Ding dong.

mij efkes laten gaan daarjuist tegen mijn ziektebeeld. ik had 'm nochtans niet binnen gelaten, maar ge kent dat, hé, voor ik het wist stond ie daar, lichtjes verveeld. dat is toch durven eigenlijk. ik ben dan nog zo fraai om een koffie aan te bieden. die moest ie dan wel nie hebben zeker!?

de gluiperd wilde nog eens een rondleiding (alweer) en blabla hier en gohgohgoh daar. de klok durf ik al lang niet meer te bekijken.
maar kijk, de rust is terug gekeerd nu. ik hoop dat hij morgen wat beters te doen heeft, ver uit mijn buurt.

de mensen om me heen waren niet te bespeuren tijdens zijn 'laag' bezoek. ik begrijp dat. of wacht... ik denk dat toch. ligt dat aan mij of aan hen... aan mij. tedju hé!     
"logisch nadenken, Van Leuven! doe misschien eerst eens een extra trui aan, je ligt hier zo te rillen. gow wi, herpakt u!"

ben ik nu tegen mezelf aan 't praten? vraag ik nu aan mezelf of ik tegen mezelf aan 't pra...

de bel gaat. 
twee maal.

een derde ding dong.

ik zie mezelf de deur open trekken, verontschuldigend dat het efkes duurde. ik wenste dat ik een betoogje kreeg over dierenbescherming of waternood en 'zeer zeker' en alles aan het beamen was tegen een lieve vrouw of man. dat beamen deed ik, maar niet voor een goed doel. dat merkte ik pas als ik de voordeur in het slot hoorde klikken. een helder moment. hij staat naast mij, aan de verkeerde kant van de deur, geen liefde uitstralend. hm, hij komt me bekend voor, ongemanierd, dat ook. geleek die nu nie enorm op mijn ziektebeeld? en waarom leunt hij zo zwaar op mij? oh nee, dat is toch geen ganse familie of een clubke ofzo!?

hoe kan dat nu dat ik zo moe ben? ik heb amper iets gedaan vandaag, maar zo moe... oh zo uitgeput, serieus, heb ik stiekem een marathon gelopen? zou ik dat eens moeten vra----------



(deze woorden moesten er gisteravond eerst uit, ze zaten kant en klaar in mijn hoofd. nadien kon ik enigszins de slaap vatten. de nachtmerrie ontvangen, ook al zo'n onuitgenodigde gast.)