriendin genoemd. Dat besef ik nu, pas laat op de avond (laat voor mij toch, de stokjes zitten al in mijn ogen). De eerste keer was onrechtstreeks. Ik was doelloos aan 't scrollen op sociale media en plots zag ik een bericht van 11 januari dit jaar. 't Was nieuw voor mij, echt heel raar, want ik benoem ze (niet voor niets) als mijn bff. Dus hoe kan ik nu een boodschap van haar gemist hebben? De datum zegt wel veel. De datum zegt heel veel. Het kan zelfs dat ik het gelezen heb, maar dat het totaal niet blijven hangen is. Die datum stond ze er wel, voor mijn bed.
'Mijn hartsvriendin' begint ze het bericht... een hartsvriendin is een vriendin die je in je hart hebt toegelaten denk ik. Dat is behoorlijk wat.

Het doelloze scrollen ging door in het ziekenhuis trouwens. Ik denk dat ik bleek weg trok, omdat ik de woorden echt één voor één wilde laten binnenkomen. Ik had 't graag op de binnenkant van mijn oogleden laten tattoeëren, maar ik peis dat dat nog een teer velleke is.
Een tweetal uren later (nog steeds doelloos aan dezelfde tafel wegens nul therapie) zag ik iemand terug die voor mij best belangrijk is. Ik zei het hem nog (nadat hij zei dat ik er goed uit zag, ik negeer complimenten dus vollédig hé, I know), hij heeft me gezien in alle mogelijke staten waartoe mijn gezicht in staat is. Ik sta in 't Guinness World Record Book met de grootste wallen, geloof ik. We hoefden vaak niet veel woorden uit te wisselen, maar het idee dat we er waren voor mekaar, was veelal genoeg. We herkenden bij elkaar de lastigste punten: jezelf bij je nekvel proberen te pakken om te gaan ontbijten, de dag door komen, courage bijeen sprokkelen, keer op keer op keer op keer op keer. Een terugval van jewelste. Duwen, duwen, er willen staan. De vele schuldgevoelens.
Nu kunnen we het al wat hebben over de zaken die we geleerd hebben. Daar waren we over bezig toen een vrouwelijke verpleegkundige op zijn schouder tikte, of hij een bezoekje kwam brengen? Bevestigend antwoordde hij dat hij zijn hartsvriendin nog eens wou opzoeken.
Een hartsvriendin is een vriendin die je in je hart hebt toegelaten denk ik. Dat is behoorlijk wat.

Nu begint het me een piepminiklein beetje te dagen. Ik laat zo'n immens positieve boodschappen niet binnen. Nee, beter is: ik slaag er niet in om dat te laten binnenkomen, zo'n warm en mooi gevoel. Mijn denken seponeert het héél snel, in de fichebak bij de T, met de ondertitel: 't zal wel.

Ik begin te begrijpen waarom mijn denken gediagnosticeerd werd als verstoord. Complex. Een star denken. Aja! Die zwarte, kizzige stinkbeesten zijn er in geslaagd de positievere gang te blokkeren. Ik heb heus al wat beesten verslonden, miljaar zeg, 't zou pas triestig zijn na al die jaren. Tot nu toe keerden ze echter alleen maar terug. En terug. Nog voor er mooie woorden proberen binnen te dringen, worden ze al afgewimpeld. "Je gelooft dat toch niet zeker!?" "Ze zeggen dat maar, wat moeten ze anders zeggen." "Elke, serieus, je neemt dat toch niet voor waar aan. Heb jij al iéts bewezen!?" "Geef maar op, jong."

Nemen jullie altijd dezelfde weg als je weet dat er toch altijd file is? 
Ik gok van niet, je keert terug en bedenkt een andere route.
-> 't Ergst van al is dat ik dat wel nog zou doen, ik ben de meest geduldige persoon in het verkeer, geloof ik. Vraag maar eens aan mijn lief, haha, we zijn NOGAL tegengesteld daarin. Maar goed, dat is nu efkes het punt niet. Concentratie!

Of dat dan de juiste keuze is, weet je niet op voorhand, je hebt niet de garantie ergens eerder toe te komen of een vlottere reis te bekomen. Op de weg er naartoe supporters tegenkomen die duidelijk maken dat je de juiste weg hebt gekozen, maakt dat je blijft rijden. 
Helaas, ten eerste: ik mag niet meer in auto rijden en ten tweede: moest ik dat al doen, dan ben ik niet in staat rond mij te kijken. Om maar een blik op te vangen van die supporters. Terwijl ze zo belangrijk zijn.

Ik wil maar zeggen... wat wil ik ook alweer zeggen!? Ahja, misschien dat het niet eenvoudig is als je belemmerd wordt om alle positiviteit en warmte te ontvangen. Ik wéét dat wel, ik lees het, ik hoor het aan, maar het sijpelt niet naar mijn hart toe. Dat is niet mijn keuze. Helemaal niet mijn keuze. Ooo, frustratiebron.

Vaak schiet ik in paniek of ik wel genoeg terug doe. Dat het niet binnenkomt langs mijn kant, want dat is mijn ding. Ik wil er ook zeker staan voor hén, voor jullie. Ik sta altijd paraat, voor de duidelijkheid :) - jullie weten dat toch allemaal, hé? Het is niet omdat ik aan 't tjolen ben dat er niets meer bij kan. Integendeel, 't is ne keer wat anders!
Echt! Ik kan het best begrijpen als mijn mopjes gemist worden (eye roll GIF ;o)).

Zo, zo, zooo belangrijk. Ik draag dit graag op aan deze twee hartsvrienden. 

Ik heb een potje gehuild in de badkamer. Daar waar ik efkes 'den draad' kwijt was. 
Het was maar een lenzenpotje, maar 't is een begin. 

   xxx