FRSTRTS.

'Hoe gaat het nog met 'die' gedachten?
Ik zei dat ik even hard moest nadenken (ik had bijna geantwoord: 'oh goed, dank u!') en toen kwam er een brok naar boven geschoten... Ik probeerde het wat te verwoorden (damn you, stotter en struikel) voor haar: ‘Ik kan het niet aan als ik verder dan twee weken kijk, als ik daarover nadenk wat daarachter ligt, da's voor mij niet zo haalbaar, onoverbrugbaar. Het is precies een houvast (zo drukte de dokter het dan uiteindelijk uit en ik beaamde wel). Goh, heel moeilijk om uit te leggen'.

Het kan me bekruipen, de zwarte gedachten. Soms als ik de straat oversteek, soms ook niet. Soms door een woord dat ik ergens lees, soms ook niet. Soms gewoon in de keuken, soms ook niet. Wat regelmatig voorkomt: ik zie de opties. Velen zullen dit begrijpen. Dat is iets die gebeurt, ongewild, vast geplant in je hoofd. De opties worden voorstellingen, beelden. Beelden van zelfdoding.

Dit is vreselijk om lezen voor sommige, het spijt me, maar ik ga er als het ware van uit dat ik ooit zelf ga kiezen om een punt te zetten achter mijn leven. Ik wil niet (meer) als ik de rest van het jaar voor me zie. Dat is ‘té’. Oeh, neen... Het is mijn leven? Alleen ik kan evalueren hoe lastig het is? Nee, ik ben niet egoïstisch. Ik hou zielsveel van mijn gezin en familie; ik kies er helaas niet voor dat 'het' allesoverheersend kan zijn, zodanig dat ik geen liefde meer voel en ik oprecht geloof dat mijn familie gelukkiger zal worden als ik er niet meer ben. Oh nee, echt, ik ben niet egoïstisch. Als er iets is dat ik niét ben, dan is het toch dat.

Ik kreeg er eventjes niets meer uit. Zij precies ook niet. Hm. Tot ik plots vroeg: ‘ahja en wat met mijn medicatie nu?’. Voorlopig zo houden, stabiliseren nu, gezien aankomende grote verandering. Ik vind dat ook wel. Het blijft dan wel veel medicatie, tedju. Ik vertrouw haar daarin, ik kan niet anders.
En zo had ik meteen geswitcht naar een ander onderwerp.

Ik moet dus op zoek naar een nieuwe psychiater. Aangezien ik een behandeling in De MaRe start en dat sowieso voor een jaar is, maximum anderhalf jaar, moet er mij iemand ziekteverlof voorschrijven. Of ik dat nu wil of niet. Tegelijk dient mijn medicatie opgevolgd te worden. In principe kan dit via de huisarts, maar gezien de hoeveelheid pillerij, is een psychiater sterk aan te raden. Dat denk ik nu ook wel, maar in mijn hoofd was er de opluchting dat mijn dokter ook in De MaRe werkt. Ik was gans op mijn gemak, zo gemakkelijk. Ik zei het haar net nog. Tot zij uitlegde ‘ja maar ja, ik heb daar enkel een coördinerende functie’. Oooh chips, nee, dacht ik, maar ik antwoordde: ‘ahjaja natuurlijk, ja, ergens wist ik dat wel hoor, blabla en ontvangen zij dan het medicatieschema?’ Niets aan het handje, hoor.

Waar zat de info dat zij daar een coördinerende functie heeft? Ik ben beschaamd.
Wukne kronkel was dat, Elke!?

Een nieuwe psychiater, dat is heel wat voor mij. Wat zeg je op het eerste gesprek? Ge moet u dat eens voorstellen... (ze hebben meestal een mooi bureau, allee ja, zodat je het wat beter kan inbeelden hé; voor de rest trekt de inkleding op niets; het organiseren van papierwerk is voor hen: grote stapels maken en o ja, altijd hangt er een nietszeggend vreselijk lelijk schilderij ;)). 
Advies over psychiaters is wel welkom...

Dicht bij huis zou handig zijn. Echter, zoals mijn dokter het net zei: ‘jullie wonen echt wel in een streek die wat uit de boot valt qua psychische hulpverlening, hè?’
‘Ja welja, dat weet ik nu wel. Best triestig toch?.’ Had ik fijntjes kunnen zeggen. Maar ik zei lachend: ‘haha ja, dat heb ik nu wel ontdekt! Smile!’ (Weglachen. Kan ik.)

Maandag zie ik ze terug, mijn nu-nog-psychiater, maar dan in De MaRe dus. Het eerste gesprek is steeds met haar, om de doelstellingen af te stemmen. Maandagnamiddag. 
‘Succes maandag, hé!’ riep ze nog toen ik weg liep.
Verbouwereerd was ik, haar eerste “mopje” in zeventien maanden. Ik heb zeker iedere consultatie een mopje gemaakt, ken je me :).

In het park naast het ziekenhuis huil ik, sinds lang. Ik vloek, echt, Vansleuven vloekt.
Ik sta recht van het (natte) bankje in een ‘ik-ben-niet-aan-het-huilen-modus’.

Ik ben kwaad. Op mezelf. Waar ik zo goe bezig ben om de overgang van het ziekenhuis naar het revalidatiecentrum zo zacht mogelijk te organiseren, heb ik ‘iets’ over het hoofd gezien. Wat maakt dat ik op slag de controle kwijt ben.
Ik ben mijn bus kwijt ook. Nu. Door de dokter. Ik rijd niet in auto wegens 'geen focus', mijn medicatie en de bijwerkingen. Dat is niet mijn schuld, ook niet van haar als dokter, maar ik gebruik ze wel even als zondebok. Het is de schuld van die kizzige slepende ziekte. Vint toch.
O ja, ik weet weer wanneer ik het laatst suïcidaal was. (Bel ik de dokter nog snel?)
Eergisteren.

Toen ik ontdekte dat ik zondag 33 wordt.
33 is nog een schoon getal, maar de laatste 3 verwijst naar 3 jaren tjolen. Hoe is ‘t toch mogelijk.
‘Je komt hier sterker uit!’          Ik denk dat ik moet braken.

Waar is diene zandbak om mijne kop in te steken?


https://www.zelfmoord1813.be/