Peter Pen.

Ik ben iets vergeten toen ik nog kind was: het besluit nemen om eeuwig kind te blijven. Ik was al lang geen kind meer toen ik op een dag dacht: 'toeme, nu benne 'k ik da wel vergeten zeker!' Als Peter Pan dat kon, dan kon ik dat toch ook wel zeker? Gemiste kans, Elke!

Voor altijd kind zijn... Terwijl, als kind wil je alleen maar groter en groter worden. Sterker, stoerder, mooier en groter. Dit meisje niet. Het feit dat ik nog altijd het woord meisje gebruik bij mezelf, zegt al veel, bedenk ik nu. Het werd me in de middelbare school allemaal veel te serieus en ik kon in de problemen geraken (wat dan ook wel gebeurde vaneigens, aja). Meisjes en emoties, amai, ik zeg het u, dat was geen lachertje om dat te doorspartelen in mijn puberteit. Moest die puberteit nu nog eens voor iedereen gelijk starten en eindigen, dan was er nog wat structuur, maar neen, dat zou te gemakkelijk zijn, dacht moeder natuur wellicht wel! Ik liep voortdurend op de toppen van mijn tenen, zo weet ik nu, om iedereen genoeg ruimte te geven, vooral niet veel lawaai te maken en op te vallen en bijgevolg zéker niemand teleur te stellen. Ik was en ben hélaas niet perfect, ook al wil ik dat zo graag, dus ik maakte fouten en stelde mensen teleur. Ik hield alles in stand waarvan ik niet wilde dat het gebeurde. Ik dreef af... in mijn hoofd, maar ook lijfelijk.

Peter Pan kon dit al vliegend doen, dat lijkt me dan toch ietwat vrijer ofzo. Je zweet ook minder denk ik, bij een paniekaanval bijvoorbeeld. Het elfje als rechterhand is dan misschien ook je luisterend rechteroor? (Dat mag dan wel een mannetje zijn <3)
Plus, als je dan toch al het gevoel hebt de vreemde eend (haha vliegen, eend, weetjewel) in de bijt te zijn, dan is het misschien beter om die 'bijten' goed te kunnen observeren.

Tussen ons gezegd en gezwegen: die sloefen van Peter Pan zijn toch wel echt afschuwelijk, nie?! Nu, een paar nieuwe sloefen zat er niet in, want meneer vloog dus altijd in plaats van op 't gemak ne keer te gaan wandelen. Naar Neverland bijvoorbeeld. Dé king of pop noemde zijn landgoed trouwens naar dat fictieve eiland van Peter Pan, hé. Die twee aan mekaar linken brengt ons logischerwijze bij het Peter Pan-syndroom: het verschijnsel dat sommige mannen zich op latere leeftijd puberaal en narcistisch blijven gedragen en bang zijn om zich te binden. Ze willen eigenlijk vooral bemoederd worden. Het syndroom van Michael Jackson wordt blijkbaar ook vernoemd binnen de psychiatrische muren, een andere naam voor hetzelfde syndroom... terug bemoederd willen worden, het thema loslaten, zong hij het in deze song?

                  (niet dat ik het kan, stiekem pleite gaan schreef ik in Au revoir. - weet je nog?)

Ik heb al altijd een boontje gehad voor Peter Pan. Eerst voor alle Disneypersonages, één voor één ontmoet via de collectie videocassettes, maar uiteindelijk ontdekken alle kinderen hun favorietje: prinses Jasmine, Goofy, Tarzan 'aaaahiahiahiaaaah, Ariël of het schattigste konijntje ooit: Stampertje of Buzz Lightyear, oh en Grumpy en de 'bijna-krabsala' Sebastian! Tuurlijk, degene met een hoekske af, die waren mijn favorieten. Zoals VETJE, de rechterhand van Kapitein Haak.
Misschien omdat den Peter kan vliegen of een eigen eiland had. De krokodil met de wekker vind ik nog steeds een waanzinnig grappige scène. Haha. Tick tock tick tock. Iemand? Nee? Enfin. Het kan ook door de mooie naam zijn, een heerlijke alliteratie. Wendy, nee, die vond ik overbodig. Zo'n mamatje, nee, het zou mijn vriendin niet kunnen worden. Peter Pan... toen ik een legging nog wel vond passen voor een jongeman :).

Peter Pan is geen kinderverhaal. Dat ontdekte ik samen met het gegeven dat de échte sprookjes niet zo 'eind goed, al goed' waren zoals ze nu verteld worden. De stille tragiek achter Peter Pan (Panne voor de moatn) intrigeerde me. Het is iets dat af en toe door mijn hoofd spookt, het is het verheerlijken van je eigen of iemand zijn verhaal, bewust of onbewust, terwijl er achter de façade miserie, armoede, eenzaamheid kan schuilen. 
De auteur van Peter Pan, James Barrie, leefde zelf in armoede. Papa en mama Barrie kregen negen kinderen, waarvan James het achterkomertje was. Het piepkleine huis waarin ze woonden, ten noorden van Edinburgh, staat er nog steeds. Als een soort uitstalraam. Het zou zomaar een huisje kunnen zijn in het Sprookjesbos van de Efteling. De meeste bezoekers in Schotland zijn echter enkel volwassenen, die het triestige verhaal kennen.

De première van Peter Pan vond plaats in 1904. Na de voorstellingen groeide Barrie uit tot de meest succesvolle schrijver van zijn generatie. Een ongelooflijk contrast met zijn jeugd. Toen de schrijver de leeftijd had van zes jaar, stierf zijn oudere broer David heel plots. Zijn moeder ging er onderdoor, herstelde psychisch nauwelijks, lag enorm veel in bed, ontroostbaar. Huilend. Als jongste zoon wilde James zijn moeder vooral troosten, hij ging steeds maar weer naar haar slaapkamer en riep haar naam. Hij dacht dat dat zijn taak was.
Verhalen vertellen dat hij dit deed met kleren van zijn overleden broertje aan. 
'Ben jij het?' antwoordde ze dan. 
'Nee, ik ben het maar.'

David was de oogappel van zijn moeder. James besefte dat hij nooit de plaats zou kunnen innemen van zijn overleden broertje, de jongen die nooit meer zou opgroeien. Zo beschreef hij het ook in zijn boek. Zijn moeder liet hem in de steek, hartverscheurend, om het grote verdriet van haar overleden lieveling. 'Ik ben het maar.' Peter Pan werd geboren: het verhaal over een jongetje dat de aandacht van zijn moeder probeert te trekken. Tevergeefs. 

James Barrie trouwde uiteindelijk met een lieve vrouw, maar na zes jaren zette hij daar zelf een punt achter. Ze kregen geen kinderen. Naar eigen uitspraak zou Barrie het huwelijk niet geconsumeerd hebben. 
Het verhaal van Peter Pan is in feite een mengeling van diens broer David en James Barrie zelf. Hij was klein van postuur en speelde graag met kinderen. Hij verzon allerlei avonturen die eigenlijk meer door kinderen werden gewaardeerd dan door volwassenen. Zelf bleef hij zich een klein jongetje voelen, niet volwassen, mede door het ongelukkig huwelijk. Barrie werd een eenzame, zonderlinge man met veel liefde voor kinderen. Tot op vandaag wordt de term pedofilie opgegooid in dit verhaal.

Peter Pan, is hij nu een prachtig mythisch figuur of eerder een fantasie van een man met psychische problemen, met een voorliefde voor kinderen? (En wat dan nog eigenlijk...schouderophaling...)

Mag beide? Ik denk vooral: James Barries jeugd werd getekend door een drama: hij verloor zijn broer toen hij 'ohjirre' zes jaar was. Ik zou ook niet willen opgroeien als dat met mijn broer gebeurde. Zeker niet als je eigen mama verdrinkt in het grote verdriet en je als jongste zoon bijna onzichtbaar wordt. Opgroeien gebeurt natuurlijk toch, zeker je lichaam, maar daarmee je geest nog niet. Ergens begrijpelijk dat hij als verteller en fantasieschrijver het aangenaam vindt om met kinderen om te gaan. Hij voelt zich één van hen. 

Als ik omringd ben door enkel kindjes, voel ik me rustig worden. Mijn faalangst en onzekerheid wordt stukken minder, het lijkt me dan allemaal zo meer 'haalbaar', binnen bereik. Zoiets van 'ha, okee, op die manier kan het ook, zonder oneerlijkheid en afstraffen'. Misschien ook het feit dat ik dan maar één rol heb, ik kan al mijn andere rollen even loslaten (ha, dat loslaten alweer). Focus op één ding. Net datgene wat me al jaren niet meer lukt. 

James Barrie werd later nog voogd van de kinderen die hij leerde kennen na zijn gestrand huwelijk. In het park, eenzaam wandelend. De kinderen hielden van zijn verhalen en waren als het ware mini-acteurs in zijn fantasie. Na het overlijden van hun ouders, stelde hij zelf meteen voor om hun voogd te worden.
Toen Barrie in 1937 overleed, liet hij de rechten op 'zijn' Peter Pan na aan een kinderziekenhuis in Londen. Een enorme goudmijn, bleek later, tot 2007 kon dit kinderziekenhuis genieten van de opbrengst van deze rechten. Dat is toch zot! 

Er werden heel wat theorieën geschreven over de man die Peter Pan vorm gaf. Geen idee wat nu wel juist is en wat verzonnen. Bij mij blijven de dingen hangen die op mezelf toepasbaar zijn natuurlijk. Dat gaat automatisch. Ik heb een drang om me in iemand volledig te herkennen, bevestiging zoekend. Begrip! Erkenning... een sprankeltje hoop. JA, IK WEET HET, het zou beter zijn dat ik 'alles' wat meer los kan laten en gewoon bij mezelf VOEL en DOE wat goed voelt, maar serieus... (een schreeuwtje door mezelf). 

Panne had ook wel last van mood swings, hé? (Check.) Den éne keer was hij dol op Wendy en den andere keer negeerde hij haar totaal! Toch? Ik vraag me nog altijd af wat die indianen daar eigenlijk te maken mee hadden, dit terzijde. En een kapitein met een haak, dienen haak, is dat de voorloper van een prothese? Allé ja, ik bedoel, dat is ne kapstok! Wat ik mij ook nog afvroeg: hoe heette hij voooor zijn hand werd afgehakt? James Not Hook? (aahahaha fijntje, Van Leuven!)


OK, ik begin eraan, aan mijn eigen kinderboek. Het zou eventueel kunnen dat het gebaseerd is op eventueel mezelf of eventueel op 'één of andere' fantasiefiguur. Misschien ook niet. Eventueel. Ik wil er niet al te gewichtig over doen, maar ik denk dat ik de titel al heb:

tudududeeeuuummmm:

Petra Pan,

      the girl who never gave up.

 XXX