't Is gebeurd! (zou Erik van Looy beamen.)
Ik heb er helemaal geen moeite mee, met die leeftijd die omhoog gaat. Dat heb ik al altijd gehad. Er verandert niet echt iets. Daarbij sta ik niet zo graag in de belangstelling. De verjaardagen van anderen vind ik dan wél weer geweldig. Nadenken over een gepast cadeautje is één van de kleine dingen waar ik echt van kan genieten. Gezien mijn gezondheid daarentegen is het ook gewoon... raar.
De tijd passeert zo snel, hé? Een klok stopt niet met tikken, hé? (Tenzij de batterijen plat zijn ;)).
Het spijt me dat ik dit jaar niet mee deed aan uitnodigingen of voorstellen voor een feestje of een drankje of een hapje. Of beter: een dessert. (Dan bedoel ik een dessertbuffet, aja! :)) Of een danske placeren. Ha nee, ik ben meer een tooghanger... (dit volledig terzijde).
Het lukte me niet, geen fut en zo zo ontgoocheld in mezelf sinds donderdag. Ik wilde het best overslaan.
Gelukkig was het zaterdag iets beter, met dat gemoed van mij. Het was gewoon totaal niet 'uitkijken naar je verjaardag', zelfs niet hier in mijn lievelingsgezinnetje. Dat is niet erg, ik voel de liefde sowieso stromen hier in huis.
Ik hou het bij een paar kernwoorden, het is tenslotte maandag, hé!
> een serenade van P. en de kindjes
> familie met mijn grootste metekindje (ik ben moemetje)
> mijn twee BFF's (en partners, die zijn ook wel tof ;o))
> mijn allerkleinste mini-BFF
> ontbijtbuffet (ik hou nogal van buffetten, zie je)
> bloemen
> ik voelde me een uur of twee heel diep gaan, maar dat passeerde uiteindelijk door:
> een goeie powernap (in de lange zin van het woord)
> knuffels
en toen namen P. en de kindjes me mee (ook de kindjes konden het verzwijgen) naar mijn lievelingsplek, mijn rustpunt, de zee!
Geparkeerd in Heist (lievelings! mijn oma had daar vroeger een appartement, zomermaanden waren strandmaanden... oh nostalgie) zag ik mijn papa en mama door het autoraam. Oh, ik voelde rust. Mijn mama en papa, vele hartjes.
Ik had vaneigens stress en angst in de auto, omdat ik niet wist wat er ging gebeuren en vooral: met wie? Zou ik iets moeten doen? Had ik wel alles mee voor het uitstapje?
Ik vergeet vaak, onterecht, dat P. me heel goed kent. We wonen dan ook samen (duuh, Elke).
Mijn broer & co kwamen er uiteindelijk ook nog bij. Zo had ik ook mijn kleinste metekindje gezien (dan ben ik meetje Elke).
Mijn zusje is helaas ziek, keelontsteking en gans de ruttemeteut. Zo jammer voor haar en Sammy.
Ik moet toegeven, het was best moeilijk om me te ontspannen en bijgevolg te genieten, maar op een bepaald moment voelde ik het even binnenkomen. De zon had daar ook veel mee te maken, dat zie je nu aan mijn neus!
Heel erg bedankt voor alle smsjes, berichtjes, kaartjes (drie met de post, hoera!), de mooie wensen. Ik heb nog niet alles gelezen, ik wil dat dan goed doen en er mijn tijd voor nemen. (Bij deze mijn excuses.)
Af en toe Google ik trouwens op 'appartementen met zicht op zee' die te koop staan, maar dan weet ik weer: o ja juist, je hebt daar een budget voor nodig. Ai! 'Moesten we nu eens samen leggen met de familie?' vroeg ik gisteren nog. We mijmerden, maar ik meen het echt. Wonen aan de zee, allee, wie is daar nie content mee! Misschien toch eens een benefiet organiseren :). Met mosselen, dat is dan in thema!
Eerst de komende rommelmarkt op 1 mei overleven. Drie maanden geleden was ik superenthousiast, meteen gemaild om ons in te schrijven. Nu denk ik er te veel over na, maar Fie is enthousiast voor twee, dus dat lukt wel. Misschien hebben we woensdagavond het kapitaal voor ons buitenverblijf bijeen geraapt?
Reactie plaatsen
Reacties
Elke, zalig jou zo te zien. ❤️❤️
Grtjs, Kurt & Tamara xxx
Hey Elke, een dag te laat maar alsnog hartelijke wensen voor je 33. Die wensen bestaan uit een goeie portie moed en kleine-dingen-geluk, ik hoop dat ze bij jou terecht komen. Vele groeten, Kristof
Oooh <3 <3 <3