Au revoir.

Afscheid. Het woord alleen al. In mijn optiek mag het gerust geschreven worden met een 'lange ij' en een 't' op het einde.
Het scheiden van personen. Het scheiden van de eierdooier en het eiwit (ik geloof dat ik tot de slappe, snotachtige eiwitten behoor).
(Klein lachje, klein traantje.)

Het liefst van al ga ik weg zonder dat iemand het ziet. Je bent daar dan echter niet zeker van, dus misschien is dat dan onbeleefd (denk ik dan, maar ik doe het soms toch). Ik heb een vriend aka bestie die stiekem 'pleite' gaat op (late) feestjes. Geen zatte kat die dan nog door heeft wie wanneer naar huis gaat. Ik vind het gewoon een beetje grappig, omdat ik altijd door heb wanneer hij 'toch-niet-zo-stiekem pleite aan 't gaan is' :o). Oh, verbloeme, jaren heb ik gedacht dat wij even oud waren, maar dat is een ander verhaal. Of misschien ook niet: ik heb het nogal moeilijk met loslaten.

Ik ben op dit moment aan het schrijven in 't PZ Heilige Familie. In de luchthaven, zoals dat hier heet. Het middelpunt van de afdeling. Ik weet nog dat (eens ik uit mijn kamer durfde) ik niet wist waar naartoe, toen ik werd doorverwezen naar 'de luchthaven'. Het kan hier heel hectisch zijn. Plots kan het ook helemaal stil vallen, zoals nu. Er zijn veel therapiesessies bezig, de rustmomenten worden ingelast en de deur van de verpleegpost is dicht zodat ze kunnen roddelen over alle patiënten hier. :o)
Het kloppend hart van deze verdieping. Een plaats van komen en gaan. Alleen hangt er in deze luchthaven geen tijdsschema. Er wordt enkel verteld dat je je tijd moet nemen. De handleiding zit er helaas nooit bij. En al zeker geen einduur. 
Schuin voor mij zit iemand te tekenen, al anderhalf uur in volle concentratie, af en toe kijk ik mee hoe het vordert. Onze zoontjes zijn even oud. Links van mij staan de triestige planten. (Jup, in de hulpverlening staan bijna altijd triestige planten. 't Gaat 'm hier wel degelijk om de planten, hé, LOL!) Als je er doorheen kijkt, zie ik iemand zitten in 'de zeteltjes': de Primo aan 't lezen. Het ziekenhuis heeft een abonnement op Het Nieuwsblad en de Primo. Da's ogliek kluchtig!? Nooit gedacht dat ik nog eens een Primo in mijn handen zou krijgen.
Op de salontafel staan chocolaatjes. Op de salontafel staan altijd chocolaatjes. Als de chocolaatjes op zijn, dan zijn het snoepen of is het popcorn. Koekjes met chocolade, koekjes met kokos, koekjes met vulling, dat sowieso, gewone koekjes zijn te saai. Nee, het aantal kilo's meer op de weegschaal ligt op deze afdelingen niet alleen aan de bijwerkingen van sommige anti-depressiva. Ik heb hier chocolade leren eten. Wist je dat je kan overleven op chocolade? (Zelf getest. :))

Het is voor mij de laatste dag dagtherapie vandaag, vandaar de titel. Ik ging al een paar keer op ontslag en weet je, dat is zo'n beetje de hel. Dan sta je daar aan de verpleegpost met je grootste trolley. Plus drie plooiboxen, nog wat winkelzakken. Als je geluk hebt is er iemand met je mee, want je verzamelt nogal wat gedurende je verlof hier. Ik heb altijd geluk. 'Ik ben dan naar huis, hé.' Geknik of een woordje, er wordt succes gewenst. Ik ben gelukkig gevorderd qua 'weggaan', dat ik het uitspreek dat ik dat niet graag doe en dat ik gewoon - doei - weg zal wandelen.

Natuurlijk was ik steeds echt blij om naar huis te gaan. Het gezin valt uit elkaar hé, als er een papa of mama weg valt. Eens je uit opname bent, is het heel moeilijk om de structuur te behouden. Die structuur in het ziekenhuis deed me steeds geweldig deugd. Daar ik vroeger dacht dat ik alles kon, eender welk uur en ik dacht: 'Ik? Structuur nodig?!' - vind ik het nu echt aanpassen dat ik zo veel structuur nodig heb. Saai ook! Saai dat dat is. Op tijd gaan slapen. Op tijd opstaan, je medicatie in de mot houden, want één pilletje minder voel je snel. Vansleuven heeft FOMO, ik wil niets missen, het leukste komt misschien nog, alles er uit willen halen! Dat was ik, ten top. Ben ik dat nog? Staan springen om dagtrips te organiseren, mij te smijten in een vereniging of het feestcomité op het werk, 'we maken dat gewoon zelf!', feest tot in de late uren, zorgenvrij bijna.

Helaas. Stemmingswisselingen kan je daarmee niet rijmen. Hoogtes en laagtes, dat gaat niet. Niet in het gezin, niet in je job, niet in je hobby's, niet in de liefde heb ik soms gemerkt. Het staat haaks op wie ik ben, ze mogen me dan té empathisch noemen, maar anderen tevreden = ik tevreden. Met je hoofd in het zand is dat ook allemaal moeilijk trouwens. Ik hoop dat dat voor struisvogels anders ligt. Een paniekaanval is ook niet zo handig. Ik maak mee dat ik ergens niet geraak omdat ik verkrampt en geblokkeerd ben. Ja, ik probeer er me dan 'over te zetten', maar dat marcheert precies niet. 'Je hebt het beloofd.' Zeer zeker, uit de grond van mijn hart, maar moest jij nu hoge koorts hebben plots, zou het jou dan lukken? Of je rug is geblokkeerd en je geraakt niet meer recht? Ja, ik heb dat eens geantwoord. Helaas. En nog eens sorry. 

'En nu moet je echt eens stoppen met het zorgen voor anderen!!' werd me in januari zeer duidelijk gemaakt. Waarop ik alleen maar kon huilen en pruilen 'Maar het is het enige waar ik misschien een beetje goed in ben!' - boehoehoehoe. (Echt, zet een hulpverlener voor mijn neus en ik begin te snotteren, omdat ik weet dat dat niet uitzonderlijk is, ofzo!? - of het moet zijn dat er altijd iemand ajuinen aan 't snijden is onder mijne stoel.)

Als dagpatiënt wandel je 'gewoon' naar buiten. That's it. Fluitend, zo je wil. Dat zal ik straks ook doen, voor de vierde keer. Niet dat fluiten, gewoon wandelen :o). Vierde keer, goeie keer? Da's goed, er is sowieso een hoek af bij mij, dat is niet erg :). Volgende week start ik met een nieuw traject, ook in Kortrijk.
Dus, ziekenhuis: 'Tot nooit meer!' ('So long, suckerrrrssss', zeg ik al eens. Stoer, hé!)