Zoain noa de zak.

Zaaien naar de zak, zeggen ze in Roeselare. Dat antwoord kreeg ik toen ik vroeg wat bovenstaande titel betekende, uitgesproken door een enorm lieve loyale collega. (Gemis...) We hadden het over het omschakelen van full-time werken naar vier op de vijf dagen werken, of minder. Je weet wel, mijn aanvraag voor 4/5 was goedgekeurd, het zou van start gaan op 1 januari 2017. Mijn psychische gezondheid kon het helaas niet meer rekken tot dan. Ties ging dan goed twee jaar zijn, ideaal dacht ik. OK ja, ik ging dat eigenlijk al twee jaar ervoor doen, maar ja, duizend redenen om het niet te doen. Nu zou ik zeggen, bij twijfel: DOEN! Zoals mijn lieftallige collega zei: qua centen, moet je het zeker niet laten. 'Ge zoait noa de zak.'

Dat betekent dat je uit geeft wat er binnenkomt op je rekening. Zo eenvoudig is dat. Ik weet nog dat ik dat geniaal vond, die gedachte. Ik weet ook nog hoe dat echt voelt. Wij hebben een periode gehad waarin we het financieel echt moeilijk hadden. Ja, we konden rekenen - heel zeker - op steun van onze ouders, maar we wilden het zelf doen, 'het zal wel lukken'. Het is ons ook gelukt, hoe, dat weet ik niet meer echt. We waren net met z'n drietjes. Mijn vriend op zoek naar een leuke job. Ikzelf was nog aan het recht krabbelen uit een stevige depressie. De oorzaak ook waarom ik mijn bachelor niet gehaald heb. Ik praat daar niet graag over. Ik schaam me, als het over studeren gaat, over diploma's. Dat is er keihard ingestampt bij mij. Door mezelf, vaneigens. Ik kan niet eens iemand de schuld geven!

Een gezinnetje van drie, vol liefde. Ik kan zeggen dat ik via de liefde de eerste twee jaren met ons drie door gekomen ben. Dikke liefde plus de mentale steun en praktische steun van mijn ouders. En nog velen rondom ons. Ge kunt u niet voorstellen hoe ik toen aan het worstelen was met mezelf, met 'de opvoeding', met onze rekening en hoe we die nul omhoog konden krijgen. Of misschien wel. Best velen onder ons, vermoed ik. Money, money, money, daar kleeft een stigma aan. Kijk ja, het is nu zo, vaak een lege rekening, waardoor er zaken niet betaald konden worden, dan was het wachten op... 

Even geleden noemde 'één of ander familielid' mij ZUINIG. Als je nu een persoon mag beschrijven in één woord en die zegt 'ZUINIG', dan ben je ontgoocheld. Vriendelijk misschien. Of grappig. Was dat geen optie? Duidelijk niet dus :). 't Ambetante was dat hij compléét juist zat. Mijn vriend bevestigde ook (verdacht) zeer opvallend. Tedju, betrapt. Maar kijk, het heeft ons wel geholpen. AHA, NU GIE. 
Ik zou werkelijk het eten uit mijn mond sparen. (haha 'sparen') Als ik zie dat er nog zoveel boterhammen zijn, heb ik altijd al genoeg binnen. 'Als zij maar genoeg eten.' Ik vind dat logisch en normaal, ik vind dat ook niet erg. Dus het is niet zielig :o). Ik heb ergens wel een gat in mijn hand als ik de winkels 'toevallig' binnen stap, maar ik koop alleen voor mijn drie huisgenoten. Het is vaak dat ik zeven kapstokken vast heb voor mezelf, maar dan schuif ik op naar de andere afdelingen en leg ik op het laatste mijn stukken weg, zodat ik... oh dat klinkt nu plots zo raar, hé, maar het is zo. Ik vind dat logisch en normaal, ik vind dat ook niet erg. Dus het is niet zielig :o).
Ik doe heel weinig beleg op mijn boterham, dat is al altijd zo geweest. Te veel vind ik niet lekker. Ik geef toe, vaak is het héél weinig, maar ik vind dat ook niet erg. Dus het is niet zielig :o). Ik ben gewoon zo. OK ja, ik ben dus zuinig; die term blijft vaneigens hangen tussen 'het familielid' en ik. Vooral mijn moppentappende partner eigenlijk.

Qua gat in mijn hand: ik koop heel veel praktische dingen. 'Dat gaat ons leven vergemakkelijken.' 'Goe idee, hé?' - zijn zinnen die ik hier dan rond gooi, om mijn aankopen te rechtvaardigen. (Ja, ik doe aan troostshoppen. Het is heel erg geweest, soms nog een klein beetje, maar het is wel onder controle. Ik heb dat enorm lang onder de radar kunnen houden, ik ben de financial manager in the house.)

Bon, wat was mijn pointe ook alweer? Ja, het was uiteindelijk april 2010 toen we beiden een vaste job te pakken kregen, dat we terug een beetje konden ademen. Het spaarboekje zag er niet hoopgevend uit, dus dat mocht wel eens, dat ademen. Toen ik 'op een dag' (à la Kabouter Wesley) met mijn eigen ogen (ik had gelukkig mijn lenzen ook aan) zag hoeveel euroots er op een spaarrekening stond van iemand van mijn leeftijd ongeveer, viel mijne frank pas echt. (hehe, in thema en al)
HUNK!? kwam in mij op en ik kreeg het echt en echtig heel koud. Waarschijnlijk omdat mijn mond open gevallen was.

Geen jaloezie of zo, hoor, dat ken ik niet echt, maar alléé ja, er was nogal een verschil in de rayon euro's. Beetje bij beetje bouwden wij uiteindelijk wel wat spaarmarge op. We ontdekten een jaar later een huis 'te koop' en gelukkig was dat in de tijd dat je nog kon lenen zonder dat je er ook maar iéts moest insteken. Of hoe zeggen ze dat. Kapitaal. Het heeft een jaar geduurd eer ik echt geloofde dat wij een huis hadden kunnen kopen. Allé ja, of de bank toch! De jaren ervoor was dat gewoon geen optie. Terwijl we wel weg wilden uit het huurhuis, maar iets anders huren was geen optie, want de prijzen stegen alleen maar. Maar kijk, deze keet is nog altijd van ons! :)

Zoain noa de zak dus. Mijn vriend is zo zot geweest om weer te gaan studeren drie jaar geleden. Schoorvoetend legde hij dat hier eens op tafel, maar ik dacht alleen maar: doen! Als ik die cursussen maar niet moet blokken! Wel minder werken dan, want ik wilde er ook wel niet helemaal alleen voor staan in de coolste straat van Daizel. Halftijds werken dus en studeren als hobby. (Hoe je kan studeren als hobby, dat begrijp ik nog altijd niet, maar soit!) Dat ging best goed, ik bleef gewoon full-time verder werken. Je verdoet inderdaad echt wel gewoon hetgene wat er binnen komt, dat scheelde wel wat, maar 't zit in een paar gekende zaken. We gingen minder uit eten. In het weekend belanden wij al eens ergens waar we dan meteen ook maar iets eten, want 'wat gaan we eten vanavond' is hier een vraag die nooit beantwoord wordt. Iedereen content :). Niet dat die vraag érgens beantwoord wordt, denk ik? 'Kies maar' telt niet mee, zo ook 'ik weet het niet' en 'voor mij is 't gelijk'. :-)

Babysits, blijkbaar kan je daar ook wat geld aan verdoen. En iedere dag na het werk snel een boodschap doen. Dat bleek ook niet al te slim. Dan toch maar weekmenu's en wekelijkse boodschappen inplannen (saai). Een ander merk van pampers zoeken, dat ook. Op de kaartjes staat er vaak hoeveel het is per pamper. Per pamper, hé! Ik zou zeggen: niet vergelijken! Je zal achterover vallen! Of toch wel, maar dan op eigen verantwoordelijkheid. Ik ben toen ook gestopt met tijdschriften kopen. Ik minderde het doneren aan goede doelen. Eén goed doel is goed, moet ik me nog altijd inprenten. Cadeaus! Ik heb mijn hobby moeten aanpassen: cadeaus kopen en zoeken en kopen, ik vind dat leuk, dat ontspant mij, de zoektocht naar een leuk cadeau voor een bepaalde persoon. Het is eens uitgekomen in de familie dat de bedragen totaal niet overeen kwamen. Wat is dat ook altijd met die bedragen hé, hoeveel geef je ook alweer voor een verjaardag, een babyborrel? Een huwelijk! Ook zo moeilijk... En eigenlijk, zoals we op Fie haar geboortekaartje schreven: een enveloppe (vol met flappen) of 'iets uit het ❤',  dan geeft dat laatste veel meer waarde...

Ziek zijn = financieel geen lachertje. 't Is hopen dat je een goede hospitalisatieverzekering hebt. Daar bovenop vallen psychische aandoeningen veelal uit de terugbetalingsboot. Dit valt er altijd uit: verslaving en poging tot zelfdoding. Daar ben ik heel sarcastisch over en kwaad: "want jah, echt wel ja, daar hebben we zelf voor gekozen om op zo'n punt te komen. Een groot 'ding' daarin is, dat vind ik, de genetische factoren. Je hebt het in je of je hebt het niet. Ziek is ziek. Een ambulante psycholoog? Ik heb dertig euro gekend, maar nu betaal je al gauw zestig euro per sessie. Ik ben al altijd wekelijks gegaan, maar dat gaat gewoonweg niet lukken.

Zonder mij erin op te jagen ('t is waar, Tom Lenaerts, 'Kalmte kan u redden') blijven wij zaaien naar de zak.
Twee halve broodwinningen zijn samen één. Velen moeten het met minder stellen. Ook ik zat lang in de grijze zone van 'recht op niets'. Ik kreeg één keer een tussenkomst financiële steun (oh ironie dat ik dat al heel veel toegekend heb in mijn job voor ocmw-cliënten) van 400 EUR. Over een periode van - snel geteld - veertien maanden. Dat is per maand... haha nee, ik kan dat niet uitrekenen, het doet er ook niet toe. Wat er wel toe doet: lost ne keer al die grijze zones op! Nog een voorbeeld: als je uit het ziekenhuis wandelt, ook al is het van willen of van moeten, dan is er nauwelijks nazorg. Ciao en succes! Welkom, grijze zone.

Het is wél allemaal een enorme leerschool. Chance dat ik niet kapitalistisch ingesteld ben. Ik geef gelukkig ook niet om kledingmerken of trends. Geen idee welke stijl ik eigenlijk heb. Of jawel, ik loop toch al dertig maanden rond met sweater en jeans en sneakers. Zo lang mijn kindjes zeggen: 'oh, zo'n mooie trui, mama!' of 'ooh, mag ik die ook eens passen' (rara, welk kind zegt wat), zit het wel goed zeker. Zo lang er dikke liefde is...

Fie krijgt elke zondag na de Chiro 3 euroots zakgeld. Enkel en alleen als haar planning een beetje klopt: genoeg taakjes gedaan deze week? - genoeg trompet geoefend deze week? - notenleer nagekeken? - huiswerk gemaakt? Ties is voorlopig nog tevreden met wat rostjes nu en dan. Alhoewel, hij vroeg eens naar 'een briefje' voor in zijn spaarpot. Ik heb het kunnen afwimpelen door over een ander onderwerp te beginnen (wellicht de iPad of koeken). O ja, ik moet bekennen: de tweede keer dat hij het vroeg, plooide ik al, zo ook een briefje van vijf...

Ik ben eigenlijk beginnen schrijven na het checken van onze rekening. Of eigenlijk: eerst heb ik mijn winkelmandje leeg gemaakt op bol.com.
Is de twintigste van de maand al 'het einde van de maand'? 


Ik denk aan de mensen waarvan ik weet dat het financieel op niets trekt. Vaak wil ik geven, maar ik weet nu dat je hen daar niet mee helpt. Dat kan schaamte zijn. Of schuldgevoel omdat ze niets terug kunnen doen. Ook al is dat niet nodig.
Met een knuffel of een luisterend oor komen we samen wél al heel ver. Of een wandeling. Geen geld betekent immers (vaak en helaas) ook isolement. Een psychische vicieuze cirkel.