met dank aan polleke voor de foto x
Ik kan van jaren spreken als het gaat over het uitnodigen van vrienden. Dat maakt me in- en intriest. Het zit zo in mij, het delen van alles waar ik zelf van hou. Van nootjes fretten tot de slappe lach. Van mooie kleren spotten tot drankjes uitdelen en ontdekken wat een tentkar is.
Vorige week, een zwoele dinsdagavond. Nee, opnieuw: vorige week, een zéér zwoele dinsdagavond, had ik vriendinnen uitgenodigd om ons nieuw terras in te wijden. De schrijnwerker en mijn eigen lief (wauw!) leverden puik werk in slechts een paar weken tijd. We doopten het 't Pergolaatje en sindsdien leven wij daar zo'n beetje. Met dank aan Frank Deboosere natuurlijk. 't Was wel met overdrijven qua temperatuur, maar mij hoor je daar niet van klagen, nie waar, Frank?
Ik heb heel wat geobserveerd die avond. Mijn vriendinnen vind ik geweldig, dat voelde ik echt die avond. (Ook degene die niet konden komen, hoor! En ook diegene die ik niet uitnodigde wegens te weinig stoelen!) (Aja en mijn mannelijke vrienden, die hebben het nog te goed!) Uitroepteken. Stel je voor dat ik iemand vergeet. Toen iedereen weg was, schrok ik hoe laat het was en dat was zowel goed als slecht nieuws.
Het slechte nieuws: ik had nog zes uren slaap eer ik richting de MaRe zou gaan.
Het goede nieuws: geen tijdsbesef = zeer goed teken qua genieten.
Eerlijk: ik zit al een week in zak en as. Dat het recupereren was voor de rest van de week, dat weet ik, dat wist ik. Op voorhand. Ik heb het er voor over, echt! Dat gaat dan over uren slaap en rust nemen (oeps), zelfzorg 'tralala'. Het recupereren mentaal is echter een ander paar okselvijversmouwen. Ik hou daar geen rekening mee, kan het perfect negeren, ik praat er niet over, ik laat mijn denkfouten zijn gang gaan. De dagen passeren, ik huil in mijn binnenste. Hoe zwaar het soms is, ik krijg het niet over mijn lippen. Niet meer, lijkt het. Teleurstelling in iemands ogen, ik... mijn hart breekt telkens weer.
Hello darkness, my old friend.
Teleurstelling in mezelf. Al de komende activiteitjes (uitgezonderd één veilige, hartverwarmende avond met de veiligheid van P. erbij) de laatste zeven dagen heb ik 'moeten' schrappen. Ik weet dat dat niet leuk is, voor de partijen rond mij vooral, denk ik. Daar denk ik over. Ahja. Ik weet het, er zijn heel veel positieve glinsteringen. I know, alles komt goed, het is een proces zei iemand me daarnet nog. Ik schreeuwde vanbinnen: "weet je gie wel hoe lang dat ik al bezig ben met dat PROCES!?". En dan nog, een beetje puberaal vond ik zelf: "KZWEIRET ZEG". (Vertaling: ik zweer het echt!)
'k Kan er om lachen, maar misschien iéts te veel.
Ik heb m'n thuis kunnen delen vorige week en daar ben ik tevreden over. Mijn thuis is jullie thuis. Oh juist, dat moet nog op de gezinsvergadering gebracht worden :). En eigenlijk is dit ook waar het bij onze vzw om draait. Een thuis creëren, een rustpunt.
(Wist je trouwens dat er een nieuwe begingeneriek zal zijn van Thui-huis? Rara, door wie gezongen!)
Reactie plaatsen
Reacties