Trouw.Rouw.Touw.

Gepubliceerd op 3 november 2019 om 19:49


Rouw is als een touw waarvan ik bang ben het ontrouw te zijn. Het blijft aanslepen, dat touw, ik weet niet goed hoe het vast te houden. Of hoe ik het kan begeleiden of gewoon zachtjes rond mijn pols kan draaien, altijd dicht bij mij. 

Zoals jullie weten weet ik nooit op voorhand waar mijn schrijfsel naartoe zal gaan, ik voel alleen een drang tot vertellen, maar ik heb ergens het gevoel dat het wat wordt waar ik nog nooit over gesproken heb. 

Ik sta heel dicht bij mijn ouders. Dat is steeds zo geweest. In mijn hoofd echter heb ik hen al vaak teleurgesteld, voor mij voelt dit zo aan. Hoewel ze me het al anders verteld hebben. Ik streef ernaar hen zo min mogelijk teleur te stellen, dat is daaruit voort gegroeid. Dat denk ik dan, hé. Mijn ouders hebben ook ouders. Natuurlijk, iedereen heeft ouders. Sinds ik geen grootouders meer heb, is dit gevoel alleen maar feller geworden. Mijn ouders zijn de enige generatie 'boven' mij. Ik vind dat echt ontzettend eng. Echt. Zo. Eng. 
Mijn mama is best vroeg haar ouders verloren. Mijn papa, zijn mama... kan het dat je iemand mist die je nooit gekend hebt? Dat het aanvoelt alsof het verdriet daarover helemaal vast zit?

Ik heb zin om heel diep te gaan graven en te schrijven, maar ik ga dit niet doen nu. Het gaat ook niet alleen maar om 'mijn zaken'. P. is gaan werken en gelukkig besef ik nu goed genoeg dat ik zo'n dingen ook beter niet doe als hij niet bereikbaar is. Waar ik mee zit: het is alsof ik nog steeds dien te rouwen om de grootmoeder die ik nooit mogen kennen heb. Zij ploeterde door dezelfde kwetsbare modder. Wat had ik graag eens met haar van gedachten gewisseld. Ik mis iemand die ik nooit gekend heb. Is het raar dat ik me zo verbonden voel met haar? Zij werd heel onverwachts uit het leven weg gerukt, als jonge mama. Is het daardoor dat ik de zorgen van mijn ouders het liefst van al op mijn eigen schouders wilde dragen vroeger? Of nog altijd? Dat ik mijn papa als het ware mee wil helpen dragen in... Ik weet het, dat ik niet de teleurstellende dochter was zoals ik het in mijn hoofd heb, maar ik zit voortdurend met het gevoel dat ik zaken moet 'recht'zetten. Dat ik evenwichtiger had moeten zijn als kind. Daar is het te laat voor natuurlijk, mijn mama beaamde dat gevoel ook niet toen ik het eens benoemde, maar ik blijf er mee zitten. 

Wie ben ik om dan al zo lang ikweetnietwat te doen. Dezer dagen, dezer maanden. Ik weet het, ik hang nog altijd heel erg in de verleden tijd, maar ik probeer het echt. Loslaten, doordoen, een plaatsje geven, maar ik ben zo enorm slecht in verdriet verwerken, die brokke zit echt in mijn keel op slechte dagen. Misselijkheid troef. 
Ik ben een mama! Holy fuzz, ik ben OOK een mama en die verantwoordelijkheid kan me zwaar wegen. Een rol die ik zooo goed wil doen, want wat als...

1 november is gepasseerd en het was de eerste keer dat we gewoon thuis waren. Dat heeft me achteraf gezien misschien toch niet zo'n deugd gedaan. Ik tjoolde letterlijk rond met al de doodsbriefjes die ik in mijn bezit heb. En echt, het zijn er een heleboel. En echt, ik geraak er niet om dat te verwerken. 2015, welk strontjaar was dat eigenlijk!? En toen kwam 2016... en en en... (ik moet efkes op mijn ademhaling letten). 't Ding is: wij hebben onze bureau beneden laten verbouwen met veel opbergruimte en inbouwkasten en zo (mijn boeken!) en ik weet nu niet meer waar naartoe met mijn fotootjes en hartjes en kaarsjes. Ik had zo een hoekje waar ik troost uit haalde en van waaruit ik ook mijn liefde verstuurde. Dat is alweer een eind geleden en sindsdien vind ik geen juist plekje in huis. 'Doe maar, hoor, ergens' zei P. me, maar het past precies nergens. Dat zit in mijn hoofd waarschijnlijk, er zijn wel plaatsjes her en der, maar het rijmt voor mij nog niet samen. Ik heb 't blijkbaar wel nodig, een hoekje om aan de dierbaren te denken die er niet meer zijn, de dierbaren die wat hartjes en kaarsjes kunnen gebruiken  of ... Dat is nu wel duidelijk, dus ik moet daar eens werk van maken.

Ik ga kaarsjes aansteken, zie, het is het enige wat me hierin wat rustiger kan maken. Stil staan bij. 
Ik zet ze nu voorlopig overal wat rond, de kaarsen. De afscheidskaartjes houd ik wel samen, misschien vinden ze dat wel fijn. Ik denk aan de ouders van mijn ouders; mijn meter en mijn peter. Ik denk aan mijn buurmeisje, ik denk aan mijn neef met de mooie naam, ik denk aan mijn tante, de guitige jongen die piepjong zal blijven, de man waarvan ik niets meer hoor en ik het ergste denk. Ik denk aan de lege plaats tussen mijn mama's vriendinnen, de oma van een beste vriendin, Johan die ook zoveel boeken las, de papa van mijn ex-liefje, ik denk ook aan de beste en warmste radiostem ooit. Ik denk aan Lucas uit onze wijk waar mijn mama zoveel zorg en tijd aan besteed heeft en het verlies van P. zijn mémé dat ik van heel dichtbij meemaakte. Ik denk aan ... en dan denk ik aan wat het moet zijn voor al diegene die er veel dichter bij staan. Als partner van bijvoorbeeld, als ouder een kind verliezen, je beste vriendin verliezen. Dan mag ik mijn pollekes kussen, I know. En toch. 


Hartjes aan al degene die het kunnen gebruiken. Ik heb een heel grote voorraad in onze kelder staan, echt waar. Mijn hart wordt er daardoor niet kleiner op! Mijn kaarsjes daarentegen...

X

Reactie plaatsen

Reacties

Sofie
4 jaar geleden

💙💙

Maak jouw eigen website met JouwWeb