Hart.

Gepubliceerd op 15 oktober 2019 om 11:36


22 maart 2016. Mijn vriendin en ik hadden een afspraak bij een tatoeëerder in Kortrijk. Wie had gedacht dat dit zo'n memorabele datum ging worden. Een gitzwarte dag voor België. Ik herinner me nog dat we twijfelden of het wel 'okee' was dat we naar Kortrijk zouden rijden. Alles werd wankel, een ver-van-onze-bed show was het al een hele tijd niet meer. En toch.

Het was eigenlijk mijn vriendin die een tattoo wilde zetten. Ik vond dat eigenlijk wel een cool idee, dus ik zei nogal impulsief dat ik mee ging. De dag ervoor was ik nog druk bezig aan het nadenken en twijfelen waar op mijn lichaam ik nu in godsnaam dat ding ging laten zetten. Ik kies vaak voor hartjes, omdat het een heel duidelijke taal is. Hartjes zijn liefdevol en 'liefde is gratis' is een motto dat thuis op de muur prijkt. Zorgzaamheid. Zorgen voor elkaar, liefdevol zijn voor degene rond jou. Ik vind dat logisch. Zonder (al te) naïef te (proberen) zijn... Een hartje werd het dus. Eerst in stippellijn, een jaar later liet ik het opvullen met rood. Iets met zelfliefde en proberen geloven in mezelf - middenin alle zwartheid.


Kak zeg, wat staat dat haaks op de aanslag in Brussel. Machteloosheid in 't kwadraat. 


Daarnaast: bij nader inzien zat ik toen in een behoorlijk manische/hyperactieve periode. Ik kan de wereld aan! HA NEE, toch niet. MO JAWEL, zei mijn hoofd. Ik voelde geen moeheid, weinig angsten die maanden, ik deed de uitspraak 'amai, ik ben een gans jaar nog niet ziek geweest', ik kreeg geen migraine-aanvallen in 2016 (echt!), vijf uren slaap deden me functioneren op het werk, de wijzigingen op het werk qua omgeving én opleiding verliepen vloooot, assertiviteit kwam in mijn leven, balans tussen vrije tijd en thuis en werk leek mij perrrrrfect, ik dacht dat onze rekening bulkte van de euro's, ik dacht dat ik een goeie mama was, perfect bijna, activiteitjes uitstippelend ten top, ik had nauwelijks begrip voor mama's die tijd namen voor zichzelf, (waarom begon je dan aan kinderen!?), overuren op het werk - kan ik, zaken regelen die mijn petje te boven gingen: check.

Beetje bij beetje - en ja, ik doe er verschrikkelijk lang over - sijpelen de tekens binnen dat dat allemaal niet zo goed was. Er waren uitspraken die bleven plakken, waardoor ik nog meer in overdrive ging. Mijn rug brak bijna van het letterlijk voelen van een rugzak op mijn schouders. Ik weet dat ik met heimwee heb gedacht aan de rust op een psychiatrische afdeling. Waardoor ik me nog meer inzette, want dat zou me nooit meer gebeuren. 'Elke, je bent toch weer niet ziek zeker?' - deze uitspraak n.a.v. mijn telefoontje naar het werk om te zeggen dat ik wat later ging zijn, omdat ik net een auto geramd had, was een slag in mijn gezicht. Nope, ik zou niet meer thuis blijven wegens ziekte en gewoon doorduwen. Ik maakte dat jaar een fout op het werk die ikzelf onvergeeflijk vind, nog steeds, dus ik deed alles om dat te compenseren. Ik trad assertief op in een bepaalde - noodzakelijke - situatie, maar kreeg de op voorhand afgesproken steun niet mee en werd de boeman. Ook dat heeft mijn ziel opengereten, maar Tiesmans naderde de 'ik ben twee en ik zeg nee'-fase, die al mijn aandacht op eiste. De perfecte mama willen zijn versus driftbuien, dat rijmt niet echt. Bij nader inzien was dat bij hem toch écht wel pittig, maar ik deed gewoon door, want iedereen doet dat toch zo? De opmerkingen dat ik zo vermagerd was, vond ik positief. Terwijl ik letterlijk niet meer kon eten, hoe is het mogelijk dat mijne frank toen niet gevallen is? Ik woog en weeg minder dan toen ik in 't zesde middelbaar zat!? Ik was een jogger. 't Was het enige dat mijn hoofd leeg maakte. De kilometers moesten echter meer worden. Verbeteren. Beter worden. Er staan veel mama's aan de schoolpoort in loopkleren, ik vind dat zo bewonderenswaardig. O ja, alcohol, dat bracht ook lichtheid. Het werd een mooie zomer, een mooie drukke zomer in een zalige roes. Perfect.

Dus die tattoo klopte compleet in het plaatje. In die zin: een impulsieve tattoo. 'Geen speciale reden. Ik vind het wel tof. Hartjes zijn schoon.' Dat vind ik nog altijd, maar de echte reden was dat ik mezelf probeerde graag te zien. Iedere keer ik dat hartje zag, dacht ik vaag aan 'volhouden, Elke', maar niet zo letterlijk. Het 'hing' wel ergens in mijn hoofd dat het allemaal niet zo in verhouding was. 

Nog geen half jaar later...

Psychische pijn kan voor mij zodanig ondraaglijk zijn, waardoor ik het wil afleiden met fysieke pijn. Ik heb een heel hoge pijngrens, waardoor ik in die zin met heel veel frustraties zit dat zelfs dat niet helpt. Het lukt mij om het niet meer te doen. De drang echter, is een gevoel waarmee ik moet leren leven. Ik denk niet ('men denkt niet') dat dit ooit over zal gaan. Je kan het vergelijken met een taakverdeling. Er zijn taken die leuk zijn om te doen en er zijn zaakjes die minder leuk zijn om te doen :). Ik zeg maar iets: toiletten kuisen. Als er niet meteen iemand paraat staat, ben ik vaak degene die het doet. Iemand moet het doen, hé! Het is een soort van opdracht van die ongemakkelijke stilte zo te laten en het aan anderen over te laten. Vanbinnen is dat een onrust die ondraaglijk kan zijn zodat ik er misselijk van word. Mijn eigen overtuiging is dan dat ik mijn verantwoordelijkheid niet op neem. In die zin is het een beetje vergelijkbaar: leren omgaan met een ambetant gevoel, dat gevoel laten zijn. Aanvaarding, loslaten. Terwijl ik veel beter ben in gewoon verder doen, alles opkroppen, voor een probleem meteen een oplossing zoeken, negeren en enkel mijn zielig brein gebruiken, emotieloos. 

'En wat als je het nu eens wel zou laten binnen komen, de emoties van de laatste weken, ook al is dat dan een uur huilen aan een stuk?' vroeg mijn begeleidster gisteren. TJA. Ik weet het niet, ik ben ergens bang dat ik niet meer zal kunnen stoppen met het 'uitlaten' van mijn emoties. Wat als de zeer negatieve ook mee naar buiten glippen? Ik weet ook niet echt wanneer ik dat zou moeten plannen in mijnen agenda :) ... ik kan het enkel als ik op mijn eentje ben. 

TEDJU HEEE, het vallen van het blad, sombere regendruppels, het doet er ook allemaal niet goed aan. Voor velen vast herkenbaar. Daar bovenop hebben wij Fons, één van onze poezen van bijna een half jaar oud, die de vallende bladeren dan nog eens letterlijk mee naar binnen neemt. Dat is zijn hobby, de hobby van Fons de Spons. Zo noemden we hem in het begin voor de grap, later blijkt dat een andere hobby het stelen van de spons is uit de gootsteen. Echt. Als een trofee. Marie, poes nummer twee, doet dat allemaal niet. Zij houdt vooral van kwijlen als ze op je buik ligt. Van genot. Da's ook geen zicht, hé, maar voor hen is dat allemaal geen issue. Niet dat ik zin heb om een spons op te fretten of te liggen kwijlen op P. zijn borstkas natuurlijk. Wél om de tuin eens rond te crossen en putten te graven. Minder nadenken. Ik denk toch dat katten minder nadenken. Die hoeven ook niet te huilen, denk ik?

Ik zocht het net eens op, maar 1986 is niet het jaar van de kat. Wél van de tijger, dat leunt er toch bij aan, hé? Tot ik 'fearlessness' las als eigenschap. Ahahaha. O ja, het jaar van de kat bestaat niet bij de Chinezen. 't Is rat (wist ik wellllll hoor ahum). Ik weet nu ook dat dat P. én Fie hun jaar is, haha, dan toch liever een tijger! Een rat is slim, charmant, economisch, welbespraakt maar ook huichelachtig. Mogow, dat klopt! Huichelachtig in de zin van gluiperig, hé? Aja, P. studeert niet voor niets voor advocaat. En Fie, tja, ze begint wat te puberen, daar moet ik geen tekeningetje bij maken :o). 

OKEEE, dit was echt een erg van de hak op de tak schrijfsel, maar dat is in thema herfst? Ofzo.
In ieder geval: recht uit het hart. En ja, ik wil nog wel een tatoeage. Ik dacht eerst af te wachten tot ik het kon linken met mijn herstelproces, maar aangezien dat die nog té veel zoekende is, wacht ik al drie jaar! Vorige maand nog dacht ik om SIMBA te laten tatoeëren. Dat kan liggen aan het feit dat we naar De Leeuwenkoning zijn gaan kijken :o). Tinkerbell is ook een optie, iets met een link met P., maar dat is misschien te meisjemeisje. Of 'I am strong'. Ha nee, sorry, dat is een grapje. Ik peis dat mijn dierbaren achterover liggen moest het zoiets worden. Of een vallend blad? Ah nee, een golf dacht ik ook nog, zo van 'surfen op emoties'.

OK ja, ik ga nog even nadenken. Ik heb nog tijd, hé. (auwtch)

X!

https://nl-nl.facebook.com/pg/revolvertattoos/ en vragen naar Benny! (krijg ik nu korting? :))

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.

Maak jouw eigen website met JouwWeb