Achterbank.

'Vier!' zeiden we al lachend, als onze omgeving zich afvroeg hoeveel kinderen we later wilden. Met Fie erbij, zagen we dat zelfs nog altijd zitten ;o)! 'Wacht maar tot je er eentje hebt!' 'Dat zeggen jullie nu, ha!' Jullie kennen dat wel, van die uitspraken. Ik heb ze waarschijnlijk zelf ook nog gedeeld met vriendinnen. Je weet niet waar je aan begint, hé? Het geldt voor zoveel zaken: als je er zelf niet middenin zit of gezeten hebt (niet dat er veel zitten bij komt kijken, ahaha) kan je je amper de impact ervan inbeelden. 

Ik heb altijd van een volle achterbank in den auto gedroomd. Drie op een rij. Zo was ik het ook gewoon: ikzelf in het midden, mijn kleine zus en grote broer naast mij. In mijn hoofd, want ik weet ook dat ik veel tegen het raam plakte en zelf liedjes verzon (waarvan ik de teksten me helaas nog herinner :o)). Nog altijd zit ik graag in het midden op de achterbank van iemands auto. Het heeft iets vertrouwds. Nochtans haaks op mijn sociale fobieën, maar de uitzondering bevestigt de regel zeker? 'Gesandwicht' zitten, ik hou er van :).

Ik ben al altijd dol geweest op kinderen, dat ook. Als leidster in de Chiro voelde ik me op mijn best. Kinderen kunnen zo onbezorgd zijn. Tegelijk staan ze ook heel erg stil bij de feiten, ze dromen nog niet te ver. Ze luisteren goed, als je op de juiste manier de aandacht vraagt én geeft. Kinderen zijn kinderen en ze kunnen me ontwapenen. In de jeugdbeweging vond ik het speelse heel belangrijk, ook bij de oudere afdelingen; daarnaast het triggeren van hun leergierigheid via bepaalde thema's. OW reken maar van YEZ, ik ben een player én een nerd :).
Kinderen vertrouwen op jou. Kinderen houden van jou, no matter what. 'Vrede', zeiden wij als kind na een ruzie, compleet met handje schudden en al.

Ik denk dat ik een moederwens HAD. Ik weet het niet. We hebben het niet zelf kunnen kiezen. Ik weet wel zeker dat ik er zeker van was dat ik later mama zou worden. De echte moederwens was nog niet gelanceerd gewoon. Ik bedoel maar...
Vanuit het niets. Op een dag. Zonder enige waarschuwing. Plotseling. Bleek. Ik. Zwanger. Te. Zijn. En ik was nog leidster van de Chiro; bij de Spikkels: gastjes van het eerste en tweede leerjaar. Ik speelde zelf nog zo veel en ... 
maar P. en ik waren samen één en we zijn er vollenbak voor gegaan. Ongepland, maar uiteindelijk heel erg gewenst! Neemt niet weg dat ik nog jong was, me vooral ook zo voelde. Holy fuzz, zo jong. Dat kan je merken aan het leeftijdsverschil tussen Fie en Ties bijvoorbeeld. Voor numéro deux wilde ik er echt klaar voor zijn. Hoewel je daar niet klaar voor kunt zijn, dat weet ik (nu) ook. Je snapt het denk ik wel. We waren nog zo jong, moesten een toekomst zien uit te bouwen, de juiste job vinden, want we hadden niet veel startgeld en te koppig om daarvoor hulp in te schakelen. Ik was ziek en kon niet werken, P. studeerde net af. En toch. Plots is het vier à vijf jaar later, maar gelukkig was het redelijk meteen gank :). Wat een prachttijd, grote zus Fie, mini Tiesmans. Plots ben je een gezin van vier! Twee jongens, twee meisjes. De term 'ons viertjes' is er eentje die veel valt bij ons thuis. We zijn een teampje, samen kunnen we meer aan.

Een tweede kindje verwachtende, dan dachten wij ook al eens voorzichtig aan een derde kindje. P. en ik waren het erover eens dat we daar niet te lang mee wilden wachten. Eens Ties goed en wel op eigen benen stond (letterlijk)... gaan met die banaan (ok, dat klinkt fout)! Het was verwarrend, want ik werd niet meteen zwanger. Ik hield daar geen rekening mee. Zoals je weet ben ik nogal perfectionistisch ingesteld en heb ik graag dat 'de planning' gevolgd wordt. Ook al ben ik niet zo duidelijk over die planning en situeert die zich vooral in mijn hoofd. Ik weet het, liefje, ik weet het. Werkpuntje. De maanden gingen voorbij en de testen bleven negatief. De zomer van 2016 liep op zijn einde en toen kwam die onverbiddelijke crash. Die dinsdagnamiddag toen ik niet meer wist hoe ik mijn blaadje papier voor mijn neus moest omdraaien, me radeloos opsloot in het toilet en om stipt 16u met okselvijvers à la Alain Vandam naar buiten sloop.

't Ding is dat de focus op het werk ligt. Je bent afwezig op het werk wegens ziekte. Maand na maand wilde ik vooral terug aan het werk kunnen. Het heeft me twee opnames gekost vooraleer ik énigszins door had dat het leven veel meer is dan dat. Dat het eerst thuis moet lukken. Gewoon thuis zijn. Pas na opname nummer drie begon het door te dringen dat ik misschien niet zwanger geraakte doordat ik zo diep aan het zakken was. Pas na die periode en dat was begin dit jaar - alstublieft hé zeg, Elke - kan ik toegeven aan mezelf en een heel klein beetje naar P. toe dat ik vind dat ik gefaald heb. In mijn brein vol denkfouten is mijn leven één faalervaring, maar het feit dat ons zó gewenste derde kindje niet lukte is mijn fout. In 2017 werd Ties drie jaar en dan denk je dat het alsnog kan hé, "maar eerst moet ik zelf wat stabieler worden".  We wilden - nee, sorry, ik ga gewoon vanuit mezelf spreken: ik wilde het niet toegeven dat het verlangen naar een derde kindje heel erg groot is. NOG STEEDS. Alhoewel ik oprecht vind dat koppels die geen kindjes kunnen krijgen, dat dát pas verschrikkelijk is. Of dat moet verschrikkelijk zijn, want zoals ik al zei: als je er zelf niet middenin zit kan je niet weten hoe dit aanvoelt. Elke week steek ik een kaarsje aan voor hen, meer kan ik niet doen. 

Het is wat het is. Ondertussen is Ties vijf jaar geworden en zie hem rondlopen: ne grote vent, hé. Om van Fie nog niet te spreken. Een nieuw gespreksonderwerp is het eerste middelbaar begot. Ik geef het toe: ik kan dat emotioneel heel moeilijk aan. De feiten worden keer op keer in mijn neus gedrukt. En de Van Leuvens hebben grote neusgaten! Er zal geen kindje meer bij komen. Ik wist niet toen ik zwanger was van miniTies dat het de laatste keer zou zijn. Misschien kan ik het daardoor ook zo moeilijk loslaten. Als ik zwanger ben, ben ik dan nog eens zot gelukkig ook. Verdomde hormonen. 

Een gat dat niet opgevuld zal geraken. Iets dat ik nog 'moet' verwerken, ook al vind ik dat ik daar geen recht op heb. Er zijn veel ergere dingen. Ik meen het. Wat als je zo'n erge moederwens hebt, maar je de juiste partner niet vindt? De tijd tikt zoooo snel verder, vinden jullie ook niet? Wat als je te horen krijgt dat het nooit zal lukken om zwanger te geraken, dat de liefde tussen twee mensen zoooo groot mag zijn, maar dat de natuur over dát anders beslist? Wij hebben twee gezonde kinderen. Een meisje en een jongen. Ik mag (moet) daar heel tevreden over zijn. (Ik las ooit ergens een artikel over het taboe errond, daar is ook wel iets van aan hé, je mág verdriet hebben rond het feit dat het - naast het feit dat je al kindjes hébt - ouderschap je niet helemaal volbracht lijkt. Voor een ander begrijp ik dat, ik zou het ook zo benoemen moest iemand mijn hart luchten rond dit thema, maar voor mezelf ligt dat anders, die strengheid is dan aan het woord. Ik moet dat loslaten en dat verdriet, steek dat maar gauw weg, Vansleuven. Der is wel nog een plaatsje in de grot van jouw hersenen!)


'Drieëndertig', antwoordde ik gisteren tijdens een gesprek met mijn individuele begeleidster. 'Dat is nog jong hé, het is nog niet te laat' repliceerde zij. Dat is waar, maar ik ben niet in staat om een kraamtijd te doorstaan. Ik ben niet stabiel genoeg om dit zo gewilde avontuur voor een laatste keer aan te gaan. En nee, dat zal binnen hier en een paar maanden ook nog niet het geval zijn. 

Een welgemeende middelvinger naar mijn psychische gezondheidstoestand.