Perfectie.

Ik stond op de tuintafel toen ik deze foto trok. Zaterdagavond nog. Zo doen mensen dat hé, om een foto op Instagram te plaatsen. Al zeker op een mooie zomeravond. Ik heb er niet om gedaan, (behalve de tafeltruc dan) maar het is wel een mooie foto geworden. 

Het is moeilijk voor mij om alleen te zijn met Fie en Ties. Ik ben angstig dat ik de controle over hen ga verliezen. Wat op niets slaat, I know. Ik heb heel brave kinderen, denk ik wel :o). En toch... Ik kan verkrampt zijn omdat ik de energie niet heb om vriendelijk te zijn, dan ben ik angstig dat ik geen goeie mama ben voor hen. Mijn best, dat doe ik wel. Ik ben bang dat ik nooit meer een goeie mama zal kunnen zijn. Toch niet naar mijn normen en geloof me: mijn mama-lat heb ik al serieus laten zakken. 

Mama zijn is iets waar ik altijd naar uitgekeken heb. In vriendenboekjes van mijn vriendinnetjes schreef ik steevast 'kinderverzorgster' bij de vraag: 'Wat wil je later worden?'. Ik heb er jaren van gedroomd om onthaalmoeder te worden of het B-plan: in een kinderopvang werken. Ooit solliciteerde ik er ook voor en werd ik prompt aangenomen, daar ik bijna mijn diploma als orthopedagoge behaald heb. Bijna, oh god, dat doet nog altijd zeer. Bijna was ik ook gestart in die kinderopvang, ik mocht van de werkgever het attest als kinderbegeleider halen gecombineerd met de job. Ware het niet dat ik nooit op de eerste werkdag verschenen ben. Ik kwijnde weg van angst en ben er niet geraakt. Het duurde nog maanden vooraleer ik hulp zou toelaten. Ondertussen zijn we twaalf jaar verder. Een dozijn!

De emoties hierrond heb ik (nog) nooit toegelaten, laten binnenkomen. Ik weet niet eens of ik het al eens uitgesproken heb tegen iemand.
Men zegt dat faalangst vermindert door... te falen. Ik kan zwart op wit mijn faalervaringen neerschrijven en heb amper het gevoel dat deze angst geminderd is. Exposure, ik krijg het zuur van dat woord. Blootstelling. Het woord alleen al klinkt zo naakt en breekbaar.

Toch deed ik het al veel, oefende ik, sprong ik in onbekende avonturen. Soms ongewild, soms met veel goede moed. Zelden omarm ik de angst, te weinig spuug ik hem uit, al te vaak vertrappel ik hem. Ik heb geleerd dat ik het dan dubbel en dik terug krijg in mijn gezicht. Gezichtsverlies als het ware. 

De waarheid achter deze foto: ik wilde ergens mee naartoe, maar mijn lijf en geest waren niet akkoord. Ik stelde mijn verwachtingen bij en zou later aansluiten. Ook dat lukte niet. De kinderen kwamen naar huis, P. liet ik verder zijn ding doen, want hij verdient het zo. Buiten komen, 'm jeunen, even uit de rollen thuis. Fie en Ties waren moe. De dag ervoor hadden we een gillende-meisjes-feestje voor Fie haar elfde verjaardag en dat kruipt wat in de kleren, moet ik zelf ook toegeven :). Moe zijn = niet zo heel veel kunnen verdragen. Ties zijn standaard verdediging is de laatste weken: 'stommerik!'. Fie is al altijd een felle roeper geweest, haar standaard verdediging is de laatste weken - ik bedoel jaren - gewoon: 'Ties!'. Ze roept constant zijn naam, alsof ze hem voortdurend tot de orde wil roepen, maar dat werkt voor geen meter natuurlijk. Ze is een stuk ouder, maar het tot de orde roepen is nu eenmaal mijn taak. Laat dat net iets zijn dat snel weg valt bij mij als neerslachtigheid de bovenhand krijgt, dus OEW YEAH, gezelligheid troef.

Fie stelde voor om zelf limonade te maken, vond ik zelf een geweldig idee. Ze verzamelde alle ingrediënten en ik vond nog vijf blaadjes munt in mijn verlepte kruidenbak :). Ze liggen wel schoon op de foto, hé? Net voor ik op tafel sprong, wilde Ties de appelsientjes al roeren, dik tegen de zin van Fie. Iets verderop, niet vastgelegd op foto, ligt een stuk sinaasappel die ze richting Ties gemikt had. Hij roerde best niet met zijn handen natuurlijk. Net erna sta ik op tafel, Ties zegt nog dat ik mijn schoenen moet uitdoen (proper ventje) en ik vraag: 'Kijk ne keer naar boven?'

'Klik!'
Eén foto en 't was goed. Bijna perfect. Ik heb 'm bewust niet gepost, dat zou niet eerlijk geweest zijn...

Everything that looks too perfect is too perfect to be perfect.

                             Dejan Stojanovic
                             (nope, ik heb ook geen flauw idee wie dit is, haha :))