That's the question.

(Ik twijfelde ook nog over: 'are you coping to me?' - maar da's misschien te ver gezocht! Da's van dat mopje 'zegt de éne kip: 'TOK!' - antwoordt zijne maat: 'Are you tokking to me?' Ahahahahaha, goedje, hé. Of ben ik moe? Tokking van talking, hé, heb je 'm? OK. Afronden, Elke.)

Wat ik wilde vertellen: om de acht weken publiceren Marthe van Bronkhorst (schrijfster, psychologe van opleiding en nog zoveel meer) en vervolgens de dag erop ikzelf een item, van mij danj, vanuit het perspectief van 'de cliënt'. 'Verhalen van een psycholoog' is een categorie op http://kaf.online/ -> een online magazine dat met columns, artikelen, illustraties en foto’s jouw blik op de wereld verdiept en verbreedt.

Ik ben sinds een paar maanden dus een maker (zoals zij dat zo schoon benoemen), een schrijver door te schrijven.
Uit nieuwsgierigheid.
Ieder stuk wordt voorzien van een uitgebreide feedback waaruit ik alleen nog maar bij geleerd heb. Alsook mag ik toegeven dat mijn eindredacteur er zelf deze week een woord bij leerde kennen: een buisvak. :o) Dat is blijkbaar niet zo gekend in Nederland. Wellicht ook een woord uit de 'studententaal'. Of u moet wel enorm intelligent zijn, kan ook!

Wat hebben we geleerd? Ik kan perfect schrijven onder tijdsdruk, met een deadline dus. Zo fijn! Ook dan floepen de woorden uit mijn vingers aan de hand van een vooraf gekozen thema door Marthe & ikzelf. Oef! Anders had ik iets toegezegd wat ik niet kon waar maken, dus dat was wel efkes spannend. Daarnaast is het niet slecht om stil te staan bij dergelijke onderwerpen. Uit de vele therapiesessies leer ik en probeer ik te onthouden, maar 't is de praktijk hé gastjes, het uitvoeren ervan dat moet lukken! Gezien mijn hersenen er oh zo van overtuigd zijn dat ik amper er in slaag dat ook effectief uit te voeren, de tips & trickzzz van allerlei behandeltrajecten, is het goed om de feiten te checken terwijl ik dan toch over het onderwerp aan het schrijven ben.

Wat hebben we geleerd numéro deux? Qua coping, 'het omgaan met' emoties kan ik je zeggen: er is nog werk aan de winkel, MAAR ik ben op weekend geweest met vrienden, heb kunnen genieten. Een paniekaanval heb ik kunnen weerhouden door op tijd uit de situatie te stappen. Neerslachtigheid heb ik kunnen uitstellen door mij te concentreren op de kinderen. Dat laatste was wel niet zo moeilijk, want we hadden er dertien mee. En we waren met twaalf volwassenen :o). For real! Druk en zalig tegelijk. 

Om maar te zeggen: we gaan vooruit. Vandaag ben ik een beetje hyper à la manisch, dus ik ben ervan overtuigd dat ik vandaag een boek zal uitgeven bij uitgeverij nogoptezoeken, maar hééé, ik heb net wel alle administratie ingehaald, het rondslingerende vuil (inclusief peuken) in de leukste straat van Daizel opgeruimd, de CM-website uitgeprint (moet je doen: tegemoetkoming lenzen, tegemoetkoming Chirobivak, tegemoetkoming turnclub, o ja tegemoetkoming therapie en dat is uitgerekend 6,5% per sessie, ...). De koekjeskast is uitgekuist en als beloning heb ik corn flakes gegeten als middagmaal daarnet. Oeps. Deze voormiddag was ik in de MaRe te Kortrijk en de bus terug zette me af aan een halte waar ik normaal niet af stap, maar dat is mijn eigen schuld, want ik dacht: dat is gezonder. Toen dacht ik: o ja, de verzekeringspapieren van Tiesmans zijn turnclubaccident (vier hechtingskes) vorige week moeten nog binnen, dus ik kan zo wel een ommetoer doen van ne kilometer om die papieren in de juiste brievenbus te droppen. Na de corn flakes wilde ik naar boven gaan om nog wat kleren online te zwieren, tot ik bedacht dat ik vannacht aan dit schrijfsel was begonnen dus dat ik dit moest afwerken. En tadaaam daaraan ben ik dus bezig. 

Wat hebben we geleerd numero tres? Ik ben mij al veel meer bewust van bepaalde acties, lichamelijke gewaarwordingen, veranderingen van stemming. Ik weet dat ik nu een dutje moet gaan doen, voordat Fie thuis komt. Ik zou graag kaartjes maken samen met haar, dat is qualitytime en voorlopig het enige waarbij ik ook kan stil zitten. Dat hoop ik toch. Het is zo belangrijk hé, een perfecte mama zijn. Nee, 't is waar, die bestaan niet echt, maar ik droomde vannacht dat ik alle pluimen uit haar buik trok dus ik heb het gevoel dat ik iets moet goed maken! (Nachtmerrie, jong, écht! Ik probeer het niet te Googelen wat dit zou kunnen betekenen.)

Anywayzzz, om dit kort te houden (haha), als je zin én tijd hebt:

http://kaf.online/to-cope-or-not-to-cope/

xxx