Kavantie.

> dit schreef ik rond 10 juli:

Zo zei Ties het nog vorig jaar, 'wanneer gaan we op kavantie?'. Nee, ik verbeterde hem niet, veel te koddig :).

Vandaag is onze eerste echte verlofdag met ons viertjes. P. en ik hebben twee weken vakantie gepland. Ja, ik ook, de MaRe werkt met verlofuren, dus ik mag ook niet overdrijven. Ik vind dat geweldig, ik voel me al iéts minder schuldig als ik niet-bezig-ben-met-mijn-herstel; dat ik niet-ga/kan-werken-maar-toch-betaald-ben-wegens-mijn-statuut.  ...

'Waar ben ik eigenlijk mee bezig!?' hangt op dit moment vrij veel in mijn hoofd te bengelen. Aan de wasdraad van niet-helpende bevragingen. Vergelijkbaar met je was te drogen hangen tijdens een regenbui. Ofzo.

Tegelijk is er iets geweldigs gebeurd vorige week, waardoor het kavantiegevoel wel écht aanwezig is in huis. Mijn lief is erin geslaagd om zijn Bachelor in de Rechten te behalen. Dat zeiden ze aan de telefoon vorige week dinsdag. Een dag later zaten we al op een stoelke op de proclamatie. Fie was op FIEtsdriedaagse met mijn moetie (jaarlijkse traditie), dus Ties en ik zaten met ons tweetjes in 't publiek. Tussen de trotse ouders van de studenten, blonk ik ook in mijn kippenvel van trots. P. had een eigen plaats (met zijn voornaam misschreven, serieus! alleee oe kan da naaa!). Ties vond het trompetgeschal geweldig! De stoet, zoals hij zei, met al die grappige kleren ook. Tot daar zijn interesse. Ik moet zeggen: hij heeft zich wel goed bezig kunnen houden. Zijn draak beleefde een enorm avontuur, ik was zelfs een beetje jaloers. Zou een draak last hebben van piekeren of stemmingswisselingen? Daarnaast kwam Ties fluisteren in mijn oor (fluisteren is bij Ties het normaal volume) dat hij een vogel had gezien met wit en zwart. 'Hoe noemt die ook alweer?' Mijn vogelkennis reikt tot mus en ekster, dus we waren er gelukkig al snel uit dat het een mus was. Nu, ik wist niet dat Ties het in hem had (HAHAHA, ik weet dat het een ekster is, hoor!), maar hij kan praten met vogels. Een verborgen talent! Hoewel verborgen hier wat misplaatst is. 't Is te zeggen: hij heeft een heel speciale lokroep. Door de kier van het grote raam waar de proclamatie door ging, probeerde Ties de ekster te lokken. En te lokken. Verslag uitgeven. En terug gaan lokken, zo nét te luid zo.

Ik zag een paar mensen hun hoofden stretchen, ik kan me inbeelden dat ze niet weten hoe je een ekster kunt lokken. Die paar mensen werden er uiteindelijk heel wat. Ik geef het toe, ik heb getwijfeld om weg te lopen of boos te worden, maar hé, wij zaten daar voor de papa, hé. Die speeches gingen over de studenten dit en de ouders dat, "die moeten het toch ook maar allemaal doorstaan" (ja, ik kan luisteren en op Ties letten tegelijk, hoor) (ah nee, dat is niet waar, mijn concentratie ziet wat af de laatste - euh - jaren) (OK, waar was ik gebleven?)... dus wat ik me begon af te vragen: OK, er zaten maar twee werkstudenten, maar wat met de PARTNER? Ik dacht voortdurend aan het feit dat mijn schoonouders daar hadden moeten zitten, nie? Ik geloof zelfs dat er op de uitnodiging van de proclamatie stond "... en ouders". Hahaha, echt hé. 
De twee werkstudenten werden één van de laatste afgeroepen, maar Peter stond er in alle glorie. Hij hééft het toch maar gedaan, hé! In zo wat alle omstandigheden, in goede en kwade dagen, YES, wauw!

De receptie maakte wel wat goed. :) Nee, vooral: Peter zijn allereerste prof kwam bij ons staan om P. te feliciteren en draaide zich uiteindelijk om naar mij om dat ook te doen. Hij wreef over Ties zijn blonde lokken. Aaah, toen dacht ik: 'het is waar hé, Vansleuvn, zijt ne keer ook preus op jezelf' - en ik stimuleer het dan nog hé, dat studeren. 'Waar ben ik eigenlijk mee bezig!?' :) Nu ja, nog een master of twee en hij is advocaat zeker, hé? We kunnen dat wel aan. Hetere vuren en al, piece of cake! (waar of niet waar)
Die prof feliciteerde me ook, zie. Heel galant van 'm. Erkenning? Peter deed het grote werk, ik schrijf het nog maar eens op: WAUW!

Vandaag zijn we woensdag 24 juli en moet ik nadenken over woorden en gedachten.
Ik wil schrijven, maar het lukt me niet. De twee weken verlof met ons viertjes zitten er op. De eerste week 'gewoon thuis' was voor mij heel confronterend en behoorlijk bergafwaarts. Tedju, ontgoocheling. Uitputting, wanhoop, bergen schuldgevoelens. Eens we uit huis trokken om andere oorden op te zoeken, ging het wel beter. Het werden de Ardennen, basic, simpel, zoals ik het graag heb. Onze tent aan de Ourthe. Ik heb gezwommen in de Ourthe, dat zou ik iedere dag willen kunnen doen. Toekijken hoe mijn geweldig lief 'zot' komt omdat de WiFi hapert (ja, ik heb daar soms mijn genot in), zo ook de Tour de France. Toekijken hoe Ties Fie na doet in het water: kopje onder en twee vingers boven water uitsteken. Geniaal. Kijken hoe Hollanders hun vakantie op de 'kemping' beleven. Een bever spotten. Samen met Ties vuilnis rapen, want wij zijn Mooimakers in ons dorp; en omstreken dus ('goh mama, waarom doen mensen dat niet in de vuilbak?!'). Fie haar haren in acht vlechtjes doen, om na twee dagen een coupe uit de jaren negentig te hebben. P. die iedere ochtend als eerste op staat om de koffie te maken. Net daarvoor een rits horen: Ties op komst om tussen ons te komen liggen. 

Nu is het weer structuur, dat is beter voor mij. Ook saaier wel. Over saai nog: het idee 'geen alcohol' wordt plots moeilijker, merk ik, want da's best ook saaier. Doe daar géén schep zelfvertrouwen bij en ik heb al snel prikkende ogen. Van het zweet, hé :) Ik zou eens stevig moeten huilen, maar ik heb de angst dat ik nooit meer zal kunnen stoppen, dus doe ik het niet. Ik zweet wel veel (wie niet deze week!?), dus misschien gaan ze zo wel hun weg naar buiten vinden?

Gisteravond nodigde ik sinds jaren (v e r h i p) hartsvriendinnen uit. Strontnerveus, maar ze daagden op. Voor mij. Of voor mijn persoonlijke barman? Het was gezellig, echt, ik denk dat ze het misschien wel leuk vonden. Ik denk dat ik denk dat ik dat echt mag denken, maar die gedachten denken gewoon heel snel andere dingen. Denk ik.
De sessie 'denken over denken' daarnet was lastig. De titel is er boenk op. Lastig, met een gesmolten brein.

Ik strooi heel veel liefde uit, over jullie allemaal. 't Is niet gescheten hé, voor niemand niet. Besef ik. Kan ik. Er zijn zoveel mooie dingen. Besef ik. Maar...

Leuke dingen doen. Focus, Elke!


XOXO
(ooit Gossip Girl gezien? ik wel, in een rush waarin ik me zeer slecht voelde. puberaal, maar heerlijk :))