Een paar weken geleden slenterde ik door de gang onder het station van Kortrijk. Het hoofd naar beneden, te zwaar om recht te houden, peinzend over de afgelopen dag, over de avond die nog moest komen. Ik botste per ongeluk tegen iemand aan. Of hij botste tegen mij aan, dat kan ook, weet ik ondertussen. 'Sorry, sorry!' prevelde ik geschrokken. 'Pardon, mevrouw!' zei hij. (Later ga ik verder nadenken over het woord 'mevrouw', ben ik echt een mevrouw? Ik voel me erg vaak gewoon 'een meisje' nog. Is dat normaal eigenlijk?)
Verontschuldigingen, I like. Helaas is dat niet standaard. Ik wilde uiteindelijk verder gaan, maar 'oh, mevrouw, weet u waar perron 9 is?!' We stonden ter hoogte van perron 7, geloof ik. De jongen was zo gehaast! Die trein moest hij dringend halen, dacht ik nog.
Blij dat ik kon helpen. Ik nam de jonge gast een aantal meters mee terug in de richting vanwaar ik kwam. Ik wees naar de laatste (of eerste zo je wil) trap die richting perron ging en wenste hem succes. 'Dank u, mevrouw!' ('zeg maar Elke! of Vansleuven voor de moaten!' wilde ik nog roepen, maar dat was wellicht een beetje raar geweest :)).
Ik bleef wat staan kijken. Wat een conditie, man!
Er is geen perron 9. Er is geen blauw bordje met het cijfer 9.
"Harry Potter, hello, is that you?" dacht ik nog. Ik bleef nog wat staan wachten, maar de jongeman keerde niet meer terug. Ik ging de eerste trede op, ma-h-aar: punt 1. ik moest een bus halen en punt 2. ik hou wel van wat mysterie. Met een glimlach stapte ik de bus op. Misschien is perron 9 een plek om af te spreken voor jongeren die houden van het onbekende. Hopelijk geen plaats waar ze drugs dealen (ofzo. 'Druuuugs' cf. Willy's en Marjetten :o)). Stel je voor, een plaats voor een bepaalde doelgroep, voor mensen die niet weten waar ze thuis horen bijvoorbeeld. O maai god, misschien hoorde ik er wel bij? Of misschien laten ze mevrouwen niet toe, dat kan ook. Oh offfff: het heet het Perron Geluk. Wilde, schone en waanzinnig grappige theorieën werden stilaan kortverhalen in de diepe holtes van mijn prachtig brein.
OKEE JA. Ik weet wel dat het gewoon een afgeschaft perron is en niets anders, maar dat is BO-RING. Aan de achterzijde van het station is in 2009 immers een tweede en volwaardige stationshal geopend. En toen moest spoor 9 dus wijken.
OKEE JA, ik heb dat gelezen op Google, op de bus die dag was ik niet meer te houden. Ik hoopte ergens een spannend, nagelbijtend verhaal te lezen, maar helaas... En toch: iedere keer ik passeer, kijk ik naar het plakkaatje met het niet-cijfer 9 wegens onbestaande. Dus deze week trok ik stiekem (écht onopvallend, zeker weten, ik ben daar beire goed in en al!) een foto van dé trap.
EINDE.
Reactie plaatsen
Reacties
Héérlijk verhaaltje, Elke!
Fantaseren is het leukste wat er is! Ik ben daar een kei in 😍