Boom.

Gepubliceerd op 2 juni 2019 om 16:16


Af en toe zet ik onze velux wagenwijd open om een beetje rond te kijken. Als ik terug denk naar mijn ouderlijk huis met eigen slaapkamer, dan weet ik nu dat ik dat al altijd gedaan heb. Om één of andere reden staat en stond mijne velux alleen helemaal open als ik van ‘rondkijken’ deed. Zoals nu. 

Als kind zag ik de huizen uit de grond poppen. Ik weet nog dat mijn ouders bij de eersten waren om in die wijk grond te kopen. Al altijd grappig gevonden dat je gewoon diene grond koopt. De aarde feitelijk, met onkruid. Af en toe gingen we vanuit Roeselare eens kijken hoe het met ‘onze grond’ was. Er stond nog niets en mijn papa wees dan: kijk, daar komt ons nieuwe huisje. Ik dacht dus dat dat heel ver was, want hij wees gewoon vooruit en dat waren allemaal velden. Aja!

Tot ze begonnen bouwen. Toen ontdekte ik dat ons huis gewoon aan de straatkant ging liggen. Ahja haha dat was zelfs logisch en al. Gelukkig is het nog steeds met zicht op open velden. Heerlijk. Behalve als 'den boer' maïs plant, dan heb je een lange tijd géén zicht. Chance, dit jaar zijn het bloemkolen!

Mijn slaapkamer was aan de voorkant. Aan de overkant van de straat bleef ‘diene grond’ nog een eindje onbebouwd. In het midden stond daar een oude, klimwaardige, zoals uit de boekskes, sprookjesachtige boom. Man, klimmen dat wij deden! Ik heb altijd een voorkeur voor jongensachtige activiteiten gehad (efkes niet genderneutraal :)). Binnen, bij ons thuis, kleurde ik graag, verslond boeken en schreef ik links voor het geval dat ik als rechtshandige ooit in ‘t gips zou belanden, ik vond woordspelletjes uit en ja, toen vond ik ook nog liedjes uit. Op de tonen van Isabelle A en jaha, ik weet er nog eentje vanbuiten. (Hé lekker beest werd bijvoorbeeld vervangen door leuke vriendin, een ode aan.)
Eens buiten was dat anders. Dan mocht het vuil zijn en met schrammen en niet nadenken. In het dorp waren er twee jeugdbewegingen: een meisjes-Chiro en de Scouts met meisjes en jongens. Ik ging vaneigens voor het laatste. Dat was met pompen als je te laat was en onder de lokalen kruipen (ja, dat kon, er staan nu nieuwe hemen). Bij een vrije minuut crossten we richting de beek. Er was daar zo’n grote rioolbuis en naargelang het seizoen kizzig water of modder. Op kamp moest ik ooit naar buiten op mijn blote voeten om een toerke te doen op de kiezelsteentjes. Dat was toen 'sterke Jan' in de leiding zat. Zo sterk dat ie was! Daar keek ik naar op.

De activiteiten waren - sorry Chiro Dadizele - ‘stoer’ en zonder te veel tralalala, 'mo goed'. Dat is toch zo in mijn herinneringen :o). Dropping, nachtactiviteit, een ontvoering in scène gezet, tussen dierlijke organen een ring zoeken; zijn voorbeelden van kampactiviteiten. We sjorden onze tafels en HUDO (Hou U Darmen Open hahaha) zelf. We kookten voor onszelf en schrobden de kookpotten op de laatste dag, want die waren uiteindelijk toch zwart geblakerd ondanks een dikke laag bruine zeep (brunne zjippe). 
Enfin. Buiten dus. En dat zit er nog altijd in. Het zal ook iets te maken hebben met grenzen aftasten. 
Oh en Chiro Dadizele heeft me toch maar doen open bloeien, toch nog efkes meedelen.

Aan de ene kant kan ik echt saai zijn en zuinig - ik vind dat niet erg hoor :). Denk ik. Alleeja. Meestal. 
Aan de andere kant vind ik het zalig om nog eens zoiets te doen. Om nergens op te letten, zonder vuiltjespaniek of ‘oeh pas op’. De gelegenheden zijn wat minder... en dan vind ik dat weer zo saai. Ik ben het al efkes kwijt, dat gevoel, ik heb er gewoon geen energie voor, geen zin, ziejzotzeker en mijn hoofd flipt. 

Ik ben aan ‘t typen op mijn telefoon en staar op dit eigenste moment door de velux, die van P. en ik ligt aan de achterkant van ons huis. Ja, van ons, de zolder is onze master bed room. Het gras is groener aan de andere kant. Rechts is het evenwaardig, maar links is het gras groener. Echt. Hoe doen die dat toch, vraag ik mij dan af. Alles zo proper, geen onkruid én dat gras is zo groen.
Je vindt me sinds een paar weken bijna iedere dag in de tuin. Ik weiger handschoenen aan te doen en ploeter en ploeg er op los met mijn handen. Tot mijn rechterpink een ontstekingske had. Die handen zijn dat dus niet gewoon, hé! Hoe zielig! Dat doet serieus veel zeer, dat is met 'pus' en al. OK dan, tuinhandschoenen check, maar op den duur gingen die weer uit. Tot mijn linkerpink het begaf en ik wakker werd van de kloppende pijn in mijn PINK. Ontsteking en die trok door tot net niet aan mijn hand. P. was bezorgd, ik eigenlijk niet, is het raar te zeggen dat ik beter fysieke pijn kan verdragen dan psychische pijn? Het is warempel verademend... Ik kan het ook netjes verzorgen, hup, de EHBO-koffer uit de kast en ontsmetten en prutsen en een plakkertje. (Gisteren had ik het met mijn schoonzus nog over een 'plakkertje'. Zij zegt plakker of pleister. Op mijn boterham doe ik 'korreltjes' en geen hagelslag. Misschien wordt het echt wel tijd om mijn 'kindertaaltje' eens onder de loep te nemen :o).)

Nu goed, de linkse pink is nog steeds ontstoken en excuseer, maar er blijft daar maar ‘iets’ uitstromen. Één handschoen dus, links. Tot ik daarjuist binnen kwam en besefte dat ik voortdurend met mijn rechterhand in de aarde aan de slag was. Vaneigens, hé, ik ben rechtshandig. Ik kan dan wel linkshandig schrijven, maar het linkse tuinieren moet ik nog leren.
AHA, ik voel een projectje aankomen... ik schrijf het onder mijn lijstje van zevenenzeventig projectjes TO DO. (Waarlijks, ik zeg projectjes.)
Haha, NOT, ik schrijf dat niet op, want dat past allemaal in mijn hoofd. Dat denkt mijn hoofd toch. Ik denk van niet. Alhoewel, het is ik die schrijf zeker en niet mijn hoofd. Toch, zijn schuld!

De klimboom heeft uiteindelijk zijn plaats moeten afstaan aan mensen die ‘de grond’ gekocht hadden. Dat is dan toch inclusief boom!? Ontgoocheld dat wij waren, kinderlijk verdriet bij broer en ik. Ons tijdsverdrijf! Die bergen in onze tuin waren ook al weg, ik dacht heel eerlijk dat onze tuin zo ging blijven, want we hadden toch de grond gekocht? Dus ook de aarde die we over hadden?

Gelukkig kon ik vanuit mijne velux seinen met mijn zaklamp naar een huis in de andere straat. Mijn beste vriendin en ik waren op dat geniaal plan gekomen. Velux open en in de stilte van de nacht (wel ja avond, want ik ging altijd stipt slapen - saai kantje weetjewel) konden wij elkaar nog een goeie nacht toe wensen. 

Mijn eerste sigaret rookte ik onder diezelfde velux. Ik wilde dat thuis eerst oefenen zodat het in het openbaar niet stuntelig over kwam. Sorry, hoor, mama en papa. Ik rook nu niet meer, ik wist plots eigenlijk niet meer waarom ik rookte. Ik bekijk het nu als een stok in uw mond steken, dat in brand zetten en dan nog eens inademen? Je moet dan nog eens zorgen dat je die stokken bij je hebt en zeker genoeg. Oh neenee. Die vapers ofte dampers vind ik wel nog belachelijker. Dan steek je gewoon een BIC in uw mond en zuig je daar aan. Of als het een groter model is, is dat gewoon zo'n ding om kaarsen aan te steken! Ik zou zeggen: ofwel old skool ofwel gewoon stoppen. (Dit terzijde, maar alléé ja, lees het nog ne keer :)).

Ik ga mijne velux hier nu meteen wel dicht doen. Serieus, hoe warm is het! Wedden dat men zal klagen dat het een beetje TE warm is? Ties zei deze morgen: ‘ik denk dat we in Spanje zijn!’ :o) Daarmee is alles gezegd. Ik heb mij in de zon gelegd met een boek.

Dat heb ik toen twee minuten vol gehouden, want 't is echt wel warm, hé? En eigenlijk, ik heb een excuus: één van de bijwerkingen van de medicatie die ik dagelijks neem is: overmatig zweten. Overmatig, hé. De definitie is daarvan 'meer dan gewoon en meer dan goed is'. Ik ben geen zweter, nu dus wel. Dat is nieuw, ik durf alleen nog maar zwart te dragen of wit. Of vleeskleur, maar dat is een beetje belachelijk. Een andere bijwerking is concentratieverlies, dat geldt voor gans mijn collectie. Dus bij deze: ik ben mijn pointe kwijt. 

Tenzij: tuinieren is op dit moment mijn zotste activiteit. Ik hoop maar dat Sterke Jan niet aan 't mee lezen is! Goh ja, dat is nu zo, het is opbouwen zeker? Eens ik binnen ben, verander ik dan weer naar ikmoetallestegelijkdoen en wel meteen. 
We mogen straks naar een feestje en Fie herinnerde me er nog even aan: 'Mama, je gaat toch niet in die kleren, hé?!' Toen draaide ik met mijn ogen zoals zij dat zo goed kan. Ben je gek, dacht ik nog, het is grijs en dat is niet zweetveilig. Daarnaast heb ik ook nog geen BH aan, dacht ik. Ik dacht dat ik dat dacht, maar Fie zei ook nog: 'Ga je ne keer springen?'. Ik heb het dus waarschijnlijk luidop gedacht. Blijkbaar. Op het voetpad. Fie haar insinuatie van geen BH en springen, dat ligt nu een piepklein beetje op mijn maag.
Gans de humor van haar vader!

Weet je wat Ties een tijdje gezegd heeft? 'Mama, dat is jouw HB-tje, hé.' Je moet dat nu eens luidop zeggen: een haabeetje. Hahaha, hoe kjoet is dat. Alhoewel, hij zegt TJE!!!! Tedju!

Wat zie ik mijn kinderen graag.
P. ook, ja, P. ook.
Ons gras is toch het groenst van al, hoor. 


(Als we samen zijn, dan geloof ik het soms. Héél erg soms heb ik het al eens gevoeld. Ja, waarom zitten die veluxen ook aan de achterkant. Twee piekerbronnen van jewelste!)



xxxxx




Reactie plaatsen

Reacties

yves
5 jaar geleden

Mooi Elke.
Trouwens dat springen mocht ook wel eens in de H.F.
Grapje hoor.
Groetjes,
Yves

Maak jouw eigen website met JouwWeb