"Willen we dat afspreken?"
Lydia Prot(p)ut
Maandagochtend. P. zijn ringtone klinkt naast mij als muziek in de oren (NOT). Heel gewoon nochtans, werkgerelateerd kan hij immers bepaalde periodes altijd en overal opgebeld worden. (Nee, je wordt dat niet gewoon.) Ik dacht dat het nog behoorlijk 'nachtig' was dus, dat P. er gewoon vroeg vandoor moest. 't Is echter iemand die aan onze voordeur staat die hem opbelt. Hmm/geeuw? Bleek het 7u55 te zijn. Vijf voor acht, zoals ik dat altijd zeg en wel ne keer mee uitgelachen (tussen aanhalingstekens, ik kan er tegen!) word in ons pittoreske dorp. ("Wachte wi, is dat ton vuvve van nachtn?" Ik denk dat het zoiets is. Wat ik ook niet begrijp is: "de zunne zit ut"!?)
WOPS, hadden wij ons even overslapen zeg. Mijn hart laste bijgevolg een pauze in, mijn plannink! Onze plannink!
Chance van de zonnepanelenmannen! Hoewel we totaal niet wisten dat ze vandaag gingen komen (foutje in de planning, Jos), maar kom binnen, koffietje? Ons plat dak moet nog vervangen worden, waar er ook zonnepanelen komen, maar allee, ze zijn alvast bezig met ons gewoon dak. Bij deze bieden wij onze excuses aan, mijn zussie haar wederhelft is sinds november als ik mij niet vergis een zonnepanelenman geworden. Net dan hadden wij drie offertjes opgevraagd, iets te snel beslist hoor ik u denken? Niet echt, sinds de zomervakantie toch al mee bezig :), want ja, welke panelen zijn nu de beste? Allemaal hé, volgens de verkopers. Uiteindelijk gaan wij dan op ons gevoel af, dat kan echt zijn dat het gewoon van de verkoper zijne stijl afhangt. Zoals nu eigenlijk. Het kan ook gebeuren dat we al eens iemand 'nadoen' met stemmetjes zo, alsof die persoon één van 'ons' geworden is. Als dat gebeurt, is dat meestal wel een goed teken. Sowieso is het een gok. Tegenwoordig is zonnepanelen leggen op zich al een gok. Denk ik.
Ties deed zijn oogjes open en kwam uit een andere wereld, 'is er vandaag school?'. Slecht nieuws, jongen. Bij Fie is het altijd wat zoeken, zij slaapt ergens in een holletje, dat kan in haar bed zijn, maar ook in het logeerbed, soms ook eens op de vloer. Gekreun was haar antwoord. We zeiden maar niet dat ze nog maar een kwartier had om nog op tijd op school te geraken. Ik schreef het wel in haar agenda, "onze excuses, maar we hebben ons allemaal overslapen", met vriendelijke groetjes en al. Dat is misschien niet gebruikelijk, wel als je Fie een beetje kent. Iets met traaaaaag en toch tijd vinden om tussendoor wat te prutsen.
Ons huis meteen vol dus. Op maandagochtend komt B. er ook bij. Gelukkig maar, echt, ze heeft mij geholpen niet weg te lopen, ik was de kalmte zelve, toch zéker aan de buitenkant. Ties is op zijn gemak bij haar, dat zag ik, ze kon dus helpen met het op tijd klaarstomen. Dat is niet gelukt, want een kleuter mag nog te laat komen hé. Hoera! Toen het huis weer stil viel (de werkmannen niet mee gerekend, die moeten serieus wat stappen op hun stappenteller hebben 's avonds!), konden wij twee beginnen met de orde van de dag. Na het bukken terwijl we aan tafel zitten, want er hingen plots lange latten boven ons hoofd. Echt, zo lang als mijn eigen lat hoog ligt. ;o)
Medicatiebeheer is het begin, voor de komende week. Geen idee wat de werkmannen daarvan denken. Toen B. weg was, zei de (leukste) werkman: 'Amai, jij moet nogal veel plannen hé zeg!' Ik deed een uiteenzetting over de kindjes en moeilijke werkuren bij de partner, maar ik zag dat hij mij niet echt geloofde. Hij antwoordde nog iets vaag en ging dan weer het dak op. Normaal hé, als je ziet dat er iemand van Familiehulp bij je thuis is. Dat staat op haar voorhoofd, ja. Nee hoor, op haar schort.
Dat is niet erg, ik heb zeker geen schaamte. Geen schaamte meer, beter gezegd. Eigenlijk ben ik zodanig uitgeput om nog schaamte te hebben, dat is dan weer een voordeel. Toch iets goed aan mijn... ja, mijn wat? Ik kan daar geen term op plakken, het is eerder een verslag van vier bladzijden :).
Ik stond gisteren met mijn wallen voor de spiegel - net voor we klaar stonden om naar een feestje te gaan van ons vers vriendinnetje in de coolste straat van Daizel - voor me uit te staren. Tot ik weer wist wat mijn plan was in de badkamer. Ik stond wat te brokkelen met iets dat wallen kan camoufleren. Na drie lagen heb ik het er afgewassen (dat kan ook zijn omdat je ze alsnog zag), even gecheckt bij Fie en toen zei ze dat ik wel echt wallen heb (wel echt hé, zei ze haha), "maar dat dat toch niet erg is, mama!?" Pff, OK dan.
Zo gingen we dus met ons vijven richting feest. P., Fie, Tiesje, mijn wallen en ikzelf. Mijn vriendjes weten perfect hoe de wallen in 't gezicht zitten (begrijp je, van de vork en de steel, goedje hé, nin?), dus wat dan ook!
Efkes terug naar de feiten, ik durf al eens een zijsprong te maken. Een zijsprong met zijsprongen, dat kan ook.
Na de medicatie overlopen B. en ik de komende week, de planning, de praktische zaken, hoe alles in een mooie puzzel KAN gegoten worden, want perfectie bestaat niet. Allee jong, dat dat niet bestaat, mijn brein denkt van wel hoor!
Ze had een spreuk mee voor mij en deze wil ik delen:
in de doolhof
van je denken
kent alleen je hart
de juiste weg
Klopt! Mijn hart voel ik jammergenoeg niet op dit moment, mijn denken overheerst zodanig dat ik het nu alleen maar kan hebben van mijn uitermate ik-mag-niet-zeggen-perfect-maar-toch zeer gestructureerde planning.
Mijn agenda is de laatste twee jaar mijne moat geworden. Vaak is het een overdreven houvast, het kan nu eenmaal soms niet anders als ik verder niets heb om mij aan vast te houden, overeind te blijven. Dan begin ik te plannen, plannen, plannen. Dan check ik alle verjaardagen, begin ik kaartjes te schrijven, cadeautjes uit te zoeken (indien nodig, ik durf zeker niet te overdrijven - Fie haar eye roll past hierna wel :)). Ik pluis tevens het internet uit (ik heb het afgeprint, dat internet, dan kan ik overal notities bij schrijven) naar lezingen, vormingen, bijeenkomsten die binnen mijn interesseveld liggen. Deze kan ik dan in mijn agenda schrijven, indien het haalbaar is. 't Kan zijn dat ik al wat tickets bestel en dat P. en ik dan in een zaaltje zitten en dat het vooral P. is die in vraagt stelt wat we daar ook alweer zitten te doen!?
Cultuur! Ook belangrijk. Comedy, daar heeft ne mens toch deugd van. Tickets zoeken zoeken zoeken. Oh en misschien kunnen we een feestje geven in onze tuin, zo'n echt tuinfeest, tegen de zomer zou ik toch al echt steviger in mijn schoenen 'moeten' (oeps) staan, dat lukt wel. Een datum! Een lijstje van uitgenodigden. Braadworsten? Of misschien pasta. Zeker een dessertbuffet. O ja, een dessertbuffet. Efkes de recepten al opzoeken tussen mijn blaadjes van hét internet.
Bol.com, een badmat, ja misschien moeten we die toch vervangen. Geel misschien? Ah, een krukje, dat zouden we ook nog kunnen gebruiken. Nog efkes naar de boeken: ja, dat boek wil ik echt toch al lang, misschien moet ik het ineens mee bestellen. Meestal verwijder ik dat boek dan op het laatste en worden het boeken voor, ja, vooral voor Fie. Zij is ook zo'n boekenworm, heerlijk!
Toiletstop, moet ook gebeuren. Ik kan terwijl snel een wasje draaien, dan heb ik weer een lege wasmand. (Sorry, moetie, ik weet dat jij onze was doet met hart en ziel - da's echt - en dat ik beter geen wasjes draai om mezelf minder te belasten, maar 't is zo snel gebeurd!)
Ik ga nog eens onze brievenbus checken, wie weet zit er papierwerk of iets waar ik op wacht, dan kan ik dat nog snel verwerken. (Deze keer niet emotioneel, maar praktisch :).) Ik drink beter nog een koffie, want voel een dipje aankomen. Ik val beter niet stil, anders kan het zijn dat ik er niet meer 'door' geraak, tegen dat de kindjes thuis komen.
OK, waar waren we, aja, die tickets, nog op bestellen klikken en betalen, dat hoort er ook bij, spaaitig. Ondertussen kom ik een quote tegen, goh, deze past toch echt in huis, ik ga daar efkes een kader van maken. Zeg, waar is mijn goei stiftje naartoe? Zou er hier iemand rondlopen die oook een voorkeur heeft voor kleurtjes allerhande!? Fie haar kamer, okee, daar is wat moed voor nodig. Ik vind niet mijn stift, maar wel een andere, sowieso winst! Terwijl ik diep na denk over welke stijl ik ga gebruiken voor de quote, slijp ik alle kleurpotloden nog eens, dat is handig voor Ties, de kleurman.
Even mijn agenda bekijken. Ahja, juist, ik had een to-do-lijstje voor vandaag. Oooow chips (ik vloek niet met kaka), dat zal allemaal niet meer lukken. Dat éne ding wel misschien, efkes bekijken. Er klinkt reclame tijdens mijn prachtige Spotifylijst met Disneymuziek. Ik ga eens opzoeken hoe dat in mekaar zit als je de betalende versie neemt. Google, my man.
Ik ga mij toch even moeten terugtrekken op mijn kamer. Ik val een beetje bijna op het randje omver, ik zie ook dat ik 4500 stappen gezet heb vandaag, ik ben nog niet eens buiten gekomen. (Ik zou eens moeten vergelijken met de zonnepaneelman (er is er al eentje weg) haha stel je voor.)
Da's goed nieuws, toch? Lastig om je stappendoel te bereiken als je de baan niet op moet/kan. Over de baan gesproken, zou ik nog eens een mailtje sturen naar mijn dienstchef? Van wanneer zou dat nu geleden zijn dat we mekaar laatst hoorden. Schreven eigenlijk. Mijn mailbox, ja, ik moet onthouden dat ik aan P. eens vraag die instellingen te bekijken, ik zit met zo'n rare foutmelding, een herinnering instellen voor de zekerheid. Oeie ja, er poept een andere herinnering op: kippen eten geven. Ok, dat zal ik dan nog doen als ik dan toch... ZZZZZZZZzzzzz.....
Dit is ongeveer nu. 't Is 14u. De tweede zonnepaneelman is ook klaar. De rest komen ze dan eens een zaterdag verder doen. Nog een klapje over koetjes en kalfjes (man, ik ben daar slecht in), doorspekt met mijn geniale mopjes.
Het kan zijn dat het straks zo verder gaat... wellicht wel eigenlijk...
Ik sta slecht op, dat kan al eens. Nog veel te uitgeput om er weer uit te komen, maar ik doe het toch, want ik mag niet langer slapen dan drie kwartier, zegt mijn psychiater, dus ik doe dat dan maar niet. Iets als een gans dessertbuffet en je moet het houden bij één dessertje. Je mag er wel nog naar kijken. (Ik heb het nogal voor dessertbuffetten, misschien valt het op.) Eén dessertje? Keuzestress!
Goed gedaan, Vansleuven, je to-do-lijstje in de agenda is niet afgewerkt. Ik tjaffel een beetje rond en wacht. Op een geschenk uit de hemel. Nee, da's niet waar hoor, want dat kan niet hé. Als dat zou bestaan, zou dat gevaarlijk zijn, want dat kan dan op je hoofd vallen.
Ik wacht misschien tot mijn hoofd opklaart. Vandaag is het de bedoeling dat ik Ties van school haal. Die schoolpoort, ik heb schoolpoortangst. "Zombie gaat kleuter ophalen."
Teleurgesteld over mijn dag, dat ook. Tot ik Ties zijn totje zie. En Fie thuis komt met de fiets met 1001 verhalen. (Concentratie!) Hoe kunnen zij nog zoveel energie hebben?! is iets wat ik me dagelijks afvraag. Ik benijd hen.
Voor de kindjes haal ik echter nog alles uit mijn kast(en) in de mate van het mogelijke. Voor mijn kindjes kan ik heel ver gaan, recht uit mijn hart, maar niet vanuit mijn psyche. Mijn hoofd schreeuwt dat ik een pauze moet inlassen, maar ik hoor dat amper. Alweer, dat we dat gaan doen zeker, niet met Elke.
Ik ga fruit snijden in de keuken. OH ja, 't is juist, ik had nog een koffie laten doorlopen... dat is wel jammer zeg, koude koffie is niet echt mijn ding, helaas pindakaas. Moh ja, pindakaas, ik wil dat al altijd eens meebrengen van de winkel, proberen te onthouden dus. Oeps, ik heb precies nog niet gegeten vandaag. Fruit is wel gezond hé, dus dat is nu wel in orde, hé? Ik kan alles nogal verantwoorden achteraf. Ik doe dan ook alles met de beste bedoelingen. Aftellen tot mijn lief thuis komt. Wat voor mij écht als muziek in de oren klinkt, zijn zijn sleutels aan de voordeur. Dat is al jaaaaren zo, schoon hé. "Jeuuij, hij is thuis!" Zo zitten we dan vaak met ons drietjes te juichen. :o)
Uiteindelijk is dit standaard: Ok, wat moest ik ook alweer allemaal aan P. vertellen? Iets met zonnepanelen en een afspraak bij de dokter en nieuws van de mutualiteit, een overdrive dag of een zwaarwegende dag, pffff, ik vertel het later op de avond wel. Hij heeft al wel genoeg aan zijn hoofd, denk ik dan.
Ik hou het wel nog even vast.
Wacht, ik ga dat wel in mijn agenda noteren, anders vergeet ik het!
Ik word al eens moe van mezelf, ja :o).
X
Chips! Ik ben vergeten te vragen of de zonnepaneelmannen iets wilden drinken! Ik heb er aan gedacht, maar toen zat er éne op het toilet, oh nee, dat gaat pijnlijk blijven plakken bij mij. In hun mond misschien ook. (muhaha)
Nu je het zegt, ik heb een dorstje. Daarna ga ik een dutje doen. Denk ik.
OK, ik ben het zeker. Slaapwel!
Reactie plaatsen
Reacties
Haha, Elke op duracel. ❤️