De druppel.

Het was wel al langer in mijn gedachten geslopen dat mijn drankgedrag anders leek dan dat van anderen. In november ongeveer zette ik eens alles op een rijtje, wat ik dan ook besproken heb met mijn psychologe. (Je weet wel, die topper! :o) Vrijdag heb ik eindelijk nog eens een afspraak.) Voor de eerste keer sprak ik zaken uit die ik al altijd met me mee droeg. Het benoemen leek me eerst zo dramatisch, het gevoel dat het dan écht wordt, dat zei ik haar ook, 'misschien beeld ik me alles wel in'. Dat kan, dat iets anders veel groter is in je hoofd dan in werkelijkheid. Het kan ook zijn van niet. 

Ik geloof dat ik 13-14 jaar was toen ik mijn eerste biertje dronk. Uit het flesje, machtig, zo stoer en cool en al. (Dat was het zeker ook, met mijn topje met spaghettibandjes :o) haaa de nineties.) Ik moest niet doen alsof ik het lekker vond, want ik vond het gewoon meteen lekker, de smaak van bier. 
Later kwamen de grotere fuiven, qua vervoer waren en zijn mijn ouders daarin helden. Mijn broer belandde met zijn vrienden dan nog eens in een totaal andere regio, we hebben het hen niet makkelijk gemaakt!

Ik heb vooral veel pintjes gedronken, ik voel het niet snel in mijn lijf of brein. Bij pijnstillende medicatie  ervaar ik net hetzelfde. Weinig tot geen effect bij gewone dosis. Nu, eens ik mijn jeugdliefde leerde kennen en hij me mee troonde naar zijn geboortedorp, kwamen er veel moeilijke momenten. Zie hier op een presenteerblaadje: sociaal doen en al. Met voor mij vreemde mensen en al. Uiteindelijk is dat allemaal wel goed gekomen, onder zijn vleugels, met lange nachten en veel drank. Inclusief droge humor (I like). Als ik begon te drinken, veranderde ik van een verlegen meisje in een wervelwind tussen de dansers. Dansen in het openbaar is iets wat ik niet kan, niet dúrf. Ik ben er op die momenten van overtuigd dat iedereen zou stoppen met dansen en wijzen naar mij. Eén enkele opmerking over mijn dansgedrag door iemand héél nabij heeft het dansen in mij compleet geblokkeerd. In het begin kon ik nog wat -ehm- schuifelen? Dus eigenlijk moet ik overdrijven met pintjes om er "in" te komen. Zo ook met gesprekken, ik ben snel compleet uitgepraat. Ik voel me daarnaast heel erg verantwoordelijk voor een 'gesprek' waardoor ik angstgevoelens krijg en blokkeer.

Een ganse tijd heb ik van weekend naar weekend geleefd, dat waren voor mij twee andere werelden. Daardoor werd ik alleen maar zieker en zieker, bijgevolg overdreef ik altijd in de weekends en zo ga je door en door en door.
Pas later ontdekte ik dat het door die psychische problemen was dat mijn leven op zo'n punt kon komen. In de hogeschool ging het nochtans eerst wel behoorlijk vlot; ik hoorde zo ongeveer toch een beetje bij een vriendengroep. Tot die stage in het tweede jaar, waar ik eigenlijk nu niets wil over zeggen. Ik heb gevochten voor mijn studies, gevochten voor mezelf, gevochten voor iedereen en alles om mij heen. Uitgaan was toen - ehm - uitgaan. Om uiteindelijk in een zwart gat te belanden, want gene mens kan zichzelf zo verstoppen en zo lang blijven vechten. Ik dacht van wel hoor, dus ik faalde.

-> het geeft niet dat je niet meer verder leest, hoor, ik ben niet goed in uitleggen en dan smijt ik er vanalles bij en spring ik van de hak op de tak. nu, onderaan had ik nog iets bij getypt, maar dat had niet veel zin, dat zal je dan onderaan lezen :o) -

't Ding met alcohol is dat ik de dag erna niet gestraft wordt. Geen katers, weinig slaap check. (Als student slaap je in het weekend toch tot 12u, hé :o)). Na mijn tweede bevallilng kreeg ik plots wel enorme last van mijn maag de dag erna, maar dat is geleidelijk aan gebeterd. Gelukkig, want zo heb ik ooit op een verjaardagsfeestje geen oliebollen kunnen eten!! Da's echt, mijn maag kan normaal alles aan. Misschien was dat toen een teken aan de wand, dat het weer minder met me ging...? Of de hormonen, rare ventjes hoor.

Ik besef nu dat er geen tussenperiode is geweest tussen psychisch recupereren en mama worden (in 2008). Daardoor kon ik nooit kiezen tussen 'er eens tussenuit gaan' en 'toch liever thuis blijven voor Fie'. Bergen schuldgevoelens, tranen, wanhoop. Het blijft hangen, dus nog altijd als ik de kindjes laat slapen bij pakweg mijn ouders, word ik in twee gescheurd en de schuldgevoelens zijn steeds van de partij. Het thema loslaten alweer zeker, hé. Ook al heb ik echt een gegronde reden, ook al zijn mijn ouders smoorverliefd op hen en zij op hen. Er was geen tussenfase, dus ik bleef zitten met de drang naar vrijheid. Het uitgaan. Zorgen opzij. Ik moest het goed doen als mama, perfect, dat ook. Ik kan het mezelf nogal moeilijk maken, hé... Toen Fietje er gekomen is, mocht ik het eerste jaar nog niet werken, zei mijn psychiater, maar ik had het gevoel dat ik dat moest. 'Ik kon dat wel, genoeg ziek geweest.' Mee draaien met alles en iedereen. Solliciteren hier, jobke daar. Alleen vergat ik dat ik een mama was die nog in herstel was. Ik geef nog altijd alles aan de kindjes, bijna gans mijn hart. Dat ik niets meer over houd voor mezelf, daar heb ik ongelooflijk veel vrede mee. Als zij maar... als P. maar... als iedereen rond mij maar tevreden kan zijn.

Tweestrijd. Machteloosheid. De drang naar vrijheid en 'buiten komen' was echter soms zo ondraaglijk dat ik de kindjes liet logeren, wat ENORM haaks stond op mijn gedachte daarrond. Schuldig, door mijn schuld gingen ze té vaak op logement. Keihard verscheurd ging ik dan naar het feestje of ikweetniet welke gelegenheid. Pintje bij pintje begon ik er door te komen en was ik weer 'mijn gelukkige zelve'. Eens opgewarmd gleed het gewicht van tien olifanten uit mijn hoofd en schouders, knie en teen, knie en teen. Een enorm verschil. Wat maakt dat die alcohol broodnodig was, ik kalmeerde. Nog altijd zit dat er ingebakken, dat is puur door mezelf, ik kan thuis blijven zodat er geen babysit hoeft te komen. Dat is niet de bedoeling hé, dat is voor de anderen ook niet altijd leuk, naar 't schijnt.

- (ik schrijf nogal swingend tussen tegenwoordige tijd en verleden tijd, maar daar kijk ik efkes niet naar - maar ik geef graag mee dat ik me er bewust van ben :o) -

Mijn denken over het sociaal gebeuren zit zodanig vast geroest in een verkeerd stramien, dat het heel moeilijk is om er wat in los te peuteren. Beamen de hulpverleners die reeds gepasseerd zijn. Als zij zich al afvragen hoe het toch komt dat die brokke zoooo vast zit, tja, wat moet ik er dan mee? Ik ga er van uit dat wat ik denk helemaal écht is. Een enorm laag zelfbeeld, de neerslachtigheid, de angsten, deze hangen allen belachelijk weinig samen met sociaal zijn. Toch ben ik iemand die er graag bij is, in de groep, samen dingen doen. Ook dat staat haaks op elkaar. Alcohol brengt gesprekken op gang, het maakt dat de verkramptheid wat afneemt, dat ik mee kan lachen (en niet met de lach van een geschminkte clown), zomaar, hupsala, hellowkes, dat is hier zo gezellig en al, ik geef efkes ne keer mijn mening mee, zot hé, mopjes, woehoew. Zie mij hier sociaal doen! Het is eens niet het gevoel hebben dat je de vreemde eend in de bijt bent, je geen verbinding vindt met anderen.

Daar bovenop:
1. ik kan erg moeilijk neen zeggen, als iemand mij iets vraagt, 'dan ga je daar toch op in, Elke, zo onbeleefd en onzorgzaam anders'.

2. ik ga los over mijn grenzen - op veel vlakken, ik voel de grens niet aankomen, ik voel niet wanneer ik beter stop. Ik denk het vaak, echt wel, maar ik kan niet stoppen.

Zo ook met alcoholische drankjes. Die zitten ook gewoon overal verweven in ons leven. Er zijn immens veel gelegenheden om der éne op te drinken toch? Dat vind ik ook, hoor. Beetje bij beetje begon ik mij daar aan te storen. Serieus, hier in die situatie ook al pintelieren? Ik deed gewoon mee hé, dat is nog 't ergst van al, want ik durf geen nee zeggen. Seute. Overal zie je alcohol, dat zie je vooral als je het niet meer drinkt.
Bij nader inzien ben ik zelden BOB geweest. Ik vind het een grote verantwoordelijkheid om mensen mee te nemen in mijn auto, WAT ALS ik iets mis doe, dat wel. Dat kan ook een excuus zijn, dat kan. Ik durf zeggen dat ik me altijd geschaamd heb voor mijn auto (echte waarheid). Van uitzicht, van waarde, ik weet het niet, een belachelijke gedachte toch, dat weet ik, maar dat voel ik niet. Ik heb op dit moment geen auto, wegens niet-meer-gebruikt door lange opnames en de combinatie met veel medicatie (not done zei mijn dokter daar altijd). Ik durf ook zeggen dat ik telkens opgelucht was (ben) als ik niet hoef(de) te rijden. Anders kon ik niet drinken en dan zou ik meteen door de mand vallen dat ik totaal geen sociaal beest ben, dat ik saai ben. Ik kon er bijna altijd aan ontglippen om de chauffeur te zijn. Nu bekeken, is dat wel een beetje raar.

Ik kan wat verzetten. Dat is toch vreemd, ik ben klein en weeg nog hetzelfde sinds het middelbaar, maar toch kunnen daar zoveel pintjes in. Echt veel. Naast het binnenkomen, gesloten deuren, alleen een feestje te betreden is naar huis gaan, weg gaan uit de gelegenheid, eenzelfde moeilijke factor. Ik vind het goeie moment niet om af te ronden, het is te vroeg of er is een gebeurtenis waardoor ik nog beter even blijf, of ... Mijn hoofd vindt de raarste excuses uit. Een drempel die ik in mijn eentje heel moeilijk over geraak. Ik kan geen nee zeggen en ik ken mijn grenzen niet en als ik drink wordt dat alleen maar erger én het werd of wordt nooit in vraag gesteld. Valt het niet op bij mij? Ik ben nooit in slaap gevallen op den toog, dat is waar. Wat je niet van iedereen kan zeggen :). Ik trek ook absoluut geen kleren uit. Ik besef onder invloed nog goed wat ik aan het doen ben. Alleen ontploft de day after mijn hoofd met de vele vragen die ik mezelf stel. 'Waarmee benne kik bezig!?' Het is nooit in vraag gesteld naar mij toe. Natuurlijk, ik ben een krak in 'doen alsof ik gewoon en gelukkig ben', 'baja gij, alles okee, we vliegen erin!'. Het kan ook zijn dat het achter mijn rug gebeurde. Bedenk ik nu juist.

Mijn ziekenhuisbed en ik, de geïnstalleerde app... na een aantal weken begin dit jaar begon ik te denken 'OK, ook vandaag drink ik geen alcohol' en zo zitten we vandaag op dag 150. Een openbarend moment hier rond: Otto-Jan Ham vertelde in zijn voorstelling dat hij gestopt is met (alcohol) drinken omwille van zijn gevoeligheid rond depressie en angsten. 't Vreselijke is immers dat verdovende middelen een keiharde trigger - kunnen - zijn en het alles achteraf alleen maar versterkt. Vicieuze cirkel, zie je. Hij vertelde ons dat het saai is, niet drinken. Er wordt uitleg gevraagd. Je ziet de mensen rond je veranderen. Een gevoel besluipt je dat je er niet helemaal bij hoort. Waarschijnlijk omdat je nooit anders gewend bent geweest. Ik voelde me zooo niét alleen tijdens die show! Daarna heb ik beslist het vol te houden.

Ondertussen komt dit thema dikwijls voor in gesprek met een hulpverlener. Voor mij is alcohol een middel om weg te vluchten van mijn 'monsters' (ne keer een nieuwe term, vanuit De MaRe). Die roes is heerlijk, alles wordt stiller in je lijf, zo onbekend, maar zo gewild. Zoals ik faal- en sociale angsten aan ga door middel van vermijding. Angst voor de angst. 'Je zou beter niet gaan.' 'De sfeer zou verpest worden.' 'Jij bent toch geen meerwaarde?' Bedankt voor de reminder, hersenpan met foute gedachten. Blablablablèh.

Wel belangrijk: perfectionisme samen met een bijna-niet-benoembare strengheid voor mezelf maakt dat ik geen ervaring heb met thuis drinken, in mijn eentje. Hetzelfde geldt wanneer we met ons viertjes op stap zijn. Dan kan ik perfect stoppen na twee glazen, ik ben veel te bang dat ik de controle zou verliezen en ik onverantwoordelijk zou zijn tegenover onze kinderen. Ik vind het verschrikkelijk te zien hoe sommige ouders veranderen in een volwassene 'zonder kinderen' bijna. 'Ga maar weer gaan spelen', bijna 'uit de buurt blijven'. Met als eindpunt: als er een kindje naar huis wil, door moeheid of de drukte of een gebeurtenis (dat kan je soms écht niet weten), zeg dan niet dat het vertrek er bijna zal zijn als het niet zo aanvoelt voor jezelf. Vaak wordt er alsnog een nieuw glas besteld. Dit bedoel ik zeker niet veroordelend, ik kan dat zelfs begrijpen. Bij mij echter als mama, liefst dé perfecte mama, voelt dat zo aandoenlijk. Ik voel een walging als ik dronken mensen zie rond waggelen of brabbelen. Het is te zien op welke gelegenheid, maar dat maakt het niet minder afstotend. Er plakken beelden op mijn netvlies met dronken mensen in de hoofdrol. Ik weet niet goed waarom deze zo blijven kleven. Al zeker: ik ben opgegroeid in een nauwelijks drinkend gezin. Ik ben er wel al enige keren mee geconfronteerd geweest, maar niet bij mijn ouders, broer of zus.

Conclusie: ik ben zelf degoutant, ik drink te veel. Ik overdrijf niet in dit schrijven en zie geen dingen die er niet zijn. Ik kreeg al dingen te horen à la 'moh, dat is bij veel mensen zo' en 'vergroot je het zelf niet allemaal?'. Ik begrijp het echt. Dit onderwerp is nu ondertussen genoeg uitgespit en besproken geweest dat 'we' vaststellen dat alcohol verkeerd gebruikt wordt in mijn geval, waardoor je het problematisch kan noemen. Dat vind ik dan weer zo'n hoog woord, want een alcoholverslaving is echt helemaal iets anders en een zware psychische ziekte. Dat zijn dingen die je met het blote oog ziet, maar er kan daar enorm veel pijn onder zitten.

Het is een deeltje die samen hangt in deze moeilijke periode. Ik ben er een hele tijd te veel mee bezig geweest, het analyseren, uitspitten tot op het bot. Maar eigenlijk... het is nu zo, ik ga er open over blijven, want ik merkte al dat men dat apprecieert. Misschien dat er mensen zijn die dit zullen herkennen, want het taboe is er keihard. Ik ben trots op die vijf maanden droogte tot nu toe (ik drink wel nog water, hoor). Inbeelden dat ik nooit meer een pintje drink, kan ik niet. Ik probeer te denken dat ik het gewoon vandaag nog niet zal doen, dag per dag uitstellen.

Sorry voor de vele woorden. Het is niet erg als je er niet door geraakt bent. Dat moet ik misschien in 't midden eens zetten, want als je er niet door geraakt bent, dan lees je dit niet. Je snapt het wel hééé!

Ik ga snel slapen, "uitgeput" is my middle name. Een slechte dag, chaos, angst en op de koop toe vond Ties mijn zoenen maar vies :(.
P. is nog aan het blokken; wat een kanjer!

Slaap zacht xxx