Kussen(s).

'Mijn leven bestaat uit kussens terug in de zetel leggen en de auto lossen!'

Dat zei mijn lieftallige wederhelft met licht verhoogde stem gisteravond nog tegen onze tienerdochter. Zij rondde op één dag na haar vijfde leerjaar met glans af, dus 't is nog vers voor ons, dat tienerschap :). Ik zei meteen dat ik dat een geweldige quote vond, hij begreep niet echt waarom ik die noteerde. Maar zeg nu zelf: is dat niet zo wat de samenvatting van het ouderschap? Of toch een groooot deel ervan, durf ik zeggen zo?

P. heeft gelijk. Ik geef even een groot voorbeeld, om het wat te schetsen. *kuch* 
Laat ons zeggen dat de dochter een sloddervos is. Ik denk zelfs dat zij de meest slordige sloddervos is die ik ken. Geloof me, ik heb al veel (slaap/woon)kamers gezien. Als kind sowieso, bij de vriendschappen. Werkgerelateerd: ik was ooit 'oppas voor zieke kindjes' bij de CM: veel slaapkamers en woonkamers gezien. Ik heb daar nooit een oordeel over gehad, nog steeds niet. Integendeel, ik kan het benijden als een gezin het huis gewoon een huis kan laten zijn. Een huis leeft, hé, dus waarom zou dat constant opgeruimd moeten zijn? Helaas staat dit haaks op mijn controledwang, perfectionisme, mijn angst dat er iemand aan de voordeur belt (o wee, een negatief oordeel is toch sowieso het gevolg!?), etc. Daarnaast heb ik ook veel kamers gezien in de twee ziekenhuizen waar ik reeds opgenomen werd. De deuren staan vaak open, dus je blik glijdt daar naartoe, dat is zo. Zo telde ik eens 34 witte bekertjes onder een bed. Ik heb een teldwang ontwikkeld n.a.v. het vele jaren 'doorduwen' in het leven, dus ik weet wat ik zeg, haha! Natuurlijk, je bent er door ziek te zijn, niemand die daar spontaan iedere dag z'n kamer proper houdt en kijkt of alles nog goed staat. (Er is altijd een uitzondering op de regel, ahum, toch?)

Fie heeft ook een slaapkamer om in te slapen. Een mooie! Toen ze (ooit, *zucht* loslaten, kan ik!) zes jaar werd, vonden we het de juiste tijd om het oude-meetjes-behang in te ruilen voor een upgrade naar eigen smaak. Haar kamer werd haar paradijsje van wit, oranje en ROZE (du-uh). Echt een schoon resultaat met houten bakjes aan de muur, een rekje voor haar leesboeken, spiegels, een nieuw bed (met zo'n bak onder voor de logeermaatjes), een roze slaapkamerdeur, ... kortom: alles nieuw. We hebben een foto van Fie, geblinddoekt, in het midden van haar kamer. Haar gezicht, toen de blinddoek af ging... het was al het klussen zeker waard! Als je leest hoe een mond open valt van verbazing, AWEL, dan zie ik dat beeld nog altijd voor mij. Ties is nu vier jaar, hij moet het nog even met het oude-meetjes-behang doen :o) - maar hij is zo netjes, oh, dat is een plezier om binnen te gaan. Netjes! Oh, een plezier om... OK, niet uitweiden, Elke.

Als je op dit moment onze dochter haar slaapkamer zou binnen gaan en op 't gemak eens rond zou kijken zoals je een museum bezoekt, dan zou je zaken zien waarvan je nooit gedacht had dat dat in ons meisje zat. Nee, ik overdrijf niet. P. kan zeker bevestigen! Ik kijk niet meer te veel naar haar slaapkamermuren, want het zorgt voor een beetje hartenpijn. Hoewel haar muren nu grotendeels bedekt zijn met foto's en affiches en je kent dat wel, is het nog steeds erg duidelijk. Door hetgeen ze allemaal uitgespookt heeft... Fie is geen vlotte inslaper, dus ze heeft er steeds haar tijd voor genomen, vermoedelijk :).
Een nieuwe slaapkamer dus, dat ging even goed. Fie leest graag, dus boeken lagen en liggen overal, maar dat is alleen maar positief. Hoera, twéé vrouwelijke boekenwurmen in ons huis in de coolste straat van Daizel! (hashtag daizel)

In het tweede leerjaar leren ze de tafels. Geen idee hoe ze het deed, maar degene die ze moeilijker vond, noteerde ze op haar plafond. Ze had een affiche hangen met ikweetnietmeerwieofwat op (geen Leonardo DiCaprio, begrijp ik nog steeds niet), vast gemaakt met prikkertjes (in de juiste kleuren!). Met die prikkertjes begon ze gaten te maken in de muur naast haar bed. Prutsen is een key-woord ten huize 'widder'. Ze heeft lange haren, daar heb je al eens rekkertjes voor nodig. Een verzameling haarrekkers werd samen met nog andere kleinigheden een constructie van, ja, van wat? De eerste liefjes werden op de muur genoteerd, natuurlijk. Met een blauwe balpen. Toen we voor de eerste keer haar logeerbed van onder haar bed haalden om wellicht te stofzuigen (alhoewel, dat gebeurt niet veel, in alle eerlijkheid), vielen we een klein beetje achterover. Daar lagen 150 witte zakdoekjes, allemaal verfrommeld. Een nieuwe kamer = een nieuwe zakdoekendoos. Om je neus te snuiten bijvoorbeeld. Ze heeft af en toe ook last van bloedneuzen, dus daarvoor kan het ook nodig zijn. Die lagen ook gewoon tussen de matras of onder haar bed. De verse gewoon verfrommelde doekjes overheersten wel erg duidelijk. Het schattige boekenrekje werd geen uitstalraam voor de mooiste boeken, maar een vergaarbak van prutsen. Klein én groot. Met alles wat je in een slaapkamer hebt. Je wordt 8 jaar, stylo's en papier en lijm en kneedgom (kneedgommen worden verbannen nu!) en een schaar kunnen al eens nuttig zijn op een meisjesbureau. GE KUNT HET U ECHT NIET VOORSTELLEN wat we al allemaal (ooit) gevonden hebben. De verse was legt ze zelf (meestal) in haar kast; op zo'n manier dat het geen verse was meer is, je moet het eigenlijk maar kunnen. De hype SLIME heeft ons leven zwaarder gemaakt (oh drama). We vonden (nog niet zo lang geleden) drie Plantadozen gevuld met Fie-gemaakt slijm. Toen wisten we waar die BARF-geur vandaan kwam. Kokhalzend heeft ze het zelf opgeruimd. (En help, ze blijft hangen in deze hype, dat is pertank zoooo 2018!)

Ik denk dat er in totaal zo'n honderd gaten in haar ooit mooie wit geverfde slaapkamermuren zitten. (Ik wil ze gerust eens tellen.) Geen idee met wat, ze kreeg die gaten uiteindelijk ook groter en dieper. Haar handtekening oefende ze op haar muur, met een rode wasco (ofzo!?). Misschien moest ze dringend een akte ondertekenen, want er werd wel veel geoefend. In ‘t groot. Een dertig centimeter, jawel. Een fles water wordt bij haar een broeihaard van nieuw uitgevonden microobjes. Als Fie haar kleren uit doet dan is dat mooi in volgorde: onderaan de kousen, dan de broek of rok, de slip er mooi bovenop, alsof ze uit haar onderbroek zweeft. Kousjes kan ze aan elkaar knopen, zoals een clown ballonnen kan plooien. Quotes schreef ze niet op papier, maar op haar muur, 't is maar zo handig zeker. Hartjes kwamen tevoorschijn en werden ook weer doorkruist als de liefde of vriendschap over was. Of er kwam weer een groter hart tevoorschijn als het toch weer 'vrede' was. De naam kwam er veelal ook bij, zo werden we wel ingelicht tegelijk, dat was dan weer mooi meegenomen, maar echt waar: wij hebben enorm veel ondernomen om dat te doen stoppen. De muur is geen muur meer, laat dat duidelijk zijn. Ik weet nu ondertussen wel dat dat haar niet interesseert, zij stoort zich daar niet aan, aan die vuilnisbelt. Ze heeft geen intrinsieke motivatie om er iets aan te doen. Als je dat wel hebt, wil dat zeggen dat je gemotivéérd bent om iets te doen. Bij extrinsieke motivatie doe je iets omdat dit van een ander moet of omdat er een andere externe prikkel is die je drijft. Een externe prikkel kan bijvoorbeeld een beloning of geld zijn, maar dat werkt dus nauwelijks bij haar. Onbewust of bewust - geen idee - deed ze het keer op keer. Op keer. Op keer. Nul effect. Vuilzakken passeerden, affiches werden binnen gehaald om de gaten of krabbels te verstoppen. Belonen, straffen, of: niets doen, het erger en erger laten worden, het helpt en hielp niet.

Het ding is wel dat als Fie intrinsiek gemotiveerd is voor een bepaald thema, ze dit dan wel enorm met hart en ziel doet. Het volledig andere uiterste eigenlijk. Dat is zeker een positieve eigenschap en dat bemoedigen we alleen maar aan (vaneigens). Hoe zij soms kan doorzetten onder druk is ongelooflijk. Hoe zij deze moeilijkere thuissituatie doorstaat (in goede en kwade dagen natuurlijk), is fenomenaal. Intelligent, doordacht én zorgzaam voor iedereen. 

Neemt niet weg dat die slaapkamer naar de zak is :o). Nee, serieus. Niet zo lang geleden vond ik nog een knuffeltje die omgevormd was naar een soort voodoo pop. Ze is gek op knuffels trouwens, nog altijd, het moeten er veel zijn en ze zijn allen even belangrijk (da's wel schoon, hé). Af en toe doet ze wel een 'effort'. Zo heeft ze sinds kort een vuilbakje met twee zakjes in: eentje voor papier en eentje voor restafval (haar woorden). Niet dat ze die vuilbak dan eens leeg maakt. Niet dat ze niet vergist en ook sokken erbij propt. Ik zeg sokken, maar dat is nooit als in 'een paar sokken'. Zoals een droogkast sokken kan opsmoefelen, zo kan Fie sokken doen verdwijnen - misschien wel in die muurgaten. Stel je voor dat ze ooit bij de buren uit komt. Deze morgen zag ik nog dat haar logeerbed alweer vol ligt met boeken en briefjes en rommel, en ... Positief blijven: Fie sorteert eigenlijk wel like a pro!

We spreken thuis van 'Fie haar spoor'. Je vindt ze aan de hand van haar prutsdingen, gewoon volgen als je ze zoekt. Dit is misschien ook wel euh, handig? Ik wil positief eindigen, want wij hebben een gouden dochter. OH ik weet ineens hoe: deze week kregen ze alles mee van boeken en papier en schriftjes van gans het schooljaar (gelukkig is het morgen papier & karton :)). Er zat een blad tussen met 'voornemens voor 2019', het waren er acht, waarvan drie omcirkeld. 'Dat zijn de belangrijkste', zei ze. Eén daarvan was: ik wens dat mijn mama geneest - ik zal ook dit jaar zorgen voor haar.

Dan vergéét je dat IEDERE avond de kussens uit de zetel worden gegooid (ja, Ties, ook jij), jammer dat ik zo'n fan ben van kussens. Dan worden er alleen nog maar kussen uitgedeeld. Ik heb een beetje moeten huilen... en wie mijn vorige schrijfsel las: dat was nodig, het was maar een piepklein beetje, maar ik heb iets écht gevoeld! Dankzij mijn sloddervosje.
Ook P. kan enorm genieten van de aandoenlijkheid waarmee onze tienerdochter emoties kan uitdrukken. Ik zie dat. Da's zo schoon, want dan zijn ze eens niet aan het bekvechten! (mopje!) (not!). Ik bedenk net dat het daardoor is dat hij het volhoudt om met zakken te sleuren met gerief van Fie in. Dénk ik, hé. 

OK, eerlijk is eerlijk: ik ben dan wel een nette en perfectionistische opruimfreak, maar vaak is het handig om wa brol in een zak te steken. Zoals er zeker velen zijn die opruimen door alles in een kast te proppen. Weg is weg, hé. (Zoals bij tweedehands verkoop: "weg is weg, hé", als je weet dat je een duur item verkocht voor énen euro...)

Dus merci, lieve P., om steeds en altijd de auto te willen lossen. Met zakken. Allerhande. 


#fietoch
#goudendochter
#elkeschrijft