Rups.

Ik gok dat iedereen wel 'Rupsje Nooitgenoeg' kent.
Nee? Dan stel ik voor dat je dat eens in tikt in Google. Af en toe geef ik graag een geboortegeschenk met deze rups in de hoofdrol. Zo eenvoudig, zo mooi. (Cadeautipje, graag gedaan!)

Naar aanleiding van een schone mail van mijn schoonzus, kwam ik op de gedachte dat ik waarschijnlijk Rupsje Nooitgenoeg ben. De enige echte :). Iets jonger wel, het verhaal dateert uit 1969. Het jaar waarin 'ikkomnietopzijnnaam' van The Rolling Stones op 27-jarige leeftijd dood teruggevonden wordt in een (zijn?) zwembad. Vraag mij niet waarom ik dit weet. Dat blijft toch een 'gek' fenomeen, hé, die 27-jarigen...?

In ieder geval: de mail bevatte de woorden nooit en genoeg. Ik denk dat ik wel even mag citeren: '...maar de grens met "nooit goed genoeg" is snel overgestoken heb ik al ondervonden.' Nou, dat vond ik wel raak. Hoe kan het toch zo ver komen dat ne mens de lat voor zichzelf zó hoog legt? Dat hebben zij en ik immers wel gemeenschappelijk. Het is nooit goed genoeg en het makkelijk streven naar meer, meer, en euh MEER. Het dingetje dat bij mij nu blijft hangen is echter dat je dit dus na streeft, maar dat ik vind dat zij dat dus wél ook bereikt. Ik eindigde mijn mail terug dan ook met de mededeling dat zij een standbeeld verdient.

No offence natuurlijk, schoonzus. Dat is wat IK er van maak. Haar inzichten zijn de mijne (nog) niet. Het is mijn zaak dat ik bijvoorbeeld geen diploma haalde, als perfectioniste is dat not done, wat zeg ik, dat is een understatement maal tien miljoen (wat zou jij dan doen). Ik zal mij daar nooit mee kunnen verzoenen.
Ik heb geen bachelor. Vaak merk ik dat mijn omgeving dat wel dénkt. Zo was er een sessie deze week waarin het ging over mijn vriendschappen en ikzelf, waarop iemand uit de groep repliceerde 'ja maar ja, dan hebben we het over hoger opgeleide mensen' en hij of zij begon een monoloog over... soit, ik wilde niet onderbreken, maar ik ben zélf niet hoger opgeleid. FAIL, zou mijn elfjarige dochter al eens durven zeggen, haha. Wat die vriendschappen betreft: ik struggle met het feit dat ik constant het gevoel heb niet goed genoeg te doen voor hen. Rupsje Nooitgenoeg vreet haar kas op bij de gedachte dat ik te kort schiet. Terwijl het natuurlijk van twee kanten dient te komen. 

Het is wat het is: ik heb enkel mijn ASO op zak. Ik kan er niet aan doen dat ik ziek viel tijdens mijn hogere studies, maar er zijn genoeg voorbeelden van mensen met soortgelijke verhalen die het toch hebben kunnen waar maken. (Het gras is groener aan de overkant, ik weet het, Rupsje Nooitgenoeg eet ook wel geen bruine bladeren, hé.)
Ja hoor, ik kan alsnog gaan studeren of een opleiding bij doen. Dat is allemaal praktisch te regelen en ik kan dat doen en blablabla, maar laat ons eerlijk zijn, ik kan dat niét. Ik heb het IQ, dat ergens geloof ik wel al een beetje, maar ik kan het niet omdat... ik kan die druk niet aan, ik kan niet presteren als het moetmoetmoet (van wie? van mezelf, van anderen ook?). Ik flip, is het door mijn gestoorde persoonlijkheid (ja, ik maakte de fout mijn ontslagbrief te lezen), zal ik het altijd kunnen linken aan mijn kwetsbaarheid? Of doe ik gewoon flauw, is het gewoon van doén? Niet nadenken, maar doen. (Hahaha, niet nadenken, zegt 'm! :o))

Eigenlijk ben ik het stiekem beu als het weer eens over dat thema gaat, want in deze samenleving is dat een populair thema. Wat zeg ik, een gegeerd onderwerp. Chapeau aan al diegene die dat kunnen en dat kunnen opbrengen, echt, ZOT goed hoe mensen dit kunnen als achttienjarige, laat staan als combinatie met gezin, een andere job, andere zaken. Ik heb daar enorm veel bewondering voor. 

Natuurlijk, ook 'zonder' diploma kan je ver geraken. Ik wil eigenlijk zeggen: iedereen heeft zijn eigen pad, hé, ik maak daar zelf geen verschil in. Voor mij is iedereen gelijk. Tegenover mezelf echter, vind ik dat niet rijmbaar dat ik niet 'presteer' of gepresteerd heb? Dat ik geen ambities koester. Ik zou 'gewoon' graag eens een schrijfcursus volgen. Zoiets. Eigenlijk een boek schrijven. Maar zeg het me: hoe begin je daaraan? Ik kan daar geen dagbesteding van maken toch? Mijn psychiater stelt terecht in vraag waarom ik zoveel energie steek in (het heen-en-weer-traject alleen al) de MaRe. Wat als mijn energie 'gewoon' daar naartoe gaat? Haal ik er wel genoeg uit? Ben ik wel bezig met het juiste traject richting 'de samenleving'? 'Misschien moet je gewoon terug gaan werken?' hoor ik ook af en toe - niet vanuit de hulpverlening, moet ik eerlijk zijn. Ik denk het soms ook, ik wil het graag, maar ik weet tegelijk dat dit geen optie is. Momenteel. Ik krijg vele dingen (nog?) niet gezegd, er zit nog heel veel vast. Dus ik doe nog even door met hetgeen ik bezig ben. Wat dat dan ook is. 

Het zou aangenaam zijn om 'gewoon' thuis te kunnen zijn, zo langzaamaan sterker te worden, te kunnen genieten van mijn lief en kindjes, afgewisseld met dingen doen die je energie geven. Energie om een vlinder te worden. 

Een vlinder legt honderd eitjes, weet je. Ongeveer zo. Slechts 1 à 5 procent overleeft daarvan, dus al die andere mini's vinden de dood. Zo hard is de natuur. Ik geloof dat ik eentje was die niet hoefde te ontpoppen. Echt waar, ik geloof dat, maar 't is niet zo. Dus ik doe mijn best en ik blijf dat doen voor al die vlinders rond mij.

Op momenten als deze vraag ik mij wel af waar in godsnaam mijn cocon is gebleven.
Zo lang Rupjse Nooitgenoeg blijft zoeken en eten en nooit genoeg heeft of kan, zal ik het hiermee moeten doen. Eens kijken wat er nog in onze frigo ligt... (die blaadjes verteren toch rap, wi! ;))

X!