Gisteren getrokken. 'Dadipark for life.'
De school van de kindjes organiseerde namelijk een wandeling slash zoektocht, gisteren. Eigenlijk trommel ik steeds gans de familie op bij zo'n schoolgebeuren en dan komen zij trouw op post :o). Nog een geluk gisteren, want P. werd opgebeld door het werk op de middag. Hij heeft nog snel het kotteke 'frietjes en frikandel' geïncasseerd op zijn smulkaart, maar moest er dan helaas vandoor. (Voor twee niet-zo-interessante stukken, damn you, vrt!)

De wandeling ging enerzijds langs plekken waar de school mee samen werkt. We wandelden door het rusthuis: de kleuters gaan er dansen, op Sint-Maarten gaan ze overdag eerst hun lantaarns showen bij de oudekes en Fie haar klas ging er vorig jaar nog een ganse dag de rolstoelen opblinken. (Fie koos een rollator trouwens, dat weet ik nog, 'omdat dat minder werk was'. Lui gat soms, echt.) Daarna gingen we het winkeltje in van vzw Mariënstede, een kasteel waar mensen met een fysieke en verstandelijke beperking samen wonen en werken. In de tweede kleuterklas is er een vrouw die elke week komt mee kleuren, alle klassen gaan er sowieso eens op bezoek, enz. Geen kind die hier raar opkijkt van de bewoner die altijd luidkeels zingt, of die vrouw die altijd tegen zichzelf praat en tegelijk een woordje tegen de mensen rond haar, de man die dagelijks zijn toer maakt en enkel zijn hoofd kan bewegen... Een mooi domein, het is onze wandeling van school naar huis. Op den duur ken ik er al velen bij naam, met mijn rothumeur 's morgens (soms hé) loop ik (soms hé) met mijn gezicht naar beneden, maar er is altijd wel iets of iemand die sprankelt. Als de kindjes nog in de buggy-fase zaten wandelde ik heel veel rond de vijver. Of we keken naar de paarden. Kilometers gevreten toen.

Anderzijds ging de wandeling door panden die niet meer toegankelijk zijn. Zoals het zwembad in Dadizele. U hoort het goed. Alleen is 'de tjoep' er een paar jaar geleden uit getrokken (zei Ties, 'zoals van ons bad hé, mama'). Het zal plat gesmeten worden helaas, (verkavelen zeker?) het zwembad heeft de afmetingen van een gewoon zwembad gedeeld door twee. Fie ging er nog zwemmen met de klas, wekelijks, gewoon op wandelafstand. Awelja, in 't centrum, hé, van Daizel. Toen kon je je zwembrevet via school halen dus, wreed handig.
P. is nog altijd (en velen met hem mee) in de ban van de croque-monsieurs die ze daar verkochten in een plastiekske. Dat heeft wel echt iets, zo'n leeg zwembad inclusief de verbleekte Mickey-Mouse-vlaggetjes. Ideaal voor communiefoto's?

Een plek die er ook nog maar een (piepklein) beetje is, maar nooit meer zal worden: hét Dadipark. Via de fietsenstalling op school kom je meteen in het deel terecht dat nog overeind staat. Dat is niet meer veel, maar die sfeer is nog steeds nostalgisch. Ook al hangen er nieuwere schilderijen aan de muren :).
Een wist-je-datje: ik vierde er (een kleine twintig jaar geleden nog maar hoor, hah) mijn eerste communie. Maar echt, met een roze konijn als mascotte en al - dat kan ook een foute herinnering zijn - schrap indien nodig, papa en mama. Ik kreeg een roze-konijn-spaarpot mee naar huis haha (zonder centen, allee jong), dat weet ik wel zeker, die heeft nog heel lang staan blinken op mijn kamer.

In de zaal van het park genoten we die dag van een feestmaal waar ik geen herinneringen meer aan heb. 't Zal wel lekker geweest zijn, ik vind nogal alles lekker. Na het eten mocht mijn strooien hoedje af en kon ik eindelijk in mijnen roze trainink springen!
(Dat was dan zo hé, "speelkleren".)

Je ziet het wel op de foto: veel inkleding had die zaal niet meer nodig! (muhaha)
Dat lettertype staat precies wel in mijn geheugen gegrift. Ook de donker gele plaklimonade in van die retro glazen blijkbaar, daar kreeg ik gisteren een visioen van. Mijn papa en ik op die enorme blauw-gele glijbaan, die foto heb ik nog érgens digitaal staan, met onze mond wijd open... hij ging vaneigens sneller. 't Was nochtans mijn feestje... :o) Sowieso een topidee van mijn ouders!

Ik vind dat best bijzonder dat ik dan uiteindelijk de liefde van mijn leven gevonden heb in dit dorp. P. en ik leerden mekaar kennen in 't college van Roeselare, zoals je eerder kon lezen. In december 2001 muilden we voor de eerste keer en vijf maanden later kreeg ik een speciaal briefje van mijn ouders om de school in te lichten. (haha muilen, dacht je echt dat ik dat woord gebruik?) Ieder jaar gaan de middelbare studenten van het Klein Seminarie op bedevaart naar Dadizele. Ik geloof dat dat de woensdag was voor O.L.H. Hemelvaart. Voor dag en dauw stapten wij flink richting basiliek om daar dan een saaie mis uit te zitten. Die wandeling was tof, tetteren en lachen, per klas. Mini-teambuilding. Als de bloemsuiker op de Boule de Berlin mochten we na de mis naar 't Dadipark. Ik bedenk nu dat we dat als zestienjarigen echt de max vonden. Dat kan wellicht geweten worden aan de uitdagingen die je er vond. Een torenhoge houten hangbrug, fietsen op een stalen draad in de lucht (veiligheid nul), van die gigantische schommels en natuurlijk ook de pedalo's op de vijver met het mini-eiland. Het eiland mocht je niet betreden, maar ik geloof dat niemand dat bord zag staan :).

En dat briefje van mijn ouders? Daar stond in dat ik die woensdag in Dadizele mocht blijven. Bij mijn lief. Ik stond nogal te blinken ja, toen iedereen de bus op ging richting Roeselare. En ikke - ciaokes - hand in hand met P. richting zijn huis (melig muziekje).
Ik weet niet of dat toen was, maar één van de eerste keren dat ik mocht blijven eten in de op één na coolste straat van Daizel, was dat buiten in hun tuin. Ik wilde in mijn saladeblad prikken, toen er net een stevige bries passeerde zodat mijn blad SALAA uit mijn bord waaide. Echt WAAIDE. Ik zonk een klein beetje veel door de grond van schaamte. Zot verhaal, hé? 

Jup, ik woon hier graag. Ik doe hier alles te voet. (Ik fiets niet graag, maar kijk, 't is niet echt nodig.) Er is vaak iets te doen (in de winter niet echt, maar dan ben ik te druk met depressief wezen - klein mopje, maar ook vaak de waarheid), je komt hier altijd wel iemand tegen, zwaai alhier, toeter aldaar. Een sociale angststoornis is dan wel niet zo handig. Als ik het ferm heb zitten, is naar de schoolpoort wandelen de hel. Op zo'n momenten wil je eigenlijk niemand tegen komen (die mij kent), maar dat is hier niet zo haalbaar. Als ik niet moet buiten komen, dan kom ik ook niet buiten. Een ganse dag corn flakes? Kan ik. 

Enkele beste vrienden kochten ook een huis in de coolste straat van Daizel. Ik weet niet of het aan de straat ligt natuurlijk, misschien is het gewoon omdat ze ons zo leuk en geweldig vinden!
De Chiro die ons heel nauw aan het hart ligt, ligt zomaar om de hoek. Fie huppelt er iedere zondag naartoe. 

't Is niet allemaal zo idyllisch hoor, weet je wat er stif stif handig zou zijn? Een station. Doordat ik voorlopig niet in auto mag rijden, doe ik alles met de bus, maar laat ons zeggen dat dat af en toe wel een uitdaging is. 
En o ja, als er een psychische kwetsbaarheid in je rugzak zit, dan woon je hier niet zo praktisch. Ik begrijp nog altijd niet dat er geen enkel mobiel team tot hier kan komen. (Of ze konden wel, maar ik kwam niet in aanmerking, serieus...)
Al is 't maar voor de sightseeing, toch!?

Nog een klein toeristisch tipje: indien je niet van drukte houdt, de meimaand is de drukste maand. Plus: de klokken luiden die maand (deze maand) om het uur. Een kwartier lang. Inderdaad. I e d e r  u u r. Als Daizelnaar hoor je dat op den duur niet meer, gelukkig.

Bijkomend tipje indien je verknocht bent na mijn niet-gesponsorde reclamewoorden: er staat nog een huis te koop in (en nu allen in koor) de coolste straat van Daizel.
En nee, 't is niet naast ons, moest dat u tegenhouden! Ook niet naast onze vrienden, ik zweer 't, die heb je liever niet als buren. Mopje hé, dikke liefde!

💚